[Recenzja] T2 - "It'll All Work Out in Boomland" (1970)

Cykl "Trzynastu pechowców" - część 3/13

T2 to jeden z tych niezliczonych zespołów, które nigdy nie zaznały sławy. A zarazem jeden z nielicznych, który naprawdę miał predyspozycje, by cieszyć się znacznie większym zainteresowaniem. Tworzący go muzycy posiadali wysokie, jak na zespół rockowy, umiejętności wykonawcze, byli też całkiem przyzwoitymi kompozytorami. A grana przez nich muzyka mieściła się mniej więcej w połowie drogi między dwoma popularnymi wówczas stylami: hard rockiem oraz rockiem progresywnym. T2 potrafiło czerpać z obu co najlepsze, jednocześnie nie popełniając częstych w nich błędów. Coś jednak poszło nie tak i zespół w czasie swojej działalności nie został zauważony. Być może przez natłok genialnych wydawnictw, jakie ukazały się na przełomie lat 60. i 70., a może przez podpisanie kontraktu z Decca Records, która słynęła z tłoczenia płyt w dość małych nakładach oraz zaniedbywania promocji swoich podopiecznych. 

Zespół T2 pojawił się znikąd, wydał zaledwie jeden, za to zaskakująco dojrzały album, po czym słuch o nim zaginął. Może trochę przesadziłem z tym pojawieniem się znikąd. Bo chociaż grupa nie została założona przez powszechnie uznanych muzyków - jak popularne w tamtym czasie tria Cream i Emerson, Lake & Palmer - to jednak jej członkowie mieli już pewne doświadczenie, a nawet jakąś rozpoznawalność na brytyjskiej scenie muzycznej. Śpiewający perkusista Pete Dunton i basista Bernard Jinks pod koniec lat 60. grali w zespołach Neon Pearl i Please (ich nagrania zostały oficjalnie wydane dopiero wiele lat później). Następnie Dunton dołączył do grupy Gun (nie zagrał jednak na żadnym z jej albumów), a Jinks założył zespół Bulldog Breed, z którym nawet udało mu się wydać album ("Made in England", 1969). Już po jego premierze, do składu dołączył Dunton, a także 17-letni gitarzysta i klawiszowiec Keith Cross. Z czasem w grupie została tylko ta trójka, która postanowiła porzucić coraz bardziej odchodzącą do lamusa psychodelię na rzecz ostrzejszego i bardziej złożonego grania. Jednocześnie zmienili nazwę, najpierw na Morning, a następnie na enigmatyczną T2.

Wydany w sierpniu 1970 roku album "It'll All Work Out in Boomland" składa się zaledwie z czterech utworów. Trzy krótsze zajmują pierwszą stronę winylowego wydania. Już na otwarcie rozbrzmiewa porywający, blisko dziewięciominutowy "In Circles", w którym nie brakuje gitarowego czadu, jednak ostrym partiom Crossa nie można odmówić finezji. Odpowiednio ciężka, wyrazista sekcja rytmiczna również gra w niebanalny, dość złożony sposób. Słychać, ze instrumentaliści są ze sobą świetnie zgrani. Całości dopełnia może niezbyt charakterystyczny, ale niezły śpiew Duntona. "J.L.T." to dla odmiany subtelna, nieco oniryczna ballada. Hipnotyzującej, stopniowo nabierającej dynamiki grze sekcji rytmicznej towarzyszą partie gitary akustycznej, pianina i melotronu oraz smutny śpiew, a w końcówce pojawiają się także instrumenty dęte. Znów bardziej rozbudowany "No More White Horses" zdaje się łączyć oba te podejścia, przeplatając ostrzejsze i balladowe fragmenty. Uwagę zwraca świetna gra sekcji rytmicznej, momentami lekko jazzująca gitara, a także podniosłe partie dęciaków. W tym nagraniu zespół najbardziej zbliżył się stylistycznie do rocka progresywnego. Bo ponad dwudziestominutowy, zajmujący całą stronę B "Morning" więcej ma wspólnego z koncertowymi jamami ówczesnych grup rockowych, do których punktem wyjścia były proste piosenki. Tak właśnie brzmi to nagranie - jak rozimprowizowana wersja dość zwyczajnego kawałka, którego fragmenty (to te części z wokalem) są porozrzucane pomiędzy długimi sekcjami instrumentalnymi (często naprawdę fajnymi). Mam jednak wrażenie, że pod koniec muzykom trochę już zabrakło pomysłów. Utwór mógłby być krótszy, a wówczas na płytę wszedłby jeszcze któryś z bardzo udanych odrzutów, które można znaleźć na kompaktowych reedycjach: czadowy "CD" lub częściowo balladowy "Questions and Answers".

"It'll All Work Out in Boomland" to jednak wciąż bardzo dobry album, który tak naprawdę niewiele ustępuje wielu znacznie od niego popularniejszym wydawnictwom z tamtych lat. T2 niewątpliwie miał potencjał, który z czasem mógłby zostać jeszcze lepiej spożytkowany. Trio przygotowało co prawda materiał na drugi album, który jednak nie został nigdy profesjonalnie zarejestrowany ze względu na odejście ze składu Keitha Crossa i zawieszenie działalności. Wcześniej zespół zdążył nagrać tylko demo, które zostało wydane na płycie po raz pierwszy w 1997 roku pod tytułem "T.2.", a następnie kilkakrotnie wznawiane jako "Fantasy" lub "1970". Pomimo fatalnej jakości brzmienia słuchać nie mniej porywające wykonanie i co najmniej tak samo udane kompozycje. W latach 90. pod szyldem zespołu ukazały się też trzy zupełnie premierowe albumy (nagrane bez udziału Crossa i Jinksa), ale od nich lepiej trzymać się z daleka.

Ocena: 8/10

---

T2 - "It'll All Work Out in Boomland" (1970)

1. In Circles; 2. J.L.T.; 3. No More White Horses; 4. Morning

Skład: Peter Dunton - wokal i perkusja; Keith Cross - gitara, instr. klawiszowe, dodatkowy wokal; Bernard Jinks - gitara basowa, dodatkowy wokal
Producent: Mike Dunne

---