Pablo's Reviews: Recenzje płyt

Po kolejnym przeglądzie z cyklu "50 lat temu", tym razem obejmującym rok 1972, a także odświeżonym na dziesięciolecie podsumowaniu roku 2012, pora na ten najważniejszy tekst, stanowiący rozliczenie z minionymi dwunastoma miesiącami. Trudno w takim artykule odejść od bieżących problemów świata: wojny w Ukrainie, skutków i powrotów pandemii czy kryzysu klimatycznego, energetycznego oraz gospodarczego. Nie od dziś jednak wiadomo, że trudne czasy mogą korzystnie wpływać na sztukę, w tym muzykę, inspirując twórców nie tylko do zabrania głosu na ważne tematy, ale także do poszukiwań nowych środków wyrazu. Na razie widać przede wszystkim wpływ pandemii i lockdownów: pozbawieni możliwości koncertowania muzycy skupili się na pracy w studiu, co zaprocentowało mnóstwem dopracowanych płyt, które w innej sytuacji pewnie by nie powstały. Już poprzedni rok był niesamowity pod względem ilości naprawdę dobrych wydawnictw, a 2022 okazał się chyba jeszcze lepszy. W ubiegłym roku minęło dziesięć

Kiedy słucham tych nieco mniej znanych albumów Erica Dolphy'ego - jak "Far Cry", "Conversations" i "Iron Man" - największe wrażenie robią na mnie te nagrania, które wybitny jazzman nagrał samodzielnie lub w duecie z basistą Richardem Davisem. Chętnie usłyszałbym cały album zarejestrowany tylko przez tę dwójkę. Jak wiadomo, takie dzieło nie powstało i już nie powstanie. Postanowiłem więc zebrać dostępne utwory i skompilować z nich playlistę, by przekonać się, jak taki longplay mógłby się prezentować. Większość nagrań to efekt sesji, jaką Dolphy i Davis odbyli 1 lipca 1963 roku w nowojorskim Music Maker's Studios. Utwór "Alone Together" - który zainspirował tytuł playlisty - został oryginalnie wydany na "Conversations" (1963), natomiast "Come Sunday" i "Ode to Charlie Parker" - na "Iron Man" (1968). Z tej samej sesji pochodzi także "Muses for Richard Davis", który ukazał się dopiero w bo

Przygotowałem tę playlistę już parę miesięcy temu, ale dotąd nie miałem okazji się nią podzielić. W żadnym razie nie jest to składanka najlepszych / najważniejszych utworów Milesa Davisa z jego tzw. elektrycznego okresu (obejmującego lata 1967-75). Nie jest to nawet przegląd mogący przybliżyć jego ówczesną twórczość. Trębacz nagrał zbyt wiele wartościowego, różnorodnego materiału, by dało się coś takiego przygotować. Celem playlisty jest jedynie zachęcenie do samodzielnego zgłębiania tej twórczości, poprzez zaprezentowanie najłatwiejszych w odbiorze nagrań. Żeby jednak naprawdę mieć jakieś pojęcie na temat twórczości Davisa z tego etapu, trzeba poznać w całości przynajmniej te wydawnictwa: Miles in the Sky (1968) Filles de Kilimanjaro (1968) In a Silent Way (1969) Bitches Brew (1970) At Fillmore (1970) Jack Johnson (1971) Live-Evil (1971) On the Corner (1972) Black Beauty: Miles Davis at Fillmore West (1973) Big Fun (1974) Get Up with It (1974) Agharta (1975) Pangaea (19

Mały bonus na zakończenie poprawek recenzji Jimiego Hendrixa: playlista z najbardziej możliwą  do wykonania rekonstrukcją albumu, nad którym artysta pracował przed śmiercią. Zarówno tytuł, jak i wybór oraz kolejność utworów, są zgodne z notatkami, które Jimi sporządził 14 sierpnia 1970 roku, niewiele ponad miesiąc przed swoją śmiercią. Dla przypomnienia, lista wyglądała tak: Ezy Ryder Room Full of Mirrors Earth Blues Valleys of Neptune Straight Ahead Cherokee Mist Freedom Stepping Stone Izabella Astro Man Drifter's Escape Angel Bleeding Heart Burning Desire Night Bird Flying Electric Lady Hear My Train a Comin' Lover Man Midnight Lightning Heaven Has No Tomorrow Sending My Love This Little Boy Locomotion Dolly Dagger The New Rising Sun (Hey Baby) Z oczywistych względów niemożliwe było uwzględnienie czterech utworów. "Heaven Has No Tomorrow" do dziś nie został wydany, choć w archiwach podobno znajduje się wykonanie tego utwo