[Recenzja] John Lennon - "John Lennon/Plastic Ono Band" (1970)

Pierwsze wydawnictwa Johna Lennona poza The Beatles było mocno rozczarowujące dla wielbicieli zespołu. Trzy albumy nagrane pod koniec lat 60. wspólnie z Yoko Ono to kolaże przypadkowych dźwięków, na których wyraźnie zabrakło umiejętności, potrzebnych do tworzenia awangardy. Lennon szybko zatęsknił za graniem konwencjonalnych piosenek, czego wynikiem było powstanie grupy Plastic Ono Band. W oryginalnym składzie, poza Johnem i Yoko, znaleźli się także Eric Clapton, basista Klaus Voormann i bębniarz Alan White. Ten właśnie kwintet można usłyszeć na koncertówce "Live Peace in Toronto 1969", wydanej pod koniec tytułowego roku. W następnym roku zespół - już bez Claptona i White'a, za to z Ringo Starrem - rozpoczął pracę nad materiałem studyjnym. Nagrania trwały około miesiąca, na przełomie września i października. Rezultatem są dwa albumy, wydane tego samego dnia, 11 grudnia 1970 roku, pod wspólnym tytułem "Plastic Ono Band" i z niemal identycznymi okładkami. Jeden z nich ukazał się pod nazwiskiem Yoko Ono i trafiły na niego bardziej eksperymentalne nagrania (w tym jedno z 1968 roku, zarejestrowane przez Ono z freejazzowym zespołem Ornette'a Colemana). Drugi podpisany jest nazwiskiem Lennona i zawiera tradycyjne piosenki.

Nie są to jednak beztroskie, banalne piosenki o miłości w stylu macierzystej grupy muzyka. Zaangażowanym społecznie lub bardzo osobistym, niezwykle szczerym tekstom towarzyszy odpowiednio poważna, dojrzała, ale jednocześnie bardzo prosta i przystępna muzyka. Surowa, wręcz ascetyczna, oparta na brzmieniu gitary i/lub pianina oraz sekcji rytmicznej. Większość partii klawiszowych wykonał sam Lennon, jedynie w "God" zagrał Billy Preston, a w "Love" - Phil Spector (oficjalny producent albumu, choć tylko sporadycznie obecny w studiu podczas nagrywania). Jedenaście  utworów, skomponowanych bez wyjątku przez lidera, jest dość zróżnicowane pod względem stylistycznym. Emocjonalne ballady w rodzaju "Mother", "Love" czy najlepsza z nich "God", przeplatają się z ostrzejszymi kawałkami, jak "I Found Out" i "Well Well Well". W bardziej optymistycznym "Hold On" (w klimacie "Sun King" z "Abbey Road") i napisanym jeszcze w czasach "białego" albumu "Look at Me" (nie tak odległym od "Julia" czy "Dear Prudence") pobrzmiewają echa twórczości The Beatles, a z kolei "Isolation" i "Remember" charakteryzują się bardziej luzackim, barowym klimatem. Najbardziej znany z tego longplaya "Working Class Hero" jest natomiast niezwykle udanym nawiązaniem do protest-songów Boba Dylana (instrumentalnie przypomina "Masters of War" i "North Country Blues"), z chyba najlepszą partią wokalną Lennona w całej karierze i bardzo ascetycznym, ale odpowiednio udramatyzowanym akompaniamentem gitary akustycznej. Wszystko to razem tworzy bardzo spójną i równą całość.

Ten prosty, surowy i szczery album jest zdecydowanie najlepszym spośród solowych wydawnictw Johna Lennona, ale też jednym z najlepszych ze wszystkich, jakie nagrał. Muzyk nie próbował dostosować się do oczekiwań swoich fanów ani do ówczesnych trendów, co tylko zaprocentowało w przyszłości, bo pod względem brzmieniowym materiał ten zniósł próbę czasu znacznie lepiej od późniejszych, mniej lub bardziej przeprodukowanych wydawnictw Lennona. A przy tym jest to zestaw naprawdę udanych, bezpretensjonalnych, a zarazem bezkompromisowych kompozycji.

Ocena: 8/10

---

John Lennon - "John Lennon/Plastic Ono Band" (1970)

1. Mother; 2. Hold On; 3. I Found Out; 4. Working Class Hero; 5. Isolation; 6. Remember; 7. Love; 8. Well Well Well; 9. Look at Me; 10. God; 11. My Mummy's Dead

Skład: John Lennon - wokal, gitara (2-4,7-9,11), pianino (1,5,6,10), organy (5); Klaus Voormann - gitara basowa; Ringo Starr - perkusja; Yoko Ono - efekty
Gościnnie: Phil Spector - pianino (7); Billy Preston - pianino (10)

Producent: John Lennon, Yoko Ono i Phil Spector

---