[Recenzja] Monks - "Black Monk Time" (1966)

Nie milkną echa skandalu na białostockiej diecezji. No bo kto to widział, żeby ksiądz napastował kobietę i to w dodatku dorosłą? Problemu z celibatem oraz hipokryzją nie mieli na szczęście muzycy grupy Monks. Bo tak naprawdę nie byli to wcale mnisi, a amerykańscy żołnierze stacjonujący w Zachodnim Berlinie, którzy postanowili zastąpić mundury habitami i grać obsceniczną muzykę (przynajmniej pod względem instrumentalnym, bo teksty skupiają się na antywojennym przekazie). W połowie lat 60. musiało to budzić niemałe oburzenie w konserwatywnych środowiskach. Swoją drogą chciałbym zobaczyć, jak dziś podobny numer odwalają chociażby żołnierze z polskich baz NATO. Bo niby mamy różnych prowokatorów na krajowej scenie, ale muzycznie nie ma o czym mówić. A Monks nie dość, że prowokowali, to jeszcze nagrali jeden z najbardziej wizjonerskich albumów lat 60.

"Black Monk Time", jedyne pełnowymiarowe wydawnictwo grupy, można z dzisiejszej perspektywy uznać za jedną z najważniejszych płyt tamtej epoki i postawić ją w jednym szeregu z dziełami The Velvet Underground. Nie przypadkiem o "Black Monk Time" mówi się, że to pierwszy album punk-rockowy. Niektórzy krytycy doszukują się w nim także początków krautrocka. To już pewna nadinterpretacja, jednak rozumiem, skąd taka opinia - perkusista Roger Johnson gra tutaj w bardzo minimalistyczny, jednostajny sposób, co trochę przypomina krautową motorykę. Pozostali muzycy również stawiają na maksymalną prostotę, czasem rezygnując z tonalności, co świetnie współgra z bardzo surowym, agresywnym wręcz brzmieniem, zdominowanym przez pełną sprzężeń gitarę Gary'ego Burgera i zelektryfikowane bandżo Dave'a Daya, z dodatkiem niemal nieprzyjemnie wysokich tonów organów Larry'ego Clarka oraz szorującego po dnie, lekko przesterowanego basu Eddiego Shawa. Do tego dochodzą partie wokalne wszystkich muzyków, z krzykliwym, niechlujnym głosem Burgera na pierwszym planie. Jak na 1966 rok brzmi to naprawdę imponująco. Muzyka z tego krążka zapowiada to wszystko, co dzieje się w muzyce od końca lat 60. - choć z mainstreamowej perspektywy jest widoczne od drugiej połowy lat 70. - praktycznie do dziś. Znakomitym tego przykładem jest opublikowany niedawno trzeci album black midi, szczególnie w warstwie wokalnej.

Dla części słuchaczy właśnie to archaiczne podejście do kompozycji dodaje całości uroku, a dla pozostałych dyskwalifikuje album. Nie ulega jednak wątpliwości, że "Black Monk Time" znać trzeba, jeśli naprawdę interesuje się muzyką, bo ma ważne miejsce w historii rocka. Monks wyprzedzili tu mainstream o całą dekadę, wyprzedzili nawet The Velvet Underground. Pod względem czysto brzmieniowym był to naprawdę ogromny krok do przodu dla rocka.

Ocena: 8/10

---

Monks - "Black Monk Time" (1966)

1. Monk Time; 2. Shut Up; 3. Boys Are Boys and Girls Are Choice; 4. Higgle-Dy-Piggle-Dy; 5. I Hate You; 6. Oh, How to Do Now; 7. Complication; 8. We Do Wie Du; 9. Drunken Maria; 10. Love Came Tumblin' Down; 11. Blast Off!; 12. That's My Girl

Skład: Larry Clark - organy, wokal; Gary Burger - gitara, wokal; Dave Day - bandżo, wokal; Eddie Shaw - gitara basowa, wokal; Roger Johnston - perkusja, wokal

Producent: Jimmy Bowien

---