Posty

Wyświetlanie postów z czerwiec, 2013

[Recenzja] Danzig - "4" (1994)

Obraz
"Czwórka" to ostatni album nagrany w oryginalnym składzie Danzig. Wkrótce po zarejestrowaniu materiału, z zespołu odszedł perkusista Chuck Biscuits, a gitarzysta John Christ i basista Eerie Von zostali tylko do końca trasy koncertowej promującej longplay. Glenn Danzig kontynuował działalność z innymi muzykami, przy okazji eksperymentując z innymi stylami. Wspominam o tym już przy okazji tej recenzji, bowiem już na tym albumie zespół wzbogacił swoją twórczość o nowe elementy. Cieszy, że muzycy nie spoczęli na laurach po komercyjnym sukcesie "Danzig III: How the Gods Kill" i nie nagrali kolejnego wydawnictwa w takim stylu, a spróbowali nowych rozwiązań, ryzykując stratę dotychczasowych fanów. Otwieracz wielkich zmian nie zapowiada. "Brand New God" to ciężki utwór, początkowo utrzymany w niemal punkowym tempie, a następnie zwalniający i podążający w rejony bliższe Black Sabbath. Jednak w podobnym stylu utrzymane są jeszcze tylko dwa utwory: wolny,

[Artykuł] Najważniejsze utwory Iron Maiden

Obraz
Już za kilka dni Iron Maiden ponownie wystąpi w Polsce - 3 lipca w Łodzi i dzień później w Gdańsku. W ramach przygotowania, warto przypomnieć sobie najważniejsze utwory z repertuaru tej słynnej grupy. Jedenaście z dwudziestu wymienionych poniżej utworów znajduje się w setliście odbywającej się właśnie trasy Maiden England Tour (szkoda, że wiadomo to już teraz - na każdej trasie wszystkie koncerty są dokładnie takie same, z identyczną setlistą i choreografią, bez odrobiny spontaniczności). Obecny skład Iron Maiden: Dave Murray, Janick Gers, Bruce Dickinson, Steve Harris, Nicko McBrain i Adrian Smith. 1. "Iron Maiden" (z albumu "Iron Maiden", 1980) Odkąd tylko pamiętam, zawsze kończyliśmy koncerty tym właśnie numerem - mówił Steve Harris. Jest zresztą raczej prosty. Linia basu i perkusji nie są tam zbyt skomplikowane. Za to w partii gitar mamy harmoniczne szaleństwo. Dzięki temu jest to kawałek dość wyjątkowy . To jedyna kompozycja, którą zespół grał

[Recenzja] Danzig - "Thrall / Demonsweatlive" EP (1993)

Obraz
Album "Danzig III: How the Gods Kill" okazał się sporym sukcesem komercyjnym, więc postanowiono zdyskontować jego sukces, wydając EPkę. Podobnie, jak poprzednie wydawnictwo, "Thrall: Demonsweatlive" zwraca uwagę okładką - bardzo komiksową, kojarzącą się z twórczością Franka Frazzety (jej autorem jest jednak Simon Bisley). Zawartość muzyczna jest natomiast podzielona na dwie części. Pierwsza z nich, "Thrall", to trzy premierowe nagrania studyjne. Zarejestrowane w ciągu jednego dnia, na żywo, w jednym podejściu. Ciężki, utrzymany w dość szybkim tempie "It's Coming Down" powinien zadowolić wielbicieli bardziej metalowego oblicza Danzig. Z kolei "The Violet Fire" pokazuje bardziej przebojowe, odrobinę lżejsze brzmieniowo oblicze grupy i również wypada przyzwoicie. Bardzo fajnym dodatkiem jest przeróbka przeboju Elvisa Presleya, "Trouble" - zagrana mocniej od pierwowzoru, ale z obecnym we wczesnych dokonaniach grupy pi

[Recenzja] Danzig - "III: How the Gods Kill" (1992)

Obraz
Trzeci album grupy Danzig przyciąga uwagę za sprawą okładki. Wykorzystano na nim fragment obrazu "Meister und Margeritha" H. R. Gigera z 1976 roku. Jego autor jest najbardziej znany jako twórca postaci Obcego z tak zatytułowanej filmowej serii, ale ma też na koncie wiele grafik zdobionych muzyczne albumy, żeby wspomnieć tylko o "Brain Salad Surgery" tria Emerson, Lake & Palmer, "Attahk" francuskiego zespołu Magma. "To Mega Therion" Celtic Frost czy "Pictures" mało znanej szwajcarskiej grupy Island. Pod względem komercyjnym, "Danzig III: How the Gods Kill" okazał się największym sukcesem grupy, dochodząc do 24. miejsca listy Billboardu. Wśród fanów cieszy się sporą popularnością i jest uznawany za dojrzałe rozwinięcie poprzednich longplayów. Moim zdaniem album świadczy raczej o stagnacji i postępującym wyczerpaniu pewnej formuły. Pierwsza połowa trzyma poziom wcześniejszych wydawnictw, choć rzadko zbliżając się do ich

[Recenzja] Danzig - "II: Lucifuge" (1990)

Obraz
W ciągu dwóch lat, jakie minęły od nagrania eponimicznego debiutu, grupa Danzig poczyniła pewne postępy. Szczególnie w kwestii kompozytorskiej. "Danzig II: Lucifuge" jest z pewnością albumem bardziej różnorodnym. Choć sam początek jest bardzo zachowawczy. Energetyczne "Long Way Back from Hell" i "Snakes of Christ" dobrze sprawdzają się na rozpoczęcie, ale nie przynoszą żadnych zaskoczeń. To po prostu poprawnie wykonany hard rock. W wolniejszym "Killer Wolf" - jednym z lepszych momentów całości - dochodzą silniejsze wpływy bluesowe, ale i takie oblicze zespół prezentował już na debiucie. "Tired of Being Alive" to jeszcze jeden hardrockowy czad, nie wnoszący nic do całości. Niespodzianki zaczynają się od "I'm the One" - stricte bluesowego kawałka, opartego na nieprzesterowanej gitarze, stanowiącej akompaniament dla partii wokalnej w stylu Elvisa Presleya. Swoją drogą, gitarowe zagrywki mocno przypominają te z &qu

[Recenzja] Danzig - "Danzig" (1988)

Obraz
Swoją muzyczną karierę Glenn Danzig (właśc. Glenn Allen Anzalone) rozpoczął w drugiej połowie lat 70. w punkrockowym Misfits. Dziś zespół ma kultowy status, jednak w tamtym czasie był kompletnie amatorskim projektem. Dopiero, gdy Metallica nagrała cover "Last Caress/Green Hell", twórczość grupy zaczęła docierać do szerszej publiczności. Zespół jednak już wtedy nie istniał, rozwiązany z powodu braku jakichkolwiek sukcesów, perspektyw i coraz większych animozji między jego członkami. Glenn nawiązał wówczas współpracę z basistą Eeriem Vonem (właśc. Erikiem Stellmannem), z którym stworzył grupę Samhain - początkowo punkową, później kierującą się w bardziej metalowe rejony. Pozostali muzycy często się zmieniali. W 1987 roku, gdy składu dopełniali gitarzysta John Christ (właśc. John Wolfgang Knoll) i perkusista Chuck Biscuits (właśc. Charles Montgomery), grupa podpisała kontrakt z wytwórnią Ricka Rubina, który zasugerował zmianę nazwy na Danzig. Rok później ukazał się pod ty

[Recenzja] Deep Purple - "Copenhagen 1972" (2013)

Obraz
Trudno zliczyć która to już koncertówka Deep Purple - nawet licząc tylko oficjalne. Przynajmniej czterdziesta-któraś. Za to dopiero druga z serii  The Official Deep Purple (Overseas) Live Series , przygotowywanej przez obecnego wydawcę zespołu, earMUSIC. Jest to zapis koncertu najsłynniejszego składu grupy, znanego jako Mark II, z Kopenhagi, z 1 marca 1972 roku. A więc tuż przed premierą albumu "Machine Head", a także mniej niż pół roku przed słynnymi koncertami w Japonii, których zapis znalazł się na klasycznym "Made in Japan". Tutaj setlista była bardzo podobna. Główna różnica to brak "Smoke on the Water". Dzisiaj trudno sobie wyobrazić koncert Deep Purple bez tego kawałka, ale trzeba pamiętać, że dopiero w 1973 roku, kiedy został wydany na singlu, stał się przebojem. Wcześniej muzycy w ogóle nie zauważyli jego potencjału. Wydawca znalazł jednak sposób, aby i ten utwór się tutaj znalazł, ale o tym później. Pierwsze zaskoczenie, i to niezbyt mi

[Recenzja] Judas Priest - "Painkiller" (1990)

Obraz
Według strony Rate Your Music, "Painkiller" to najpopularniejszy album Judas Priest, posiadający największą liczbę ocen i najwyższą średnią. To ciekawe, bo pod względem wyników sprzedaży jednak ustępuje takim wydawnictwom, jak "British Steel", "Screaming for Vengeance", "Defenders of the Faith", a nawet... "Turbo". Trudno jednak trafić na jednoznacznie negatywne opinie na jego temat. Trudno w ogóle trafić na inne, niż ślepy zachwyt. O co jednak tyle szumu? Fakt, w końcu nie ma tego plastikowego brzmienia, cechującego albumy z lat 80. (nie tylko dwa ostatnie, choć je szczególnie), a nowy perkusista Scott Travis gra znacznie bardziej intensywnie i odrobinę mniej schematycznie od swojego poprzednika. Fanów grupy zachwyca na pewno też to, że gitarzyści grają w jeszcze bardziej efekciarski sposób, popisując się technicznymi umiejętnościami, a Rob Halford jeszcze mocniej piszczy. Całość jest jednak cholernie monotonna. Zespół stawia pr

[Recenzja] Judas Priest - "Ram It Down" (1988)

Obraz
Album "Turbo" spotkał się bardzo negatywnym przyjęciem wśród fanów i krytyków (co za niespodzianka), więc zespół postanowił, że kolejny album będzie utrzymany we wcześniejszym stylu. Po ukazaniu się "Ram It Down" fani byli zachwyceni, w przeciwieństwie do krytyków, tym razem zarzucających brak nowych pomysłów i słabsze kompozycje. Są to zarzuty jak najbardziej słuszne. Nie mam pojęcia, po co zespół nagrał kolejny taki sam album, różniący się od "Screaming for Vengeance" czy "Defenders of the Faith" praktycznie tylko mniej wyrazistymi kompozycjami i jeszcze bardziej uproszczonym brzmieniem. To ostatnie wynikało z niedyspozycji Dave'a Hollanda, którego w co najmniej kilku nagraniach zastąpił automat perkusyjny. Prawdę mówiąc, nie robi to większej różnicy - Holland i tak zawsze grał w wyjątkowo leniwy i pozbawiony jakiejkolwiek finezji sposób. Kompozycje brzmią natomiast jakby zostały stworzone przez jakiś program do pisania heavymetalowy

[Recenzja] Judas Priest - "Turbo" (1986)

Obraz
W drugiej połowie lat 80. popularność heavy metalu zaczęła (na szczęście) przemijać. Słuchacze zwracali się albo w stronę bardziej ekstremalnego grania, albo łagodniejszych propozycji pudel-metalowców. Wykonawcy, których twórczość mieściła się pomiędzy tymi dwiema skrajnościami, musieli wymyślić sposób, który pozwoliłby utrzymać zainteresowanie. Dwie czołowe brytyjskie grupy heavymetalowe, Iron Maiden i Judas Priest, wpadły na identyczny pomysł - wzbogacenie brzmienia o syntezatory gitarowe. Efektem są ich wydane w 1986 roku albumy, "Somewhere in Time" i "Turbo". Muzycy Judas Priest chcieli nagrać album dwupłytowy, zatytułowany "Twin Turbos", z jedną płytą wypełnioną bardziej rozrywkowymi kawałkami, a drugą - bardziej rozbudowanymi. Wydawca nie chciał jednak słyszeć o takim rozwiązaniu, w rezultacie czego wydano wydawnictwo jednopłytowe. A repertuar najwyraźniej w całości składa się z kawałków mających wypełnić pierwszą część planowanego dwupłytowca

[Recenzja] Judas Priest - "Defenders of the Faith" (1984)

Obraz
Album "Screaming for Vengeance" spotkał się z bardzo dobrym przyjęciem. Zespół postanowił więc kuć żelazo póki gorące i kolejny album wypełnić materiałem dokładnie w tym samym stylu. Nawet okładka "Defenders of the Faith" opiera się na identycznym pomyśle. Na poprzednim albumie znalazła się grafika przedstawiająca hybrydę drapieżnego ptaka i samolotu bojowego, tutaj - hybrydę tygrysa i czołgu. Swoją drogą, nie były to oryginalne koncepcje, bowiem podobne stwory można zobaczyć na okładce longplaya "Tarkus" tria Emerson, Lake & Palmer. Pomimo niewątpliwej naiwności, tam wykonanie było jednak w nieco lepszym guście, nie tak tandetne i toporne. Na temat samej muzyki mogę natomiast powtórzyć dokładnie to samo, co pisałem w recenzji "Screaming for Vengeance". Miłośnicy heavy metalu znajdą tu wszystko, co w tym stylu uwielbiają. Zaś osoby, które w takim graniu słyszą przede wszystkim kicz i infantylność, nie znajdą tu niczego, co zrewidowałob

[Recenzja] Judas Priest - "Screaming for Vengeance" (1982)

Obraz
Album "Point of Entry" spotkał się z niezbyt dobrym przyjęciem, co dało do myślenia muzykom Judas Priest. Na kolejnym albumie postanowili zaprezentować dokładnie to, czego oczekiwali fani. A oczekiwali grania czystego heavy metalu. "Screaming for Vengeance" przypomina wręcz płytę demonstracyjną, mającą na celu pokazanie, czym jest ten styl. Nie brakuje tu zatem szybkich galopad, ostrego brzmienia, typowych riffów, efekciarskich solówek, przerysowanych partii wokalnych ani stadionowych refrenów. Przeważają kawałki stawiające na metalowy czad (np. "Electric Eye", "Bloodstone", tytułowy), ale jest też coś w sam raz do radiowej promocji ("You've Got Another Thing Comin'" i kojarzący się z AC/DC "Devil's Child"), a nawet pretensjonalne intro ("The Helion") i coś na kształt metalowej ballady ("Fever"). Pewne kontrowersje, wśród fanów zespołu, może budzić jedynie "(Take These) Chains" -

[Recenzja] Judas Priest - "Point of Entry" (1981)

Obraz
Wydany pomiędzy dwoma najsłynniejszymi albumami Judas Priest - "British Steel" i "Screaming for Vengeance" - "Point of Entry" jest zdecydowanie mniej znanym i lubianym przez fanów wydawnictwem. Trudno się temu właściwie dziwić. Zespół odpuścił sobie tworzenie metalowych hymnów i podążył w kierunku bardziej... imprezowym. Wiele zawartych tu kawałków brzmi jak podmetalizowana wariacja na temat stylu AC/DC, żeby wspomnieć tylko o "Don't Go", "Turning Circles", "All the Way" czy "Troubleshooter". Pozostałe nagrania nie odbiegają daleko od takich klimatów. Materiał jest bardzo jednorodny, pozbawiony jakichkolwiek urozmaiceń. Z perspektywy przeciętnego fana Judas Priest, taka muzyka ma zdecydowanie zbyt komercyjny charakter (czego apogeum zostało osiągnięte w okropnym "You Say No"). Jednak prawdziwym problemem tego albumu jest to, że przebojowość idzie tu w jednym szeregu ze strasznym banałem i nadmier

[Recenzja] Black Sabbath - "13" (2013)

Obraz
To był najbardziej wyczekiwany album ostatnich lat. Wciąż pamiętam tę ekscytacje, kiedy 11 listopada 2011 roku (11.11.11) Tony Iommi, Ozzy Osbourne, Geezer Butler i Bill Ward - oryginalni muzycy Black Sabbath - ogłosili rozpoczęcie prac nad nowym albumem. Pierwszym w tym składzie od czasu wydanego w 1978 roku "Never Say Die!". Później jednak z obozu zespołu zaczęły dobiegać niepokojące wieści - o konflikcie z Wardem (muzycy nie mogli dogadać się w kwestiach finansowych, więc perkusista zrezygnował z dalszej współpracy)  i poważniej chorobie Iommiego. Ostatecznie jednak udało się dokończyć longplay, który otrzymał niezbyt pomysłowy tytuł "13" (od roku, w którym go wydano). Już od pierwszych sekund nie ma żadnych wątpliwości, z jakim zespołem mamy do czynienia. "End of the Beginning" to niemalże nowa wersja kultowego "Black Sabbath" - wolne tempo, posępny klimat, ciężkie brzmienie, a także bardzo charakterystyczna gra Iommiego i rozpoznawa

[Recenzja] Judas Priest - "British Steel" (1980)

Obraz
O tym albumie napisano już wiele. Wiele dobrego. Pora na nieco równowagi. "British Steel" to najsłynniejszy i przez wielu najbardziej ceniony album Judas Priest. Muzycy trafili z tym materiałem w odpowiedni moment, gdy prasa muzyczna, zwłaszcza brytyjska, zachwycała się dokonaniami młodych grup zaliczanych do tak zwanej nowej fali brytyjskiego heavy metalu. Judasi byli jedną z głównych inspiracji tego nurtu, w którym z grubsza chodziło o łączenie elementów klasycznego hard rocka z iście punkowym podejściem - a więc grać szybciej, agresywniej, prościej. W dokładnie tym samym kierunku od pewnego czasu zmierzała muzyka Judas Priest, nic więc dziwnego, że "British Steel" osiągnął tak wielki sukces, a z czasem stał się klasykiem takiego grania. Te wszystkie zachwyty są, oczywiście, mocno na wyrost. To album, na którym wszystkie typowe dla heavy metalu elementy są tak przerysowane, że całość sprawia wrażenie parodii. W prawdziwe politowanie wprawiają mnie te wszy

[Recenzja] Judas Priest - "Killing Machine" (1978)

Obraz
"Killing Machine" (w Stanach wydany pod tytułem "Hell Bent for Leather") to zwieńczenie ewolucji, jaką zespół przechodził w latach 70., grając coraz prościej, szybciej i bardziej melodyjnie, wygładzając brzmienie oraz rezygnując ze stylistycznej różnorodności. To już właściwie prawie takie samo granie, jak na wydanym kilka miesięcy później "British Steel". "Killing Machine" nie odniósł jednak takiego sukcesu komercyjnego, jak jego następca, choć przyniósł grupie pierwszy przebój, "Take on the World" - z późniejszych singli wyżej notowane w Wielkiej Brytanii były tylko te z "British Steel". Wraz z ukształtowaniem stylu, muzycy stworzyli także rozpoznawalny image, przywdziewając skóry, ćwieki i łańcuchy, podpatrzone przez Roba Halforda w gejowskim środowisku. Album wypełniają zupełnie nijakie, heavymetalowe kawałki (np. "Delivering the Goods", oba tytułowe), przeplatane kilkoma jeszcze bardziej żenującymi mome