[Recenzja] Celtic Frost - "To Mega Therion" (1985)

Cykl "Ciężkie poniedziałki" S02E02

Co łączy albumy "Brain Salad Surgery" Emerson, Lake & Palmer, "Pictures" Island i "Attahk" francuskiej grupy Magma z "To Mega Therion" Celtic Frost? Najbardziej oczywista odpowiedź to wskazanie na okładki autorstwa kontrowersyjnego szwajcarskiego twórcy H.R. Gigera. Jednak podobieństwa okazują sie sprowadzać nie tylko do tego, bo jak na tak wczesny przykład ekstremalnego metalu, płyta szwajcarskiego tria pokazuje dość progresywne myślenie o muzyce. Wczesna twórczość grupy uważana jest za kamień węgielny black i death metalu, bywa też zaliczana do thrash czy doom metalu. Jednak inspiracje muzyków były szerokie, od Black Sabbath, Judas Priest czy Venom, przez hardcore punk, aż po nową falę z okolic Joy Division, Bauhaus, Christian Death i Siouxie and the Banshees. Zespół od początku stosował niezbyt typowe dla metalu rozwiązania. Na debiutanckim EP "Morbid Tales" w instrumentarium pojawiły się skrzypce, a na pierwszym pełnowymiarowym albumie, "To Mega Therion" właśnie, słychać waltornię. Instrument ten doskonale dopełnia metalowe partie śpiewającego gitarzysty Toma Warriora (właśc. Thomasa Gabriela Fischera), bębniarza Reeda St. Marka oraz basisty Dominika Steinera, który załapał się na tę sesję jako chwilowy zastępca współzałożyciela grupy, Martina Aina.

Czytaj też: [Recenzja] Death - "Leprosy" (1988)

Gościnne partie Wolfa Bendera na waltorni słychać jedynie w trzech nagraniach, ale rozmieszczonych dość równomiernie, dzięki czemu istotnie wpływają na odbiór albumu. "Innocence and Wrath" to wprawdzie tylko miniaturowe intro, jednak już tutaj efekt jest bardzo ciekawy. Połączenie waltorni, gitar i bębnów wypada przepotężnie, niemal niczym muzyka Wagnera, choć znacznie prościej i bardziej treściwie. "Dawn of Megiddo" to już pełnoprawny utwór, częściowo utrzymany w raczej wolnym jak na tę płytę tempie, za to nadrabiając miażdżącym, sabbathowo-doomowym ciężarem, z mocarnymi wejściami waltorni, dodającej rozmachu i klimatu. Jest jeszcze finałowy "Necromantical Screams", gdzie dzieje się najwięcej ze wszystkich utworów na albumie, zarówno pod względem zmian tempa, jak i różnych dodatków - nie tylko nastrojowych partii waltorni, ale także wybijającego się na pierwszy plan basu czy chórków Claudii-Marii Mokri. Jej śpiew, pojawiający się także w "The Usurper" i "Circle of the Tytants", może kojarzyć się z falsetami Kinga Diamonda, kontrastując z niskim, brutalnym wokalem Fischera. Oba wspomniane w poprzednim zdaniu kawałki należą do najbardziej reprezentatywnych dla tego albumu: to bardzo surowe, ciężkie i agresywne granie w szybkim tempie. Od całości najbardziej natomiast odstaje "Tears in a Prophet's Dream", w całości zdominowany przez efekty dźwiękowe i dziwne wokalizy, stylistycznie łączący dark ambient z industrialem.

"To Mega Therion" pokazuje, że muzyków Celtic Frost nie interesowało jedynie robienie hałasu, choć oczywiście dominują tu typowo metalowe patenty, a wszystko inne jest jedynie dodatkiem. Trochę może szkoda, że trio nie zdecydowało się poeksperymentować na nieco większą skalę i np. dodać waltornię do podstawowego składu - fragmenty z jej udziałem są nie tylko oryginalne, ale też efekt jest świetny - jednak i tak warto docenić próby przełamania metalowych schematów.

Ocena: 7/10

---

Celtic Frost - "To Mega Therion" (1985)

1. Innocence and Wrath; 2. The Usurper; 3. Jewel Throne; 4. Dawn of Megiddo; 5. Eternal Summer; 6. Circle of the Tyrants; 7. (Beyond The) North Winds; 8. Fainted Eyes; 9. Tears in a Prophet's Dream; 10. Necromantical Screams

Skład: Tom G. Warrior - woksl, gitara, efekty; Dominic Steiner - gitara basowa, efekty; Reed St. Mark - perkusja i instr. perkusyjne, efekty
Gościnnie: Wolf Bender - waltornia (1,4,10); Claudia-Maria Mokri - dodatkowy wokal (2,6,10); Horst Müller i Urs Sprenger - efekty (9)

Producent: Horst Müller, Tom G. Warrior, Karl Walterbach

---