[Recenzja] Jimi Hendrix - "Crash Landing" (1975)



W połowie lat 70. praktycznie cały nadający się do publikacji materiał Jimiego Hendrixa został już wydany. Pozostały nagrania wątpliwej jakości, czy to w kwestii brzmienia, czy wykonania. Przedstawiciele Reprise Records pragnęli jednak dalej zbijać majątek na kolejnych pośmiertnych wydawnictwach artysty. Zaangażowali więc Alana Douglasa - producenta znanego przede wszystkim z współpracy z muzykami jazzowymi - aby skompilował kolejne wydawnictwo. Douglas, nie mając praktycznie innego wyjścia, zdecydował się na bardzo kontrowersyjne posunięcie: wygrzebanie z archiwum niedokończonych utworów i wzbogacenie ich o zupełnie nowe partie instrumentalne. Do ich nagrania zaangażował muzyków, którzy nigdy nawet nie spotkali Hendrixa, nie mówiąc już o wspólnym graniu. Ich rola polegała nie tylko na dodaniu brakujących lub zastąpieniu nienadających się fragmentów - w większości utworów zostały usunięte oryginalne partie sekcji rytmicznej.

Jedynie dwa utwory zostawiono w ich oryginalnej formie: "Message to Love" i "Power of Soul" (ten drugi tutaj jako "With the Power"). Nagrania zostały zarejestrowane na przełomie lat 1969/70 przez skład z Billym Coxem i Buddym Milesem. I choć znacznie ustępują bardziej żywiołowym i intensywnym wykonaniom z koncertowego "Band of Gypsys", to tych wersji słucha się także całkiem przyjemnie. Zresztą i pozostałe utwory nie wypadają najgorzej. Największa niespodzianką jest nieznany wcześniej, nieco psychodeliczny blues "Somewhere Over the Rainbow". Nagranie pochodzi z marca 1968 roku, a choć oryginalne partie Stephena Stillsa na basie i Mitcha Mitchella na perkusji zostały zastąpione zupełnie nowymi, to zachowany został tu klimat autentycznych nagrań Hendrixa. Podobnie sprawa ma się z "Come Down Hard on Me", dotąd znanym z surowej wersji zamieszczonej na "Loose Ends" (nagranie z lipca 1970, oryginalnie z udziałem Coxa i Mitchella), który dzięki nowym partiom zyskał znacznie więcej energii i bardziej funkowego charakteru. Kolejny nieznany wcześniej utwór, tytułowy "Crash Landing" (nagranie z kwietnia 1969 roku, z wyciętym udziałem Coxa i perkusisty Rocky'ego Isaacsa) wypada już nieco słabiej, przez niepotrzebnie dodane żeńskie chórki. Nie do końca przekonuje też nowa wersja "Stone Free", opisana jako "Stone Free Again", pozbawiona mocy wykonania  z debiutanckiego singla Experience. Może dlatego, że tutejsza wersja nie opiera się na oryginale, ale na powtórnym nagraniu z kwietnia 1969 roku (w którym ponownie uczestniczyli Mitchell i basista Noel Redding, po których udziale nie zostało tu śladu).

Największe kontrowersje budzą dwa pozostałe utwory. "Peace in Mississippi", instrumentalne nagranie z października 1968 roku (z wyrzuconymi partiami Mitchella i Reddinga), w tutejszej wersji zostało zdominowane przez nową partię gitary rytmicznej z silnym przesterem, przez który kompletnie nie pasuje ani do reszty tego wydawnictwa, ani w ogóle nie brzmi jak nagranie Hendrixa. Z kolei drugi instrumental, "Captain Coconut", został skompilowany przez Douglasa z trzech zupełnie różnych nagrań - podejścia do "New Rising Sun" z października 1968, fragmentu "Ezy Rider" ze stycznia 1970 i niezidentyfikowanego utworu prawdopodobnie z lata 1970 roku - dodając do tego wszystkiego zupełnie nowe partie. Efekt jest po prostu kuriozalny i pozbawiony jakiegokolwiek sensu.

Pomijając jednak wszystkie kontrowersje związane z kompilowaniem tego albumu, "Crash Landing" wypada całkiem przyzwoicie. Dzięki pracy wykonanej przez Alana Douglasa i zaproszonych przez niego muzyków, całość jest znacznie spójniejsza i bardziej wartościowa od fatalnego "Loose Ends". A gdyby nie parę chybionych pomysłów, byłby to naprawdę dobry album.

Ocena: 6/10



Jimi Hendrix - "Crash Landing" (1975)

1. Message to Love; 2. Somewhere Over the Rainbow; 3. Crash Landing; 4. Come Down Hard on Me; 5. Peace in Mississippi; 6. With the Power; 7. Stone Free Again; 8. Captain Coconut

Skład: Jimi Hendrix - wokal i gitara; Billy Cox - gitara basowa i dodatkowy wokal (1,6,8); Buddy Miles - perkusja i dodatkowy wokal (1,6); Juma Sultan - instr. perkusyjne (1)
Gościnnie (1975): Jimmy Maelen - instr. perkusyjne (1,3,5-8); Jeff Mironov - gitara (2-5,7); Bob Babbitt - gitara basowa (2-5,7); Allan Schwartzberg - perkusja (2-5,7,8); Linda November, Vivian Cherry, Barbara Massey - dodatkowy wokal (3)
Producent: Alan Douglas i Tony Bongiovi


Komentarze

  1. Skoro Douglas potrzebował dodatkowych partii do nieukończonych utworów,to dlaczego nie zaprosił oryginalnych muzyków z sekcji rytmicznej Hendrixa żeby dograli?
    Przecież zarówno Mitch Mitchell, Buddy Miles, Noel Redding jak i Billy Cox żyli w czasie wydania tych albumów (Crash Landing, Midnight Lightning).

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Komentarze niezwiązane z tematem posta nie będą publikowane. Jeśli jesteś tu nowy, przed zostawieniem komentarza najlepiej zapoznaj się ze stroną FAQ oraz skalą ocen.

Popularne w ostatnim tygodniu:

[Recenzja] Laurie Anderson - "Big Science" (1982)

[Recenzja] Julia Holter - "Something in the Room She Moves" (2024)

[Recenzja] Alice Coltrane - "The Carnegie Hall Concert" (2024)

[Recenzja] Księżyc - "Księżyc" (1996)

[Zapowiedź] Premiery płytowe marzec 2024