[Recenzja] Dry Cleaning - "Stumpwork" (2022)

Okładka "Stumpwork" może konkurować z "Together" grupy Duster o tytuł najmniej estetycznej tegorocznej oprawy graficznej albumu muzycznego. Na szczęście muzycznie prezentuje się znacznie lepiej, niż można by się spodziewać po samym wzrokowym kontakcie. Drugi album londyńskich post-punkowców Dry Cleaning to płyta na pewno lepsza od całkiem przecież dobrego zeszłorocznego "New Long Leg". Kwartet nie odchodzi daleko od wypracowanego stylu - opierającego się na zestawieniu bezemocjonalnych melodeklamacji Florence Shaw z intensywną grą instrumentalistów - choć nieco wzbogaca aranżacje. Nie jest to wprawdzie tak przełomowe i dojrzałe dzieło, jak "Cavalcade" czy "Ants From Up There" - drugie albumy najsłynniejszch przedstawicieli tej młodej brytyjskiej sceny, black midi i Black Country, New Road - ale niewątpliwie ugruntowuje pozycję Dry Cleaning jako jednego z bardziej interesujących zespołów we współczesnym rocku.

Co na pewno zwraca uwagę, to większa ilość śpiewanych partii wokalnych. Bardzo melodyjnie, choć na granicy uroczego fałszu, brzmi Shaw podczas przejścia w najbardziej punkowym "Don't Press Me", a także we fragmentach "Gary Ashby", "Conservative Hell" czy "Icebergs". Do tego trzeba jeszcze dodać krótkie wokalizy w tytułowym "Stumpwork". Wciąż jednak przeważają melodeklamacje. I dobrze, bo to właśnie one stanowią główny znak rozpoznawczy Dry Cleaning. Wszelkie odstępstwa od tej reguły nadają jednak albumowi większej różnorodności, co wychodzi tylko na jego korzyść. Podobnie dzieje się w warstwie instrumentalnej, gdzie wciąż dominuje zgiełkliwa, antyriffowa gitara, wyrazisty bas oraz motoryczna perkusja, jednak dochodzi wiele ciekawych smaczków. Takich, jak klarnet i elektronicznie przetworzona gitara w "Anna Calls From the Arctic", jangle-popowe zagrywki w "Kwenchy Kups", orientalizmy, ciekawe brzmienie basu oraz saksofon w "Hot Penny Day", flet w "Don't Press Me", skrzydłówka w "Conservative Hell", efekty taśmowe w "Liberty Log" czy w końcu kazoo w "Icebergs". Zwolennikom bardziej surowego grania z debiutu powinny się natomiast spodobać przede wszystkim "Driver's Song" i "No Decent Shoes For Rain", choć tak naprawdę w każdym utworze słychać, że to ten sam zespół, grający z taką samą energią, tylko próbujący odrobinę bardziej zróżnicować poszczególne nagrania, czego efekt okazuje się bardzo udany.

"Stumpwork" potwierdza, że Dry Cleaning to jeden z mocniejszych graczy na współczesnej scenie rockowej Wielkiej Brytanii, choć póki co nie jest w stanie zagrozić jej liderom - wspomnianym black midi i Black Country, New Road oraz mającego wciąż tylko jeden album na koncie Squid - którzy trzymają się na stanowisku zdecydowanie lepiej od brytyjskich władz. Nie mogę jednak ukryć, że całość "Stumpwork" trochę mnie rozczarowała, ale tylko dlatego, że cztery poprzedzające album single bardzo podniosły oczekiwania, szczególnie w kwestii rozwoju stylu. Liczyłem na to, że wśród płytowych kawałków będą jeszcze większe zaskoczenia, tymczasem żaden z nich w swoich eksperymentach nie idzie ani o krok dalej od singli. Ale to już mój problem, a nie longplaya, który niewątpliwie stanowi istotny postęp względem debiutu.

Ocena: 8/10

---

Dry Cleaning - "Stumpwork" (2022)

1. Anna Calls From the Arctic; 2. Kwenchy Kups; 3. Gary Ashby; 4. Driver's Story; 5. Hot Penny Day; 6. Stumpwork; 7. No Decent Shoes For Rain; 8. Don't Press Me; 9. Conservative Hell; 10. Liberty Log; 11. Icebergs

Skład: Florence Shaw - wokal; Tom Dowse - gitara; Lewis Maynard - gitara basowa; Nick Buxton - perkusja

Producent: John Parish

---