Pablo's Reviews

Tytuł "20 Jazz Funk Greats" może sugerować składankę z podrzędnym fusion. Z kolei okładka równie dobrze mogłaby trafić na płytę z chrześcijańskimi piosenkami. Tyle że to album Throbbing Gristle, jednego z głównych pionierów industrialu, a zawartą tutaj muzykę trudno byłoby określić jako lekką i przyjazną w odbiorze dla każdego słuchacza. Z jazzem ma tyle wspólnego, że pojawiają się tu partie kornetu i wibrafonu, a z funkiem w zasadzie nie da się wskazać żadnych związków. Oprawa graficzna to pastisz okładek płyt, które latami zalegają w koszach z przecenionym towarem w sklepach płytowych, a zarazem świadomy trolling potencjalnych nabywców, którzy nie zetknęli się wcześniej z nazwą Throbbing Gristle. Sielankowe zdjęcie wykonano na brytyjskim wybrzeżu Beachy Head, popularnej miejscówce wśród samobójców. Bardziej adekwatną do zawartości grafikę zyskało wznowienie płyty z 1981 roku, gdzie kolorowe zdjęcie zastąpiono jego czarno-białą wersją, a u stóp muzyków pojawiło się martwe ci

Wspominałem już wcześniej, że 2022 to świetny rok dla art popu. Znakomite albumy wydali choćby tacy artyści, jak Perfume Genius, Björk czy duet Jockstrap. Do listy tej można dopisać najświeższe dzieło Natalie Mering, czyli Weyes Blood, jak chce być profesjonalnie znana. "And in the Darkness, Hearts Aglow" to jej piąty autorski album, a drugi - po hitowym "Titanic Rising" sprzed trzech lat - dla legendarnego labelu Sub Pop. Mering nie poszła za ciosem i nie spróbowała nagrać jeszcze bardziej przebojowej płyty. Wręcz przeciwnie, proponuje tu niezbyt komercyjny materiał - choć daleki także od swoich bardziej eksperymentalnych korzeni - ze stosunkowo długimi, utrzymanymi w wolnym tempie oraz subtelnym nastroju utworami. I była to naprawdę dobra decyzja, gdyż taka estetyka świetnie się tu sprawdza. Longplay został poprzedzony trzema singlami, trzema balladami zdecydowanie niebędącymi materiałem na wielkie hity, co akurat niespecjalnie należy poczytywać za wadę. Sześciomi

Z najważniejszych przedstawicieli rocka progresywnego najliczniejszych naśladowców doczekały się prawdopodobnie grupy Genesis, Yes oraz Emerson, Lake and Palmer. We Włoszech dochodziła do tego często jeszcze inspiracja King Crimson, Jethro Tull czy z rzadka Van der Graaf Generator. Pink Floyd, choć najpopularniejszy, dorobił się stosunkowo niewielu epigonów, w dodatku chyba dopiero gdzieś na przełomie lat 80. i 90. Wpływ Gentle Giant okazał się natomiast marginalny. Co bynajmniej nie znaczy, że nie było zespołów, które nie chciały się wzorować na tym ostatnim. Już w latach 70. działały amerykańskie Yezda Urfa, Hands oraz Mirthrandir, kanadyjska Et Cetera, izraelskie Ktzat Acher i Sheshet czy niemiecki Epidermis. W większości nie jest to zbyt dobra muzyka, a w tym ostatnim przypadku wręcz fatalna. Znacznie ciekawiej prezentuje się nieco młodsza, założona w 1980 roku kanadyjska grupa Miriodor. Zapewne też dlatego, że nie jest to kopia 1:1, a chociaż wpływ Gentle Giant na jej twórczość wy

Nie minęło wiele czasu od najcieplejszego od kilkudziesięciu lat przełomu października i listopada, a już nasz region pokryła gruba warstwa śniegu. Tak gwałtowne zmiany pogody będą coraz częstsze, a obecnie można już tylko spowolnić proces zmian klimatycznych. Przede wszystkim należy odejść od kopalnianych źródeł energii i ciepła, na które i tak, jak się okazało, nie ma co liczyć w tym kraju, gdy są najbardziej potrzebne. Jeśli jakoś dajecie radę przetrwać tę przyśpieszoną zimę, to możecie wprawić się w odpowiedni nastrój sięgając po "50 Words for Snow". Ostatni (jak dotąd?) album Kate Bush z premierowym repertuarem to płyta utrzymana w zimowym klimacie. Tak, właśnie zimowym, a nie świątecznym, co znaczy, że całość jest pozbawiona tego całego kiczu, od którego trudno uciec o tej porze roku. A trzeba pamiętać, że już na początku kariery artystka wydała świąteczny singiel "December Will Be Magic Again", a w latach 90. nagrała żartobliwy "Home for Christmas",

Niemal co roku, w okolicach urodzin Jimiego Hendrixa, ukazuje się nowy  materiał z jego udziałem. Tym razem okazja jest wyjątkowa, bo 27 listopada artysta skończyłby 80 lat. Postarano się więc, by należycie ją uczcić. Zapis występu z 26 kwietnia 1969 roku w Los Angeles Forum, publikowany wcześniej na bootlegach, to jedna z lepszych rejestracji, jakie w ostatnich latach wygrzebano z archiwów. Brzmienie, odświeżone przez Eddiego Kramera, jest naprawdę przyzwoite, a wykonanie wprost porywające. Może i skład z Noelem Reddingiem oraz Mitchem Mitchellem - rozwiązany zaledwie dwa miesiące później - nie był najlepszą grupą Hendrixa, ale na żywo dawał z siebie naprawdę wiele. Udowodnił to już kultowy "Jimi Plays Monterey", a najnowsze wydawnictwo stanowi kolejne potwierdzenie. Dobrze, że na okładce znalazło się całe trio, bo to bardzo zespołowe granie. W repertuarze mieszają się utwory uwielbiane przez publiczność, jak "Foxy Lady", "Purple Haze" czy "I Don'

James Blood Ulmer jako gitarzysta i wokalista musiał być pod wielkim wpływem Jimiego Hendrixa, natomiast jako kompozytora ukształtowały go harmolodyczne idee Ornette'a Colemana. Najwyraźniej lubił też pobujać się przy muzyce Funkadelic. Takie wpływy wydają się oczywiste na jego trzecim autorskim albumie, "Free Lancing". Muzyk miał już wówczas spore doświadczenie. Od połowy lat 60. grywał w kapelach rhythm'n'bluesowych w rodzimym Detroit, a po przeprowadzce do Nowego Jorku na początku kolejnej dekady otrzymał angaż do Jazz Messengers Arta Blakeya. Wówczas mocno związał się ze sceną jazzową, grając też u boku chociażby Rashieda Aliego, Larry'ego Younga, Joego Hendersona czy Arthura Blythe'a. Niezwykle istotna była też znajomość ze wspomnianym Colemanem, który nawet wziął udział w nagraniu debiutanckiego albumu Ulmera, "Tales of Captain Black" z 1979 roku, rozwijającego koncepcję takich dzieł saksofonisty, jak "Dancing in Your Head" czy &q

Już wiadomo, że wielokrotnie przekładany start misji Artemis 1 także dzisiaj nie dojdzie do skutku. Ale też zainteresowanie nowym programem kosmicznym nie jest tak wielkie, jak pół wieku temu, gdy realizowano kolejne loty pod nazwą Apollo. Dziś eksploracja kosmosu nie wydaje się już tak ekscytująca, choćby przez wyeksploatowanie tej tematyki na wszelkie sposoby przez popkulturę. Jednym z najbardziej udanych przykładów jest album  "Apollo: Atmospheres and Soundtracks" Briana Eno, nagrany przez niego we współpracy z Danielem Lanois i swoim bratem Rogerem. Materiał powstał jako ścieżka dźwiękowa filmu dokumentalnego o programie Apollo,  "For All Mankind" w reżyserii Ala Reinerta, którego premiera odbyła się jednak dopiero w 1989 roku. Utwory z albumu można usłyszeć też w kilku innych filmowych produkcjach, jak "Trainspotting" i  "28 dni później"  Danny'ego Boyle'a czy "Traffic" Stevena Soderbergha. Wracając do tematów kosmicznych,

Nie wróżyło dobrze, że prace nad najnowszym albumem kanadyjskiego duetu Menace Ruine ciągnęły się od 2014 roku. Mogło to przecież świadczyć o sporym kryzysie twórczym. Jednak nawet jeśli muzycy mieli jakieś problemy ze skompletowaniem materiału, to trudno byłoby się tego domyślić. "Nekiya" to kolejna udana pozycja w dyskografii grupy. A jednocześnie jest to album nieco inny od najsłynniejszego "The Die Is Cast". Tamto wydawnictwo przyniosło całkiem unikalne połączenie metalu, drone'u i mediewalnego folku z mistycyzmem Dead Can Dance oraz shoegaze'ową produkcją. Tu jest podobnie, chociaż wyraźnie przesunięto akcenty w stronę estetyki neoclassical darkwave. Największa różnica to jednak trochę mniej mroczna atmosfera, czego najdobitniejszym przykładem okazuje się najbardziej chwytliwy na tej na płycie, optymistyczny wręcz "Pigeon Rain". Ale nawet zdecydowanie drone'owy "Umbra Horrenda" za sprawą melodyjnego śpiewu Geneviéve Beaulieu - ju

Przed kilkoma dniami, w wieku 55 lat, zmarła Mimi Parker z grupy Low. Podobnie, jak zmarły parę tygodni wcześniej Pharoah Sanders, odeszła w pełni sił twórczych. Ich zeszłoroczne albumy, odpowiednio "HEY WHAT" i "Promises", należą do najlepszych, najbardziej postępowych, jakie stworzyli. Były także jednymi z najciekawszych wydawnictw, bardzo dobrego przecież, 2021 roku. Jednak siła obecnie powstającej muzyki - a nie da się zaprzeczyć, że wciąż wychodzi mnóstwo interesujących płyt z kręgu elektroniki, hip-hopu, jazzu czy nawet rocka - zależy w niewielkim stopniu od takich weteranów. To przede wszystkim zasługa młodszych twórców, którzy działalność zaczynali już w XXI wieku. Jedną z wielu takich postaci jest Mary Halvorson, należąca do tych artystów, których dokonania śledzę na bieżąco. Amerykańska gitarzystka, chwalona tu już przy okazji projektu Code Girl, wydała nieco wcześniej w tym roku nie jeden, a od razu dwa albumy:  "Amaryllis" i "Belladonna&qu

Kwartet Horse Lords z Baltimore poznałem w pandemicznym roku 2020, przy okazji premiery albumu "The Common Task". Wówczas pełnej recenzji nie było, choć polecałem to wydawnictwo w jednym z przeglądów płytowych nowości oraz uwzględniłem je w swoim corocznym podsumowaniu. Niewątpliwie warto tej grupie poświęcić nieco więcej uwagi, a właśnie nadarzyła się ku temu doskonała okazja. Instrumentaliści w trakcie lockdownów nie próżnowali i przygotowali materiał na kolejny, swój piąty już longplay, "Comradely Objects". Rozwijają tu to, co znamy już z wcześniejszych płyt. Otrzymujemy zatem muzykę, którą najprościej byłoby określić mianem math rocka, co jednak zdecydowanie nie wyczerpuje tematu. Słychać tu wpływy m.in. krautrocka, free jazzu, afrykańskiej polirytmii, bluegrassu, drone'u, totalizmu, a najbardziej chyba minimalizmu, szczególnie koncepcji stroju naturalnego La Monte Younga - kwartet gra na specjalnie zmodyfikowanych instrumentach, pozwalających uzyskać mikrot