[Recenzja] Low - "I Could Live in Hope" (1994)

Niedawna premiera nowego albumu Low, "HEY WHAT", to doskonały powód, aby przybliżyć tę jedną z najsłynniejszych grup slowcore'owych. Historia tego nurtu sięga końca lat 80., a jego prekursorami były takie zespoły, jak Galaxie 500, Codeine czy Red House Painters. Proponowana przez nich muzyka wywodziła się z indie rocka i dream popu, jednak charakteryzowało ją powolne tempo, brzmieniowy minimalizm oraz przygnębiający nastrój. Low zadebiutował kilka lat później, lecz okazał się dużo bardziej konsekwentny od swoich poprzedników, przez wiele lat nie podejmując prób przekroczenia sztywnych ram przyjętej stylistyki. Wydany w 1994 roku album debiutancki, "I Could Live in Hope", okazał się znakomitą alternatywą dla bardziej energicznego i czadowego grania, jakie dominowało wówczas w mainstreamie, by przywołać tylko grunge lub stadionowy hard rock w stylu Guns N' Roses czy łagodzącej coraz bardziej swoje brzmienie Metalliki.

"I Could Live in Hope" to jedenaście wolnych, łagodnych utworów, w których w zasadzie niewiele się dzieje i które nie są specjalnie zróżnicowane. A jednak trójce muzyków - śpiewającemu gitarzyście Alanowi Sparhawkowi, śpiewającej perkusistce Mimi Parker oraz nieśpiewającemu basiście Johnowi Nicholsowi - udało się stworzyć bardzo mocny klimat. A także utrzymać go przez tę niemal pełną godzinę, od pierwszych dźwięków otwierającego "Words" po ostatnie akordy finałowego "Sunshine". Choć ten ostatni jakby delikatnie próbował przerzedzić ponurą atmosferę poprzednich utworów, wcale nie tak odległą od dokonań Joy Division, pomimo zupełnie innego brzmienia. Trio nie sięga tu po żadne dodatkowe instrumenty, unika też stosowania innych, niż najprostsze, typowo rockowe patenty. A jednak zawarta tu muzyka prezentuje się całkiem wysmakowanie, szczególnie w porównaniu ze zjawiskami wymienionymi na koniec pierwszego akapitu. Powoli tocząca się sekcja rytmiczna buduje wciągający nastrój, a oszczędne partie gitary brzmią na swój sposób całkiem kunsztownie. Sporym atutem grupy okazuje się dwójka wokalistów, których głosy dodają trochę dreampopowej lekkości oraz oniryzmu.

Choć poszczególne nagrania zdają się niespecjalnie od siebie różnić, mam wśród nich kilku faworytów. Tym największym jest najdłuższy utwór na płycie, blisko dziesięciominutowy "Lullaby". Chyba nie przypadkiem umieszczono go dokładnie w połowie tracklisty, bo faktycznie wydaje się centralnym, najważniejszym punktem albumu. Muzycy z początku grają chyba jeszcze wolniej, niż w pozostałych nagraniach, w drugiej połowie narzucić zdecydowanie szybsze, najszybsze na tej płycie tempo. To przejście, bardzo zresztą płynne i spójne, to emocjonalny szczyt wydawnictwa, a także jeden z najwspanialszych momentów gitarowej muzyki lat 90. To jednak niejedyny wart wyróżnienia fragment tego albumu. Wymienić muszę tez niezwykle depresyjny, niepokojący, a przy tym naprawdę piękny  "Cut", albo nieco intensywniejszy, urzekający warstwą wokalną "Lazy", który jako jedyny przynosi coś na kształt przebojowego refrenu, o ile można nazwać przebojowym coś tak bardzo przesiąkniętego smutkiem. Wzbogacony o bardzo ładne gitarowe pasaże "Down", przejmująco zaśpiewany "Drag" czy pełen pasji "Rope" to kolejne utwory, bez których całość byłaby znacznie uboższa. Trochę mniej przekonuje mnie sam początek - może po prostu potrzebuję trochę czasu, by całkowicie wsiąknąć w ten klimat - a zwłaszcza dwa nieco mniej przygnębiające kawałki, "Sea" i "Sunshine", które nie mają tej siły rażenia, co pozostałe.

"I Could Live in Hope" to z pewnością jeden z bardziej udanych rockowych albumów swojej dekady. Trio Low dobitnie tu udowodniło, że muzyka gitarowa nie potrzebuje tony przesterów, zabójczych temp oraz instrumentalnych popisów. Album w momencie wydania nie osiągnął komercyjnego sukcesu, jednak z czasem zaczął cieszyć się powszechnym uznaniem. Zespół wpadł jednak w pułapkę swojego stylu i kolejne wydawnictwa - jak "The Curtain Hits the Cast" czy "Things We Lost in the Fire" - okazywały się jedynie próbą nagrania nowego "I Could Live in Hope", przy użyciu dokładnie tych samych środków muzycznych. Dopiero w ostatnich latach Sparhawk i Parker - wciąż pozostający w składzie Low - zdecydowali się odświeżyć swój styl.

Ocena: 8/10

---

Low - "I Could Live in Hope" (1994)

1. Words; 2. Fear; 3. Cut; 4. Slide; 5. Lazy; 6. Lullaby; 7. Sea; 8. Down; 9. Drag; 10. Rope; 11. Sunshine

Skład: Alan Sparhawk - gitara, wokal; John Nichols - gitara basowa; Mimi Parker - perkusja, wokal

Producent: Mark Kramer

---