Pablo's Reviews: Recenzje płyt

Sporo potencjalnie ciekawych płyt zapowiedziano na marzec. Ukaże się trochę rzeczy z Windmill Scene (deathcrash, EPka Dry Cleaning i koncertówka Black Country, New Road), nowe albumy wydadzą też Aksak Maboul, Depeche Mode, Julia Holter, Lana Del Rey,  Mats Gustafsson, Peter  Brötzmann   czy Yves Tumor, a do tego sporo archiwaliów, m.in. Zappa, Pink Floyd i Van der Graaf Generator. Szczegółowa lista poniżej. Nie jest to, oczywiście, pełny spis marcowych premier, a dokonany przeze mnie wybór. W kolejnych miesiącach też nie powinno być nudy. Nowe płyty zapowiedzieli m.in. Metallica i Peter Gabriel, co do których nie mam wielkich nadziei, za to niecierpliwie czekam na czerwcową premierę drugiego albumu Squid. Natomiast jeszcze w marcu powinien pojawić się nowy numer magazynu "Lizard" z moim przeglądem twórczości King Gizzard and the Lizard Wizard. Na ten rok zespół jeszcze nie zapowiedział oficjalnie żadnej płyty z premierowym materiałem - co w kontekście pięciu zeszłorocznych je

Jedną rzeczy, które najbardziej imponują mi w scenie Windmill jest to, że jej poszczególni przedstawiciele  nie chcą stać w miejscu, a zamiast tego rozwijają się wraz z kolejnymi płytami. Dotąd największej ewolucji dokonały grupy black midi i Black Country, New Road na swoich drugich albumach. Niedługo przekonamy się, czy podobną niespodziankę szykuje Squid - na czerwiec zaplanowane jest jego drugie pełnowymiarowe wydawnictwo "O Monolith", a znakomity singiel "Swing" pokazuje pewien rozwój zespołu. Tymczasem trzeci album wydała grupa Shame i chociaż "Food for Worms" w żadnym wypadku nie przynosi jakiś bardzo drastycznych zmian, to ciekawie rozszerza stylistykę znaną z wydanego dwa lata temu "Drunk Tank Pink". Najbardziej zauważalne zmiany, jakie zaszły w muzyce Shame, to większa wyrazistość melodyczna, bogatsze aranżacje oraz więcej subtelności, przy jednoczesnym zachowaniu młodzieńczej energii. W rozwoju zespołu pewien udział mógł mieć Mark Elli

Na The Necks (niemal) zawsze można liczyć. Od końca lat 80., z godną podziwu regularnością, australijskie trio wydaje kolejne płyty. I chociaż po blisko dwudziestu albumach - "Travel" jest osiemnastym w studyjnej dyskografii - doskonale wiadomo, czego się spodziewać, bo zespół do najbardziej eklektycznych z pewnością nie należy, to jednak ciągle udaje się utrzymać wysoki poziom muzyczny. I tym razem zaskoczeń nie ma wielu, choć jest ich więcej niż się spodziewałem. "Travel" to cztery utwory trwające po około dwadzieścia minut każdy - wcale nie tak długo, jak na ten zespół - sprowadzające się w zasadzie do samej sekcji rytmicznej, nierzadko grającej w dodatku w bardzo minimalistyczny, repetycyjny sposób. A jednak tyle wystarcza, by stworzyć intrygujący, wciągający słuchacza klimat, często ocierający się o uduchowione rejony spiritual jazzu. Podobnie jak na znakomitym "Three" sprzed trzech lat, w pierwszym utworze muzycy nie bawią się w żadne wstępy i stopni

Dokładnie w drugą rocznicę wydania znakomitego "冥冥 (Míng Míng)", na przekór zaleceniom globalnego przemysłu muzycznego, by nową muzykę publikować w piątki, chińska artystka Otay:onii zaprezentowała swój kolejny, ogółem już trzeci album. I można się zdziwić, jak bardzo  "夢之駭客 Dream Hacker" jest inny od swojego poprzednika. Jakby mniej tutaj tej intrygującej mieszanki eksperymentalnej, post-industrialnej elektroniki , neoklasycznego klimatu Dead Can Dance oraz nawiązań do tradycyjnej muzyki chińskiej,  spod czego wydobywał się  śpiew w stylu młodej Björk, a zamiast tego więcej  materiału kierującego się w bardziej komunikatywne rejony. Taki zwrot zapowiadały już zresztą przedpremierowe single. "Overlap" to subtelna piosenka z niższym niż dotąd śpiewem artystki - już tak bardzo niekojarzącym się z Björk - oraz nastrojowym akompaniamentem elektroniki, choć w warstwie instrumentalnej pojawia się też trochę dziwnych, nowoczesnych brzmień. "W.C." zaczyn

The Smiths na "Meat Is Murder", swoim drugim regularnym albumie, pokazali nieco większą wszechstronność pod względem muzycznym, ale nie mniej zaskakujące okazały się teksty, po raz pierwszy tak mocno upolitycznione. Zespół, a w zasadzie Morrissey, krytykuje tu system edukacji ("The Headmaster Ritual"), porusza problem przemocy domowej ("Barbarism Begins at Home") i wykazuje troskę o zwierzęta ("Meat Is Murder"). Wszystkie te tematy do dziś nie tracą na aktualności, a ostatni od mniej więcej tygodnia wywołuje zwiekszony lęk na polskiej prawicy. Jak zwykle ma to więcej wspólnego z konserwatywnymi wyobrażeniami o świecie, niż rzeczywistością. A przy okazji udało się choć trochę wyciszyć temat wyprowadzania setek milionów z budżetu na wille dla organizacji powiązanych z rządem. W kwestii mięsa daleko mi do radykalizmu Morrisseya i chętnie zająłbym kompletnie przeciwne stanowisko, gdyby nie świadomość, że pewne ograniczenia są konieczne dla spowolnien

Co łączy reprezentujący nurt progresywnej elektroniki Heldon z death-metalowym Death i post-hardcore'owym Unwound? Na pewno więcej, niż mogłoby się wydawać. Każda z tych grup wydała po siedem albumów, z których niemal każdy kolejny - zawsze za wyjątkiem trzeciego, a w przypadku Unwound także czwartego - był interesującym rozwinięciem poprzedniego oraz dalszym poszerzaniem ram uprawianej stylistyki. Wieńczące ich dyskografie albumy "Stand By", "The Sound of Perseverance" i "Leaves Turn Inside You" są wręcz bezkonkurencyjne w swojej kategorii. W przypadku amerykańskiego tria Unwound - na tamtym etapie tworzonego przez śpiewającego gitarzystę Justina Trospera, basistę Verna Rumseya oraz perkusistkę Sarę Lund - okazuje się to tym bardziej imponujące, że mówimy o materiale trwającym dłużej niż jakiekolwiek inne ich wydawnictwo, bo blisko osiemdziesiąt minut. Album podzielono na dwa dyski, co ciekawe opisane numerami dwa i trzy. Muzycy sugerują w ten sposób,

Wartych wspomnienia premier fonograficznych pojawiło się ostatnio tak wiele, że nazbierało się już trochę zaległości. Dziś będzie zatem o dwóch albumach - aktualnie dwóch pierwszych miejscach rankingu Rate Your Music dla 2023 roku - reprezentujących różne podejścia do współczesnego popu. Może nie tak całkiem różne, bo są to raczej obrzeża mainstreamu, ale na pewno inne. Nie mogło być chyba inaczej, jeśli autorką pierwszej z tych płyt jest młoda Afroamerykanka mieszkająca w Los Angeles, z doświadczeniem śpiewania w kapelach jazzowych, metalowych i reprezentujących różne odmiany elektroniki, dziś tworząca ambitne R&B, a drugiej - biała dziewczyna z Nowego Jorku, która zaczynała na scenie alternatywnej, a po nieudanej próbie zostania twórcą dronów i ambientów, zwróciła się w stronę popowych piosenek. "Raven" Keleli Mizanekristos, podpisującej się po prostu jako Kelela, oraz "Desire, I Want to Turn Into You" Caroline Polachek, zapewne właśnie ze względu na różne doś

Film Andrzeja Żuławskiego "Diabeł", jego drugie pełnometrażowe dzieło, ukończone w 1972 roku, nie miało łatwego startu. PRL-owska cenzura zablokowała kinową premierę, a także wydała zalecenie, by nawet nie umieszczać nigdzie żadnych informacji na temat istnienia tego obrazu. Rzekomo chodziło o brutalny charakter filmu, ze scenami szaleństwa, przemocy, gwałtu, kazirodztwa i śmierci. Reżyser miał jednak na ten temat inną teorię. Chociaż akcja została osadzona w 1793 roku, na początku II rozbioru Polski, gdy wojska pruskie wkroczyły do Wielkopolski, to nie zabrakło aluzji do współczesnych wydarzeń Marca 1968 i zawoalowanej krytyki ówczesnych władz. Żuławski znalazł się na ich celowniku, co stało się przyczyną jego emigracji do Francji. Właśnie tam stworzył m.in. jedno ze swoich najbardziej znanych dzieł, kolejny horror, "Opętanie" (1981), zilustrowany sugestywną muzyką Andrzeja Korzyńskiego, z którym współpracował już przy okazji "Diabła". Film z 1972 roku os

Trudno o lepszy album na dzień św. Walentego, patrona cierpiących na choroby psychiczne i zakochanych. Szaleństwo na "Love's Secret Domain" silnie obawia się w samej muzyce, dalekiej od powszechnie rozumianej  normalności . Miłość pojawia się natomiast w tytule - choć jego akronim odsyła do psychodelików, które w studiu pojawiały się w ogromnych ilościach - a także między tworzącymi duet Johnem Balance'em i Peterem Christophersonem, którzy byli parą także prywatnie. O sesji nagraniowej albumu krążą legendy, związane głównie z narkotykowymi wizjami muzyków i innych osób, jakie przewinęły się przez studio. A wśród licznych gości znaleźli się tym razem m.in. Steven Stapleton z Nurse with Wound, odpowiadający za pełną okultystycznych i seksualnych odniesień okładkę, wokaliści Marc Almond z Soft Cell - stały bywalec na płytach Coil - oraz Annie Anxiety Bandez, perkusista Charles Hayward z Quiet Sun, Gong, This Heat i Camberwell Now, grający na gitarze flamenco Juan Ramirez

Wspomniałem zmarłego pod koniec stycznia Toma Verlaine'a kilka recenzji temu, ale chyba jednak zasłużył sobie także na dedykowany tekst. To w końcu jeden z najważniejszych twórców swojego pokolenia. Współtworzył jedną z najlepszych, najbardziej inspirujących grup około-punkowych, Television. Co ciekawe, sam był raczej intelektualistą niż typowym punkiem. Słuchał jazzu, zarówno Johna Coltrane'a czy Alberta Aylera - jako nastolatek uczył się zresztą gry na saksofonie - jak i elektrycznego Milesa Davisa, a swój artystyczny pseudonim pożyczył od XIX-wiecznego francuskiego poety symbolistycznego Paula Verlaine'a; naprawdę nazywał się Thomas Miller. Television także nie był typową grupą punkrockową. Tak naprawdę muzyka zespołu mieści się gdzieś w połowie drogi między klasycznym rockiem a punkiem. Verlaine'owi zależało na utrzymaniu pewnego poziomu muzycznego. Stąd też bez skrupułów wyrzucił ze składu swojego szkolnego kolegę Richarda Meyersa, lepiej znanego pod pseudonimem Ri