[Recenzja] Indian Summer - "Indian Summer" (1971)

Cykl "Trzynastu pechowców" - część 9/13

Grupę Indian Summer niewątpliwie można uznać za pechową. Krótka działalność zespołu była pasmem rozczarowań. Brakowało kogoś, kto uwierzyłby w potencjał muzyków i właściwie pokierował ich karierą. Gdy nadarzyła się okazja na podpisanie kontraktu z renomowaną wytwórnią Vertigo Records, menadżer Jim Simpson postanowił dać szansę innym swoim podopiecznym, Black Sabbath (czas pokazał, że była to słuszna decyzja). O Indian Summer nie zapomniał jednak całkowicie. Gdy wystartowała nowa wytwórnia, Neon Records - odpowiedź RCA na Vertigo i Harvest, czyli dedykowane mniej komercyjnej muzyce poddziały Phillips i EMI - Simpson doprowadził do podpisania kontraktu z zespołu. Rzekomo, w tamtym czasie zainteresowana była nim inna wytwórnia, świetnie wówczas prosperująca Chrysalis. Tymczasem Neon okazał się niewypałem. W katalogu nie pojawił się żaden wykonawca, który zapewniłby finansową stabilność. W związku z tym, nagrany w styczniu 1971 roku album Indian Summer nie otrzymał praktycznie żadnej promocji. Zespół jeszcze przez jakiś czas intensywnie koncertował, ale muzycy nie zarabiali w ten sposób nawet na swoje utrzymanie. Podjęli zatem decyzję o zawieszeniu działalności. Czas jednak pokazał, że był to definitywny koniec zespołu, a wszyscy muzycy - poza Jacksonem - całkowicie wycofali się z grania.

W 1993 roku eponimiczny album Indian Summer doczekał się wznowienia na płycie kompaktowej, wydanej przez niemiecki label Repertoire, specjalizujący się w wyszukiwaniu albumów, które przepadły w chwili wydania. Zespół został wówczas otoczony prawdziwym kultem przez pasjonatów zapomnianych wykonawców, w Polsce nazywanych nieznanym kanonem rocka. Nie brakuje wśród nich takich, którzy zupełnie na poważnie twierdzą, że Indian Summer to ten sam poziom, co Pink Floyd, King Crimson czy Deep Purple, a jedynie nieporadność managementu i wydawcy nie pozwoliły na osiągnięcie podobnej popularności. Czy tak entuzjastyczne opinie mają jednak jakiekolwiek uzasadnienie? Cóż, zespół ma wszystkie cechy, by podobać się wielbicielom ambitniejszego rocka z końcówki lat 60. Przede wszystkim bardzo przyjemne brzmienie, zdominowane przez organy Hammonda i inne instrumenty klawiszowe, za które odpowiada Bob Jackson. Towarzyszy mu wyrazista, grająca z prawdziwie rockową mocą, a przy tym niepopadająca w banał sekcja rytmiczna, złożona z basisty Malcolma Harkera (czasem grającego też, niezbyt wprawnie, na wibrafonie) oraz perkusisty Paula Hoopera. Gitara zwykle tylko nienachalnie dopełnia całość, jednak Colin Williams potrafił zagrać przyciągające uwagę solówki - często subtelniejsze, jakby lekko jazzowe (np. "Emotions of Men", "Glimpse"), ale zdarzają się też zdecydowanie ostrzejsze ("Another Tree Will Grow"). Całości dopełnia całkiem przyzwoity śpiew Jacksona. Odpowiadający za produkcję Rodger Bain - w tej samej roli występujący też m.in. na pierwszych trzech albumach Black Sabbath - zadbał o odpowiedni balans śpiewu oraz poszczególnych instrumentów.

Problemem są same kompozycje. Na album trafiło osiem bardzo jednorodnych utworów, charakteryzujących się praktycznie identycznym nastrojem, podobnymi do siebie motywami, wykorzystującymi właściwie te same rozwiązania kompozycyjne i aranżacyjne. Nawet pod względem długości niespecjalnie się różnią. Co gorsze, brak w nich czegokolwiek zapamiętywalnego. Stylistycznie mieszczą się gdzieś między hard rockiem a rockiem progresywnym, przy czym zdecydowanie nie jest to muzyka progresywna w dosłownym znaczeniu. Może i żaden inny zespół nie grał dokładanie tak samo, ale też trudno znaleźć tu cokolwiek unikalnego. To po prostu mieszanka rozwiązań zaczerpniętych od różnych rockowych grup, działających pod koniec lat 60. A przypominam, że album został nagrany w 1971 roku, więc jest to granie nieco już spóźnione. Szczególnie, ze w tamtym czasie rock rozwijał się w błyskawicznym tempie. Muzyka zawarta na "Indian Summer" to wypadkowa tego, co jakieś dwa lata wcześniej grali tacy wykonawcy, jak Blind Faith, Colosseum, Cream, Deep Purple, ELP, Family, Moody Blues, Procol Harum, Spooky Tooth, Traffic czy Uriah Heep. U Indian Summer nie ma nic, czego nie byłoby także u którejś - a przeważnie u kilku - z tamtych grup. Dlatego też te wszystkie opinie, jaki to wybitny i niepowtarzalny zespół, są mocno przesadzone. Ale jak już wspominałem, to wszystko jest bardzo solidnie wykonane i brzmi naprawdę przyjemnie. Jeśli ktoś jest wielbicielem muzyki z tamtych czasów, to z pewnością doceni ten longplay. Trzeba jednak wiedzieć, że Indian Summer nie zdobył większego uznania nie przez pech - choć niewątpliwie go miał - ale przede wszystkim dlatego, że nie miał niczego nowego do zaoferowania.

Ocena: 7/10

---

Indian Summer - "Indian Summer" (1971)

1. God Is the Dog; 2. Emotions of Men; 3. Glimpse; 4. Half Changed Again; 5. Black Sunshine; 6. From the Film of the Same Name; 7. Secrets Reflected; 8. Another Tree Will Grow

Skład: Bob Jackson - wokal i instr. klawiszowe; Colin Williams - gitara, dodatkowy wokal; Malcolm Harker - gitara basowa, wibrafon, dodatkowy wokal; Paul Hooper - perkusja i instr. perkusyjne, dodatkowy wokal
Producent: Rodger Bain

---