Posty

Wyświetlam posty z etykietą wayne shorter

[Recenzja] Wayne Shorter - "Moto Grosso Feio" (1974)

Obraz
Zmarł wczoraj Wayne Shorter, jeden z najwybitniejszych saksofonistów i kompozytorów jazzowych. Rozpoznawalność zyskał w The Jazz Messengers Arta Blakeya, ale prawdziwą sławę przyniosło mu dołączenie do zespołu Milesa Davisa, który szybko okrzyknięto Drugim Wielkim Kwintetem. Shorter znalazł się w tym składzie jako ostatni, ale za to najdłużej pozostał u boku trębacza, biorąc jeszcze udział w nagraniu tak istotnych dla nurtu fusion albumów, jak "In a Silent Way", "Bitches Brew" i "A Tribute to Jack Johnson". Jeszcze w czasach Drugiego Wielkiego Kwintetu zacząl nagrywać autorskie płyty, początkowo zdradzające silny wpływ jego mentora - Johna Coltrane'a, z czasem zmierzając w bardziej awangardowe rejony, by na albumie "Super Nova" rozwijać elektryczne koncepcje Davisa. W tym też kierunku poszedł zespół Weather Report, założony przez saksofonistę wspólnie z Josephem Zawinulem. Pierwsze dzieła tego składu to przykład bardzo ambitnego fusion, jedna

[Recenzja] Wayne Shorter - "Odyssey of Iska" (1971)

Obraz
W latach 70. solowa kariera Wayne'a Shortera drastycznie zwolniła tempo. Saksofonista skupiał się na działalności Weather Report, sporadycznie nagrywając na własny rachunek. Jednym z jego nielicznych solowych wydawnictw z tej dekady jest album "Odyssey of Iska", zarejestrowany tuż przed powstaniem wspomnianego zespołu. Sesja nagraniowa odbyła się 26 sierpnia 1970 roku, w nowojorskim A&R Studios. Oprócz lidera wzięli w niej udział tacy muzycy, jak gitarzysta Gene Bertoncini, basiści Ron Carter i Cecil McBee, perkusiści Billy Hart, Alphonse Mouzon i Frank Cuomo oraz grający na wibrafonie i marimbie David Friedman. "Odyssey of Iska" pod względem stylistycznym stanowi kontynuację poprzedniego w dyskografii Shortera "Super Nova". Saksofonista po raz kolejny zapuszcza się w rejony fusion, wykorzystując doświadczenia zdobyte podczas nagrywania słynnych "In a Silent Way" i "Bitches Brew", ale też podczas późniejszych sesji Milesa

[Recenzja] Wayne Shorter - "Super Nova" (1969)

Obraz
Muzykę jazzową - przynajmniej tę graną z pomocą elektrycznych instrumentów - można podzielić na przed i po "Bitches Brew". Album Milesa Davisa okazał się niezwykle inspirujący, a jego wpływ słychać praktycznie na wszystkich późniejszych wydawnictwach z nurtu fusion. Wielu muzyków, którzy współpracowali w tamtym czasie z trębaczem, założyło własne zespoły, w których rozwijały jego koncepcje. Choć na myśl w pierwszej kolejności przychodzą dokonania Herbiego Hancocka czy grup Mahavishnu Orchestra, Weather Report i Return to Forever, bezsprzecznie pierwszym wydawnictwem czerpiącym z "Bitches Brew" jest solowy album Wayne'a Shortera, "Super Nova". Zaledwie osiem dni po zakończeniu nagrań na album Davisa, 29 sierpnia 1969 roku, saksofonista zorganizował własną sesję. Zaprosił kilku muzyków, z którymi grał na "Bitches Brew" - Johna McLaughlina, Chicka Coreę (tutaj występującego w nietypowej dla siebie roli... perkusisty) i Jacka DeJohnette

[Recenzja] Wayne Shorter - "Schizophrenia" (1969)

Obraz
Choć materiał zawarty na "Schizophrenia" został zarejestrowany już w 1967 roku, ukazał się dopiero dwa lata później. Opóźnienie nie było jednak spowodowane jakością tego materiału. Po prostu jazzmani zakontraktowani przez Blue Note tworzyli w takim tempie, że wytwórnia nie nadążała z wydawaniem kolejnych płyt swoich podopiecznych. Zarejestrowanie jednego albumu zwykle zajmowało około dwóch dni. Muzycy po prostu wchodzili do studia, nagrywali na żywo kilka podejść każdego utworu, po czym wystarczyło wybrać najlepsze wersje - żadna studyjna obróbka nie była potrzebna. Sesja nagraniowa "Schizophrenia" zamknęła się w ciągu jednego dnia, 10 marca 1967 roku (a więc odbyła się już ponad pół roku przed wydaniem "Adam's Apple"). Wayne Shorter wrócił tu do bardziej rozbudowanego składu, podobnie jak podczas sesji "The All Seeing Eye". Zresztą Herbie Hancock, Ron Carter, Joe Chambers i saksofonista (tutaj także flecista) James Spaulding zagrali n

[Recenzja] Wayne Shorter - "Adam's Apple" (1967)

Obraz
"Adam's Apple" to kolejny album Wayne'a Shortera nagrany dla Blue Note. Efekt sesji z 3 i 24 lutego 1966 roku - tradycyjnie mającej miejsce w Van Gelder Studio, pod producenckim nadzorem Alfreda Liona - na płycie został wydany dopiero w październiku następnego roku. Po nagranym w bardziej rozbudowanym składzie "The All Seeing Eye", saksofonista postanowił wrócić do klasycznej formy kwartetu. W nagraniach wsparli go po raz kolejny Herbie Hancock i Reggie Workman, a także Joe Chambers - perkusista znany ze współpracy m.in. z Bobbym Hutchersonem, Archie'em Sheppem, Chickiem Coreą i Freddie'em Hubbardem. Na album składa się sześć utworów. Pięć z nich to kompozycje Shortera, jedna to interpretacja "502 Blues (Drinkin' and Drivin')" Jimmy'ego Rowlesa. Podczas sesji zarejestrowano także kompozycję "The Collector" Hancocka, dodaną do repertuaru na kompaktowych reedycjach. Całość rozpoczyna nagranie tytułowe - jedyny efe

[Recenzja] Wayne Shorter - "The All Seeing Eye" (1966)

Obraz
"The All Seeing Eye", drugi album Wayne'a Shortera wydany w 1966 roku, to efekt sesji z 15 października 1965 roku. Nagrania tradycyjnie miały miejsce w Van Gelder Studio, pod producenckim nadzorem Alfreda Liona. Tym razem saksofonista postanowił jednak wykorzystać większy skład. Oprócz dwóch współpracowników z kwintetu Milesa Davisa - Herbiego Hancocka i Rona Cartera - towarzyszył mu perkusista Joe Chambers, a także rozbudowana sekcja dęta, obejmująca Freddiego Hubbarda, saksofonistę Jamesa Spauldinga i puzonistę Grachana Moncura III. Gościnnie w sesji wziął udział także Alan Shorter, starszy brat Wayne'a, który zagrał na skrzydłówce we własnej kompozycji "Mephistopheles" (autorem wszystkich pozostałych utworów jest lider). "The All Seeing Eye" to swego rodzaju album koncepcyjny, pomyślany - według słów samego wokalisty - jako próba zobrazowania sensu życia, istnienia i natury Boga oraz wszechświata. Album jest oczywiście całkowicie instrume

[Recenzja] Wayne Shorter - "Speak No Evil" (1966)

Obraz
"Speak No Evil" przyniósł istotną zmianę w muzycznym kierunku Wayne'a Shortera. O ile dwa poprzednie albumy saksofonisty, "Night Dreamer" i "JuJu", zdradzały silny wpływ Johna Coltrane'a, tak "Speak No Evil" bliższy jest muzyki, jaką Shorter grał wówczas z kwintetem Milesa Davisa, do którego dołączył w 1964 roku. Wśród nagrywających go muzyków znaleźli się zresztą dwaj inni członkowie kwintetu, Herbie Hancock i Ron Carter. Składu dopełnili Freddie Hubbard (często współpracujący z muzykami związanymi z Davisem; z Wayne'em grał już wcześniej w Jazz Messengers Arta Blakeya) i Elvin Jones (który grał już na dwóch poprzednich longplayach Shortera). Sesja nagraniowa odbyła się 24 grudnia 1964 roku w Van Gelder Studio, ale jej rezultat ujrzał światło dzienne dopiero w czerwcu 1966 roku. Na album składa się sześć premierowych kompozycji autorstwa lidera. Jak sam twierdził, tworzył je myśląc o zamglonych krajobrazach z dzikimi kwiatami

[Recenzja] Wayne Shorter - "Juju" (1965)

Obraz
"Juju" to drugi album Wayne'a Shortera dla Blue Note. Zarejestrowany został niewiele ponad trzy miesiące po sesji "Night Dreamer", 3 sierpnia 1964 roku. W nagraniach, ponownie mających miejsce w Van Gelder Studio, uczestniczył podobny skład, złożony z współpracowników Johna Coltrane'a - tych aktualnych (McCoy Tyner, Elvin Jones) i tych dawnych (Reggie Workman). Na sesji tym razem nie pojawił się natomiast trębacz Lee Morgan. Dzięki temu muzycy zyskali więcej swobody, by eksplorować inne, mniej bopowe rejony. Shorter postanowił bowiem pójść w podobnym kierunku, jak Coltrane po wydaniu "Giant Steps" - uduchowionego jazzu modalnego. W ciągu tych trzech miesięcy, jakie minęły od nagrania "Night Dreamer", Wayne stworzył naprawdę mocny materiał (jest kompozytorem wszystkich sześciu utworów). A skład tym razem sprawia wrażenie znacznie lepiej zgranego. Muzycy zaprezentowali bardzo natchniony, intensywny materiał. Nad całością wyraźnie dom

[Recenzja] Wayne Shorter - "Night Dreamer" (1964)

Obraz
Wayne Shorter to bez wątpienia jeden z najwybitniejszych jazzowych saksofonistów i kompozytorów. Sławę przyniosły mu przede wszystkim występy z Jazz Messengers Arta Blakeya, kwintetem Milesa Davisa, oraz z własnym Weather Report. Zdecydowanie mniej uwagi poświęca się jego solowym dokonaniom. A szkoda, bo są równie interesujące. Shorter zadebiutował w roli lidera w 1960 roku albumem "Introducing Wayne Shorter", wydanym przez wytwórnię Vee-Jay (dwa lata później jej nakładem ukazał się jeszcze "Wayning Moments", a w latach 70. archiwalny "Second Genesis"). Jednak swoje największe dzieła nagrał po przejściu pod skrzydła Blue Note. Pierwszym albumem nagranym dla tej wytwórni był "Night Dreamer". Materiał został zarejestrowany 29 kwietnia 1964 roku (mniej więcej w tym czasie Wayne dołączył do zespołu Davisa) w studiu Rudy'ego Van Geldera, pod producenckim nadzorem Alfreda Liona. W sesji uczestniczył prawdziwie gwiazdorski skład: pianista McC