[Recenzja] Lisel - "Patterns for Auto-Tuned Voices and Delay" (2023)

Ten album na recenzję czekał równie długo, ile nasz stary rząd zwlekał z oddaniem władzy po wygranych przez siebie wyborach. Choć tak naprawdę znacznie dłużej, jeśli wziąć pod uwagę nie moment, gdy pierwszy raz go usłyszałem, a lutową premierę. I pewnie zupełnie bym go przeoczył, gdyby nie rekomendacja jednego z Czytelników. O płycie nie było zbyt głośno, a na RYM zebrała raczej słabe oceny, ze średnią poniżej 3/5. Najpewniej dlatego, że nie dotarła do tych słuchaczy, do jakich powinna. Nie dziwię się, że longplay mógł odrzucić tych, których przyciągnął tag art pop - w sumie adekwatny, ale mało konkretny i zdecydowanie niewyczerpujący tematu - oraz wcześniejsze dokonania Elizy Bagg w indie-popowym Pavo Pavo. Bagg to jednak także klasycznie szkolona wokalistka, udzielająca się w operach czy różnych eksperymentalnych projektach. Na swoim trzecim albumie pod pseudonimem Lisel łączy wszystkie dotychczasowe doświadczenia.

"Patterns for Auto-Tuned Voices and Delay" to połączenie tradycyjnych technik śpiewania - Bagg jako klasyczna wokalistka specjalizuje się w repertuarze średniowiecznym i renesansowym, np. utworach Hildegardy z Bingen, choć wykonywała też kompozycje minimalistów Reicha i Glassa - oraz nowoczesnej technologii. Na albumie kluczową rolę odgrywają partie wokalne - nakładające się na siebie warstwami, nierzadko modyfikowane przy pomocy auto-tune'a, często wykorzystujące efekt opóźnienia - z dodatkiem elektronicznego akompaniamentu, bliskiego współczesnej wersji progresywnej elektroniki. Powstało intrygujące dzieło, zacierające niejedną granicę: między popem i muzyką poważną, piosenką oraz eksperymentem, tradycją i nowoczesnością, czy w końcu pomiędzy tym, co ludzkie, a co generowane przy pomocy technologii. Jest to muzyka zbyt dziwna, hermetyczna, by zaistnieć w mainstreamue, ale niewątpliwie mogąca zachwycić, czy to swoim klasycznym pięknem, czy też kreatywnym spleceniem go ze współczesną pracą studyjną. Nie wymieniłem dotąd tytułów konkretnych utworów, bo we wszystkich bardzo konsekwentnie realizowany jest jeden zamysł. Wyróźnia się na pewno "Stalacite", gdzie wokal nie dominuje całkowicie nad warstwą instrumentalną, lecz musi z nią konkurować, aż w końcu ustępuje jej na kilkadziesiąt sekund. W "Plainsong" śpiew zostaje z kolei tak mocno zmodyfikowany, że niemal traci swój ludzki charakter.

Eliza Bagg to niewątpliwie zdolna wokalistka i pewnie zawarty tu materiał obroniłby się nawet w wersji a capella, bez tej całej studyjnej obróbki. Z drugiej strony, to właśnie ta kreatywna produkcja czyni z "Patterns for Auto-Tuned Voices and Delay" płytę tak oryginalnie łamiącą konwencję i zacierającą różne muzyczne podziały. Zapewne dałoby się z tego konceptu wydobyć więcej, jeszcze bardziej zróżnicować poszczególne utwory, ale osiągnięty efekt i tak jest bardzo intrygujący.

Ocena: 8/10

Nominacja do płyt roku 2023

---

Lisel - "Patterns for Auto-Tuned Voices and Delay" (2023)

1. Intro Liturgy; 2. One at a Time; 3. Stalactite; 4. Wingspan; 5. Immature; 6. Blades of Grass; 7. Plainsong; 8. Polyphony for Voices; 9. At the Fair; 10. Rising Mist; 11. Whirlpool

Skład: Eliza Bagg

Producent: Eliza Bagg

---