[Recenzja] Black Country, New Road - "For the First Time" (2021)

"For the First Time" to jeden z najbardziej wyczekiwanych rockowych debiutów ostatnich lat. Brytyjski septet zwrócił na siebie uwagę słuchaczy i krytyków już dwa lata temu. Dwa świetne single, "Athens, France" oraz "Sunglasses", a także porywające występy (nierzadko w towarzystwie innej obiecującej młodej grupy, black midi), wywołały ogromny entuzjazm. Internetowy magazyn Quietus ogłosił Black Country, New Road najlepszym zespołem na świecie. Takie deklaracje mediów należy traktować z dużym dystansem, jednak grupa faktycznie wyróżnia się na tle obecnej sceny rockowej. Jej twórczość można w uproszczeniu określić jako post-punk z wpływami jazzu oraz muzyki klezmerskiej. Uwagę zwracają całkiem wysokie umiejętności oraz dojrzałość instrumentalistów - trzech dziewczyn i czterech chłopaków - którzy na zdjęciach wyglądają na bardzo młodych. Bynajmniej nie są zupełnymi debiutantami. Część muzyków aktywnie działa w innych projektach, a większość składu współtworzyła wcześniej grupę Nervous Conditions (rozwiązaną ze względu na zarzuty wobec śpiewającego gitarzysty Connora Browne'a, który miał się dopuścić napaści na tle seksualnym). Po tamtym zespole pozostały tylko single oraz eponimiczna koncertówka, wyraźnie zapowiadająca stylistykę Black Country, New Road. Przez trzy lata, jakie minęły od jej nagrania, muzycy (już bez Browne'a) bardzo ciekawie rozwinęli ten styl.

Jak na tak wyczekiwany album, "For the First Time" może trochę rozczarowywać. Znalazło się na nim zaledwie sześć utworów o łącznym czasie trwania ledwo przekraczającym czterdzieści minut. To jednak idealna długość dla rockowego albumu. Trochę gorzej, że nie przynosi praktycznie żadnej nieznanej wcześniej kompozycji. Trafiły tutaj nagrane na nowo "Athens, France" i "Sunglasses", natomiast dwa inne utwory, "Science Fair" i "Track X", ukazały się jako single na przestrzeni kilku ostatnich tygodni przed premierą longplaya. Z całego repertuaru tylko ten ostatni nie był grany przez grupę na żywo w czasach, gdy jeszcze można było koncertować. Jednak z tego też nie robiłbym dużego problemu. Słuchałem tych wszystkich kawałków już wcześniej - z czego czterech, w tym dotąd nie wspomnianych "Instrumental" i "Opus", w wersjach innych niż albumowe - i robiły na mnie bardzo dobre wrażenie. Ale dopiero zebrane razem, w tych wersjach i w takiej kolejności - tworzą autentycznie powalającą całość. Żaden utwór nie wybija się ponad pozostałe, ale też nie odstaje od innych. To niezwykle równy i konsekwentny stylistycznie album, który trwa na tyle krótko, że nie sposób się tym stylem znudzić.

Fantastycznie w roli otwieracza oraz zapowiedzi, czego się po tym albumie spodziewać, sprawdza się "Instrumental". To pięć i pół minuty bardzo intensywnego, gęstego grania, opartego przede wszystkim na post-punkowych partiach gitar Isaaca Wooda i Luke'a Marka oraz potężnej gry sekcji rytmicznej tworzonej przez basistkę Tyler Hyde i perkusistę Charliego Wayne'a. Świetnie wpleciono w to klawisze May Kershaw, skrzypce Georgii Ellery oraz saksofon Lewisa Evansa. Melodia wyraźnie kojarzy się z muzyką klezmerską, co nie jest typowym rozwiązaniem dla muzyki tego typu. W "Athens, France" dochodzi do tego nerwowa partia wokalna Wooda, na pół deklamowana, na pół śpiewana, a także świetne operowanie zmianami nastroju. "Science Fair" przynosi jeszcze gęstszą, wręcz paranoiczną atmosferę, tworzoną przez neurotyczny wokal, wręcz noise'owe, atonalne gitary i niemalże freejazzowy saksofon, a także transową sekcję rytmiczną (w pewnym momencie rewelacyjnie dopełnioną elektroniką). Najbardziej rozbudowany na płycie "Sunglasses" łączy podobne fragmenty z bardziej melodyjnymi momentami. Jednak prawdziwe uspokojenie przychodzi wraz z nieco pastoralnym "Track X", w którym na pierwszy plan wychodzi gitara akustyczna, skrzypce, klawisze i saksofon, a w refrenie Woodowi towarzyszy żeńska wokaliza. Spokojnie zaczyna się też finałowy "Opus", jednak szybko nabiera dynamiki i doskonale podsumowuje całość. Tutaj najmocniej, obok otwieracza, słychać klezmerskie wpływy, ale też sporo rockowego czadu oraz dość złożonych partii instrumentalnych. Momentami przywodzi mi na myśl King Crimson z okresu "Red", choć to dość luźne skojarzenie.

Rok dopiero się zaczął, ale trudno będzie przebić ten album, przynajmniej w kategorii rocka. "For the First Time" nie jest może bardzo nowatorskim dziełem, jednak trudno byłoby mi wskazać faktycznie podobny zespół, czepiący inspiracje z tych samych źródeł. Jest tutaj prawdziwie młodzieńcza energia i całkiem odświeżające podejście do post-punku. Młodym instrumentalistom nie można odmówić umiejętności oraz zespołowego zgrania. Choć mam wrażenie, że nie do końca wykorzystano potencjał tak rozbudowanego składu - na pewno można było zrobić większy użytek z instrumentów klawiszowych. Jednak to dopiero pierwszy album pod szyldem Black Country, New Road i jak na tak wczesny etap kariery wypada niezwykle dojrzale. To rzadkość we współczesnym rocku. W przyszłości - mam nadzieję, że niedalekiej - zespół może osiągnąć jeszcze wyższy poziom. Potencjału nie brakuje. Ja już teraz jestem pod wielkim wrażeniem.

Ocena: 8/10

Zaktualizowano ocenę: 1.2022

---

Black Country, New Road - "For the First Time" (2021)

1. Instrumental; 2. Athens, France; 3. Science Fair; 4. Sunglasses; 5. Track X; 6. Opus

Skład: Isaac Wood - wokal i gitara; Luke Mark - gitara; Lewis Evans - saksofon; Georgia Ellery - skrzypce; May Kershaw - instr. klawiszowe; Tyler Hyde - gitara basowa; Charlie Wayne - perkusja

Producent: Andy Savours

---