[Recenzja] The Smiths - "Meat Is Murder" (1985)

The Smiths na "Meat Is Murder", swoim drugim regularnym albumie, pokazali nieco większą wszechstronność pod względem muzycznym, ale nie mniej zaskakujące okazały się teksty, po raz pierwszy tak mocno upolitycznione. Zespół, a w zasadzie Morrissey, krytykuje tu system edukacji ("The Headmaster Ritual"), porusza problem przemocy domowej ("Barbarism Begins at Home") i wykazuje troskę o zwierzęta ("Meat Is Murder"). Wszystkie te tematy do dziś nie tracą na aktualności, a ostatni od mniej więcej tygodnia wywołuje zwiekszony lęk na polskiej prawicy. Jak zwykle ma to więcej wspólnego z konserwatywnymi wyobrażeniami o świecie, niż rzeczywistością. A przy okazji udało się choć trochę wyciszyć temat wyprowadzania setek milionów z budżetu na wille dla organizacji powiązanych z rządem. W kwestii mięsa daleko mi do radykalizmu Morrisseya i chętnie zająłbym kompletnie przeciwne stanowisko, gdyby nie świadomość, że pewne ograniczenia są konieczne dla spowolnienia zmian klimatycznych, których nie sposób już negować. 

Wspomniane stylistyczne zróżnicowanie "Meat Is Murder" to przede wszystkim wyraźnie wpływy rockabilly w "Rusholme Ruffians", hard rocka w galopującym "What She Said" oraz funku w "Barbarims Begins at Home". Z urozmaiceń jest jeszcze walczykowaty "That Joke Isn't Funny Anymore" i horrorowy wstęp tytułowego kawałka. Jednocześnie każde z tych dziewięciu - lub dziesięciu z wydania północnoamerykańskiego - nagrań wpisuje się w znaną już z debiutu estetykę jangle popu, raz kipiącego wręcz punkową energią, jak w "Nowhere Fast" czy "I Want the One I Can't Have", a kiedy indziej podanego w uroczym wydaniu balladowym, czego przykładem "Well I Wonder". Partie Morrisseya oraz Johnny'ego Marra są natychmiast rozpoznawalne, podobnie jak znakomite wyczucie melodii.

Ogólnie album jest dość równy, ale czasem wchodzi na wyższy poziom. Mocnym punktem jest na pewno otwieracz "The Headmaster Ritual", wzorowa piosenka The Smiths, idealnie łącząca energię, przebojowość z melancholią oraz bezpretensjonalność z pewną dostojnością. To jednak nawet nie jest najlepszy tutaj numer. Przebija go intensywny "Barbarism Begins at Home" o sporym potencjale tanecznym, będący przede wszystkim doskonałym popisem Andy'ego Rourke'a na basie, choć pozostali muzycy starają się mu dorównać. A na niektórych wersjach jest jeszcze słynny "How Soon Is Now?", który jako singiel radził sobie średnio, lecz zostal wypromowany przez klubowych DJ-ów. Jest to dość wyjątkowa rzecz w dorobku zespołu - zamiast typowych dla siebie częstych zmian akordów Marr przez większość czasu powtarza ten sam dźwięk Fis, za to mocno wspomagając się efektem tremolo. Dochodzą też inne ciekawe, dodajace klimatu brzmienia. Rezultat jest naprawdę świetny. Co ciekawe, zarówno "How Soon Is Now?", jak i "Barbarism Begins at Home", trwają po blisko siedem minut - znacznie powyżej radiowych standardów - jednak działa to tylko na ich korzyść i nie odbiera im przebojowości.

"Meat Is Murder" bardzo udanie rozwija stylistykę eponimicznego debiutu, ale tylko momentami doprowadza ją do poziomu kolejnego w dyskografii "The Queen Is Dead". W wersji z "How Soon Is Now?" postawiłbym ten album niemal na równi z następcą. Bez niego mam już wyraźnie mniej powodów do zachwytu, ale to wciąż bardzo przyjemna muzyka.

Ocena: 7/10

---

The Smiths - "Meat Is Murder" (1985)

1. The Headmaster Ritual; 2. Rusholme Ruffians; 3. I Want the One I Can't Have; 4. What She Said; 5. That Joke Isn't Funny Anymore; 6. Nowhere Fast; 7. Well I Wonder; 8. Barbarism Begins at Home; 9.Meat Is Murder

Skład: Morrissey - wokal; Johnny Marr - gitara, pianino, efekty dźwiękowe; Andy Rourke - gitara basowa; Mike Joyce - perkusja i instr. perkusyjne

Producent: The Smiths

---