[Recenzja] Rush - "Presto" (1989)

Autor: Opublikowano:


Muzycy Rush ugięli się pod krytyką swoich stricte popowych albumów "Power Windows" i "Hold Your Fire", a w rezultacie postanowili wrócić do bardziej rockowego grania. Na "Presto" syntezatory wciąż są obecne (szczególnie w "War Paint", "Red Tide"), ale zdecydowanie ustępują miejsca gitarom. Na tym jednak dobre wiadomości się kończą. Bo pod względem kompozytorskim jest niestety strasznie nijako i bezpłciowo. Longplay zdominowany jest przez proste, banalne melodycznie kawałki. Czasem naprawdę żenujące (na czele z "Anagram", "Red Tide"). W dodatku zespół wyraźnie nie był pewny, czy postawić na faktycznie rockowy czad i ciężar, czy zachować radiową przystępność i gładkość - zdecydowanie przeważa to drugie podejście, choć zdarzają się też iście hardrockowe, czy też raczej glammetalowe momenty (np. riff "Superconductor"). Nieco ciekawiej robi się w warstwie rytmicznej "Scars", z fajnym pulsem basu i inspirowaną muzyką afrykańską perkusją, ale mdła, rozwleczona melodia i tandetne syntezatory skutecznie obrzydzają ten kawałek. Ogólnie powstał strasznie nudny, trywialny i żałosny album. W sumie nie bardzo wiadomo dla kogo przeznaczony, bo jak na muzykę rockową, jest to zbyt wygładzone granie, a jak na pop - zbyt kiepskie melodycznie.

Ocena: 2/10


Rush - "Presto" (1989)

1. Show Don't Tell; 2. Chain Lightning; 3. The Pass; 4. War Paint; 5. Scars; 6. Presto;7. Superconductor; 8. Anagram (For Mongo); 9. Red Tide; 10. Hand Over Fist; 11. Available Light

 Skład: Geddy Lee - wokal, bass, syntezator; Alex Lifeson - gitara, dodatkowy wokal; Neil Peart - perkusja i instr. perkusyjne
Gościnnie: Rupert Hine - instr. klawiszowe; Jason Sniderman - instr. klawiszowe
Producent: Rush i Rupert Hine

Etykiety:

Komentarze

  1. Pumpciuś27 września 2018 14:52

    Presto jest słabe ale na pewno lepsze od Hold your Fire, Power Windows i Roll the Bones więc ocena trochę za niska w stosunku do tamtych również słabych płyt.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Paweł Pałasz27 września 2018 16:17

      Na "Power Windows" i "Hold Your Fire" zdarzają się przyzwoite kawałki popowe, a na "Roll the Bones" - rockowe. Tutaj absolutnie nic mi się nie podoba, poza grą Lee i Pearta w "Scars". To taki rozmydlony rock nieudolnie próbujący być popem, tudzież nieco ostrzejszy pop nieudolnie próbujący być rockiem. Tak czy inaczej, za bardzo to wszystko mdłe.

      Usuń
  2. Jacek219 kwietnia 2021 22:14

    Płyta źle wyprodukowana i nagrana , suche metaliczne brzmienie...Jest na niej piękny utwór Available Light . Podobnie jak Roll the Bones...

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Komentarze niezwiązane z tematem posta nie będą publikowane. Jeśli jesteś tu nowy, przed zostawieniem komentarza najlepiej zapoznaj się ze stroną FAQ oraz skalą ocen.

Popularne w ostatnim tygodniu:

[Recenzja] Death - "Human" (1991)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Cykl "Ciężkie poniedziałki" S02E05 Od tego albumu zaczyna się ten właściwy Death. Na "Human" zespół jeszcze bardziej niż dotychczas komplikuje swoją muzykę, czego efektem jest płyta niezwykle, jak na ówczesny metal ekstremalny, błyskotliwa. Pomogła w tym niewątpliwie kolejna zmiana składu, jaka nastąpiła tuż po pierwszych przymiarkach do nagrania tego longplaya. Dążący do absolutnej perfekcji Chuck Shuldiner, nie po raz pierwszy i nie ostani, skonfliktował się z pozostałymi muzykami, w rezultacie czego musiał stworzyć zespół od podstaw. Propozycję dołączenia do Death przyjęli gitarzysta Paul Masvidal i perkusista Sean Reinert - obaj z właśnie formułującego się Cynic - a także Steve Di Giorgio, wcześniej basista Sadus i Autopsy. Ten ostatni nie dotrwał jednak do końca prac nad albumem i część partii basu w "Cosmic Sea" dograł już jego następca, Scott Carino. Di Giorgio wrócił do zespołu w 1993 roku. Nie ma sensu udawać, że na "Human" nie chodzi gł

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] Republika - "Nowe sytuacje" (1983) / "1984" (1984)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Cykl "Polskie ejtisy" #4 W momencie wydania debiutanckiego albumu grupa Republika była już prawdziwą gwiazdą na krajowej scenie. Zespół dorobił się czterech numerów jeden na wyznaczającej wówczas popularność Liście Przebojów Trójki: "Kombinat", "Sexy Doll", "Telefony" i "Biała flaga". Piąty, "Gadające głowy", dotarł zaledwie do miejsca piątego. Muzycy i ich otoczenie byli na tyle pewni swojej renomy, że żadnego z tych kawałków nie powtórzono na pierwszym długograju. "Nowe sytuacje", jak zresztą sugeruje tytuł, składają się wyłącznie z premierowego materiału. Kilka z nich zresztą też stało się wkrótce wielkimi przebojami - "Śmierć w bikini", "Znak równości" oraz "Arktyka" doszły na szczyt, "Halucynacje" do miejsca drugiego - a całkiem spory nakład płyty rozszedł się błyskawicznie i to pomimo ceny kilkukrotnie wyższej od innych ówczesnych wydawnictw.  Na repertuar oryginalnego w

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] Present - "This Is NOT the End" (2024)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Tytuł ósmego albumu Present - ukazującego się po piętnastoletniej przerwie wydawniczej - bardzo wyraźnie podkreśla, że to jeszcze nie koniec. Najprawdopodobnie to jednak właśnie koniec, biorąc pod uwagę, że w trakcie prac nad materiałem zmarł Roger Trigaux - gitarzysta, klawiszowiec i główny kompozytor grupy. To on pod koniec lat 70., gdy po nagraniu dwóch płyt z Univers Zero opuścił tamten zespół, założył Present i przez kolejne dziesięciolecia niestrudzenie stał na jego czele, pomimo braku komercyjnych sukcesów, o jakie zresztą grupy z kręgu Rock In Opposition wcale nie zabiegały. W nagraniach, oprócz Trigaux, udział wzięło wiele znaczących postaci sceny avant-progowej, jak perkusista Dave Kerman (5uu's, Thinking Plague, U Totem), gitarzysta François Mignot (Scherzoo) czy klawiszowiec Pierre Chevalier (Aranis, Univers Zero). Nie trudno więc zgadnąć, w jakim stylu utrzymany jest "This Is NOT the End". To rock progresywny w tej najbardziej awangardowej odmianie, przy czym

CZYTAJ DALEJ »

[Zapowiedź] Premiery płytowe kwiecień 2024

Autor: Opublikowano:
Obraz
Nie widzę w kwietniu żadnych oczywistych kandydatów na płyty tygodnia, ale wciąż któryś z poniższych - lub pominiętych w tym zestawieniu - albumów może mnie pozytywnie zaskoczyć. Z dobrych wiadomości widać w końcu jakieś wyraźniejsze przebudzenie sceny Windmill. Wprawdzie nowe wydawnictwa grup Ugly i Maruja to tylko EPki, z których większość materiału jest już znana z singli, ale dobre i tyle. W kwietniu pewnie odrobinę zmniejszy się częstotliwość nowych recenzji, po bardzo intensywnym marcu, gdy chciałem zmieścić jak najwięcej tekstów w ramach miesiąca kobiet. Najwyraźniej pomysł ten się spodobał, bo liczba wyświetleń w marcu była jedną z najwyższych (konkretnie drugą najwyższą). Myślę, że podobna akcja będzie powtarzana co roku. Oczywiście, w międzyczasie też nie zabraknie recenzji płyt z pierwszoplanową rolą kobiet. Może pojawią się też inne specjalne miesiące. Muzyczne premiery kwietnia 2024 2 kwietnia: Xploding Plastix - Thus EP 3 kwietnia: Ugly - Twice Around the Sun EP 5 kwiet

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] Death - "The Sound of Perseverance" (1998)

Autor: Opublikowano:
Obraz
  Nieczęsto się zdarza, by dyskografię zamykał jej najmocniejszy punkt. Ogólnie niewielu było wykonawców, którzy z płyty na płytę stawaliby się coraz lepsi, w międzyczasie pomagając w stworzeniu nowego muzycznego stylu, a następnie nieustannie poszerzając jego ramy. Takim zespołem był Death, jeden pionierów death metalu - niewykluczone, że to właśnie od jego szyldu nazwano całą stylistykę, choć    znawcy wskazują też inną możliwą etymologię. Dowodzona przez śpiewającego gitarzystę Chucka Shuldinera grupa pozostawiła po sobie siedem albumów. Trzy pierwsze wyznaczyły ramy deathmetalowej stylistyki, które wkrótce miały okazać się dla zespołu zbyt ciasne. Prawdziwym przełomem okazał się czwarty w dyskografii "Human", przynoszący zwrot w stronę grania bardziej złożonego pod względem technicznym, pokazującego wręcz progresywne myślenie o strukturze utworów. "Individual Thought Patterns" i "Symbolic" przynoszą równie pomysłowe podejście do ekstremalnego metalu, n

CZYTAJ DALEJ »