[Recenzja] New Order - "Technique" (1989)

"Technique" to album, jaki muzycy New Order prawdopodobnie chcieli nagrać od dawna, ale trochę się bali. Bo przecież duża część fanów mogłaby nie zaakceptować całkowitego odcięcia się od post-punkowych korzeni. Najwyraźniej jednak sukces kompilacji "Substance" - na której zebrano niemal wszystkie najbardziej taneczne kawałki i prawie całkiem zignorowano to stricte gitarowe oblicze - zachęcił grupę do podjęcia ryzyka. W celu nagrania nowego materiału kwartet udał się na Ibizę, miejsce nierozerwalnie kojarzące się z klubową elektroniką. Był to jednak dość naturalny ruch, biorąc pod uwagę, że szeroka publiczność i tak kojarzyła New Order z tanecznymi singlami, a jego związki z klubową sceną sięgały początku dekady. Już 1982 roku muzycy, wspólnie z przedstawicielami wytwórni Factory, otworzyli w Manczesterze pierwowzór dzisiejszych klubów muzycznych, The Haçienda. To tam, w narkotykowych oparach, rodziła się scena acid techno, acid house, rave czy baggy, czyli madchester. Z tych doświadczeń niewątpliwie wywodzi się muzyka zawarta na "Technique". Wciąz jednak sporo tu brzmień gitarowych.

Skojarzenia z "Substance" może budzić nie tylko stylistyka tych dziewięciu nagrań. Słuchając "Technique" mam wrażenie, że rozbrzmiewa tu hit za hitem. Właściwie każdy kawałek zawiera wyrazistą melodię, niesamowicie chwytliwe zagrywki oraz taneczny, autentycznie zachęcający do wyjścia na parkiet rytm. W tym samym stopniu dotyczy to tych faktycznie mocno klubowych rzeczy, czyli "Fine Time", "Round & Round", "Mr Disco" oraz "Vanishing Point", jak również bardziej gitarowych momentów, w postaci niemal jangle-popowych "All the Way", "Love Less" i "Run", albo "Guilty Partner", który jako jedyny przypomina o post-punkowej przeszłości grupy. Co istotne, w odróżnieniu od wcześniejszych regularnych płyt zespołu, odmienne stylistycznie utwory nie sprawiają wrażenia, jakby pochodziły z różnych albumów. Różnice między nimi w zasadzie sprowadzają się do proporcji między syntezatorami a gitarami, pomiędzy akustycznym zestawem bębnów a elektroniczną perkusją. A w takim "Dream Attack" wszelki podział praktycznie się zaciera. Do wspólnych mianowników całości można natomiast zaliczyć podobną energię, silny nacisk na rytm czy glos Bernarda Sumnera, z tą charakterystyczną dla niego melancholią, interesująco kontrastującą z przebojowymi liniami wokalnymi oraz optymistyczną muzyką.

W kategorii czysto rozrywkowego grania "Technique" to naprawdę świetna rzecz. Jest tu wszystko, co powinna mieć muzyka użytkowa. Niewątpliwie świetnie sprawdza się na imprezach w ejtisowych klimatach, bo jest to materiał naprawdę sympatyczny, przyjemny, przebojowy i posiadający duży potencjał taneczny, a przy tym nie aż tak kiczowaty, jak duża część ówczesnego mainstreamu. To ostatnie jest być może zasługą ukrytej pod klubowo-popową estetyką zadumy, która nadaje całości głębi i zapewne szczerych emocji, gdyż w życiu osobistym Sumnera nie był to najszczęśliwszy moment. "Technique" w doskonałym stylu zakończył najlepszych okres w historii New Order.

Ocena: 8/10

---

New Order - "Technique" (1989)

1. Fine Time; 2. All the Way; 3. Love Less; 4. Round & Round; 5. Guilty Partner; 6. Run; 7. Mr. Disco; 8. Vanishing Point; 9. Dream Attack

Skład: Bernard Sumner - wokal, gitara, melodyka, syntezator, programowanie; Gillian Gilbert - syntezator, programowanie, gitara; Peter Hook - gitara basowa, elektroniczna perkusja, syntezator, programowanie; Stephen Morris - perkusja, syntezator, programowanie

Producent: New Order

---