[Recenzja] Julia Holter - "Something in the Room She Moves" (2024)

Autor: Opublikowano:
Julia Holter - Something in the Room She Moves


Płyta tygodnia 18.03-24.03

Pierwszy kwartał 2024 w muzyce nie wypada spektakularnie, ale możliwe, że właśnie przyniósł płytę roku. Długo wyczekiwany "Something in the Room She Moves"  bierze co najlepsze z poprzednich dzieł Julii Holter - na czele z pomysłowymi aranżacjami oraz umiejętnością kreowania fascynującego klimatu - i łączy to z najlepszym dotychczas zestawem kompozycji. Zaprocentowała tu pewnie najdłuższa przerwa wydawnicza - od premiery poprzedniego "Aviary" minęło już w końcu całe sześć lat - dzięki czemu artystka nie musiała tworzyć w pośpiechu żadnych wypełniaczy. Najpewniej wybrała co lepsze i pasujące do siebie ze skomponowanych w tym czasie utworów, nie probując tym razem przytłoczyć słuchaczy zbyt dużą dawką muzyki. Album trwa 53 minuty i wydaje się to optymalną długością dla materiału utrzymanego na tak dobrym, a przy tym wyrównanym poziomie.

W porównaniu z kilkoma poprzednimi dziełami Holter, "Something in the Room She Moves" ma jakby oszczędniejsze, bardziej przestrzenne brzmienie, oparte przede wszystkim na syntezatorach, elektrycznym pianinie, kontrabasie lub bezprogowym basie oraz bębnach. Sporadycznie dochodzą do tego niesamowicie klimatyczne, tajemnicze partie fletu (np. otwieracz i nagranie tytułowe) lub jazzujące dęciaki ("These Morning", końcówka "Talking to the Whisper"). W "Materia" akompaniament ogranicza się wyłącznie do Wurlitzera, kreującego quasi-ambientową atmosferę. A jak wspaniale jest ten utwór zaśpiewany, całkowicie uzasadniając skromną aranżację. W podobnym stylu utrzymany jest też "Who Brings Me", bogatszy jedynie o kontrabas coll'arco. 


Znacznie bardziej ascetyczny okazuje się natomiast "Meyou" - tu słychać już wyłącznie głosy, tyle że niemal całkiem odchodzące od popowej konwencji w rejony bliskie Györgya Ligetiego i jego dzieła "Lux Aeterna". Mocno niespodziewana rzecz na płycie popowej, ale intrygująco ją urozmaicająca. W całkiem przeciwnym kierunku podąża natomiast "Ocean", utwór całkowicie instrumentalny i dość bogato zaaranżowany. Początek - z partiami Julii na gitarze hawajskiej oraz organowym tłem - ewidentnie kojarzy się z twórczością Pink Floyd z pierwszej połowy lat 70., ale z czasem utwór rozwija się w sposób znów przywodzący na myśl XX-wieczną poważkę.

Jednak na płycie dominują wspaniale napisane piosenki, wśród których trudno wskazać mi jednego faworyta. Najchętniej wymieniłbym je wszystkie. Fantastycznym melodiom towarzyszą tu kunsztowne aranżacje, czasem stawiające bardziej na nowoczesną, kreatywną produkcję ("Sun Girl", "Spinning"), a kiedy indziej na tworzenie wysublimowanej atmosfery ("These Morning", "Something in the Room She Moves", "Evening Mood" i - poza mocniejszym finałem - "Talking to the Whisper"). Holter wydaje się być w tych kawałkach mniej więcej w połowie drogi pomiędzy Laurie Anderson a Kate Bush - ani na chwilę nie wynosząc eksperymentów ponad popową atrakcyjność, ale też nawet przez moment nie stawiając względów merkantylnych nad artystycznymi.


Piękna płyta, może bez wzlotów na miarę poprzedniczki, ale za to zdecydowanie równiejsza, zwłaszcza pod wglądem kompozytorskim. Julia Holter na "Something in the Room She Moves" potwierdza tu swój status czołowej przedstawicieli współczesnego art popu. Album zachwyca nie tylko świetnie napisanymi utworami, ale także bardzo dopracowanymi, kreatywnymi aranżacjami i produkcją, profesjonalnym wykonaniem instrumentalnym oraz być może szczytową formą wokalną liderki. Razem składa się to wszystko na najlepszy z jej dotychczasowych albumów i potencjalną płytę roku.

Ocena: 9/10

Nominacja do płyt roku 2024


Julia Holter - "Something in the Room She Moves" (2024)

1. Sun Girl; 2. These Morning; 3. Something in the Room She Moves; 4. Materia; 5. Meyou; 6. Spinning; 7. Ocean; 8. Evening Mood; 9. Talking to the Whisper; 10. Who Brings Me

Skład: Julia Holter - wokal, instr. klawiszowe, gitara lap steel; Tashi Wada - syntezator, dudy; Chris Speed - saksofon, klarnet; Sonjia Denise Hubert Harper - flet; Devin Hoff - gitara basowa, kontrabas; Elizabeth Goodfellow - perkusja i instr. perkusyjne; Ramona Gonzalez, Jessika Kenney, Mia Doi Todd - dodatkowy wokal
Producent: Julia Holter i Kenny Gillmore

Etykiety:

Komentarze

Prześlij komentarz

Komentarze niezwiązane z tematem posta nie będą publikowane. Jeśli jesteś tu nowy, przed zostawieniem komentarza najlepiej zapoznaj się ze stroną FAQ oraz skalą ocen.

Popularne w ostatnim tygodniu:

[Recenzja] Pearl Jam - "Dark Matter" (2024)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Jeśli nowy album takiego  zespołu nie dostaje w "Teraz Rocku" kompletu gwiazdek, to coś musi być na rzeczy. Teoretycznie wszystko jest tu jednak na miejscu. Pearl Jam na "Dark Matter" uparcie trzyma się stylistyki dziaderskiego rocka, ale wróciła tu energia - może z wyjątkiem coraz bardziej niedomagającego wokalnie Veddera - i radość z grania, jakich nie było chyba aż od czasu "Backspacer" sprzed lat piętnastu, a i wcześniej już zdarzało się jej brakować. Ta zmiana jest zapewne zasługą dość spontanicznego podejścia do prac nad płytą - pisanie materiału i nagranie go zajęło ponoć około miesiąca. W całym tym procesie wspierał grupę młody producent, kompozytor (współautor wszystkich kawałków) oraz multiinstrumentalista Andrew Watt - w ostatnim czasie główny specjalista od reanimowania podstarzałych gwiazd rocka,  vide  zeszłoroczne albumy The Rolling Stones i Iggy'ego Popa. Tyle tylko, że sam entuzjazm, jaki pojawił się podczas sesji, to trochę za mało, ż

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] ||ALA|MEDA|| - "Spectra Vol. 2" (2024)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Płyta tygodnia 15.04-21.04 Tydzień z aż dwiema dużymi premierami, na których skupiły się media - nowej, nudnej Taylor Swift i maksymalnie bezpiecznym, ale lepszym od moich przewidywań "Dark Matter" Pearl Jam - jednak najciekawsze rzeczy dzieją się oczywiście poza mainstreamem. "Spectra Vol. 2" kwintetu ||ALA|MEDA|| przypomina mi, jak dobry może być współczesny polski niezal. Pod szyldem Alameda - zapisywanym na różne sposoby, przeważnie z dodatkiem cyfr wskazujących na aktualną liczbę członków - działały do tej pory różne efemeryczne projekty Jakuba Ziołka. Towarzyszący mu muzycy oraz stylistyka zmieniały się z płyty na płytę. Tym razem otrzymujemy jednak bezpośrednią kontynuację "Spectra Vol. 1" sprzed dwóch lat, nagraną w tym samym składzie, co poprzednio. Po takim tytule należało się tego zresztą spodziewać. Niewykluczone, że po latach poszukiwań Ziołek znalazł odpowiednią dla siebie niszę, która w dodatku nie jest licznie reprezentowana na polskiej sce

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] Santana - "Welcome" (1973)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Ależ tu jest świetna lista płac! W nagraniach "Welcome" - poza zrekonstruowanym składem grupy Santana - udział wzięli m.in. Alice Coltrane, John McLaughlin czy dwoje muzyków z oryginalnego wcielenia Return to Forever Chicka Corei - Flora Purim i Joe Farrell. Dodatkowo jako wokalista zespołu zadebiutował Leon Thomas znany ze współpracy z Pharoahem Sandersem. Patrząc na te nazwiska nie trudno domyślić się, że zawarty tu materiał idzie jeszcze dalej w tym jazzowym kierunku, jaki wyznaczył poprzedni album, "Caravanserai". Jeśli jednak ktoś spodziewa się tu równie interesującego grania - albo poziomu, jakiego można by oczekiwać po tych wszystkich grających tu jazzmanach - to może poczuć się nieco zawiedziony. Płyta niewątpliwie ma momenty godne uwagi. Na plus wypadają wszystkie instrumentale. To choćby spinające album klamrą nagrania z udziałem Alice Coltrane. "Going Home", oparty na symfonii Antonina Dvoráka "Z nowego świata", za pomocą niemal wyłącz

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] Maruja - "Connla's Well" (2024)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Maruja, wraz z Leather.head i Ugly, to ci przedstawiciele sceny Windmill, z którymi wiążę największe nadzieje, że zbliżą się kiedyś do poziomu tych największych grup: black midi, Squid oraz najbliższego im stylistycznie Black Country, New Road. Nic nie wskazuje jednak na to, by w najbliższym czasie miały pojawić się pełnowymiarowe albumy tych grup. Póki co publikują swoją muzykę w formie singli i EPek. Kwartet Maruja właśnie opublikował swój drugi minialbum, następcę "Knocknarea", który recenzowałem niemal dokładnie rok temu. Czytaj też:  [Recenzja] Maruja - "Knocknarea" (2023) Podobnie, jak w przypadku niedawnego EP Ugly, "Connla's Well" nie przynosi wiele premierowego materiału. Trzy kawałki wyszły już na singlach, a czwarty - "Resisting Resistance" - był grany na koncertach. Repertuaru dopełnia jedynie półtoraminutowe intro o tytule tożsamym z wydawnictwem. To intrygujące wprowadzenie, z jazzującym saksofonem na quasi-ambientowym czy, jak

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] Van der Graaf Generator - "The Least We Can Do Is Wave to Each Other" (1970)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Po przejściach z Mercury Records, ani sami muzycy Van der Graaf Generator, ani menadżerujący im Tony Stratton-Smith, nie zamierzali wikłać się w kolejną niepewną współpracę z firmą fonograficzną. Zamiast tego menadżer założył własną wytwórnię Charisma, do której szybko ściągnął też inne prowadzone przez siebie grupy. Całe przedsięwzięcie udało się utrzymać dzięki pozyskaniu Genesis i, w mniejszym stopniu, folk-rockowego Lindisfarne. Sam Van der Graaf Generator zwrócił się tymczasem w stronę muzyki o mniej komercyjnym charakterze, która nie zapewniłaby firmie płynności finansowej. Z początku nie było jeszcze najgorzej: album  "The Least We Can Do Is Wave to Each Other" dotarł do 47. pozycji brytyjskiego notowania. Kolejne wydawnictwa grupy przepadły jednak kompletnie na tych najbardziej liczących się rynkach. "The Least We Can Do Is Wave to Each Other" to nie tylko pierwsze wydawnictwo Van der Graaf Generator dla Charismy, ale także prawdziwy debiut zespołu. Popr

CZYTAJ DALEJ »