[Recenzja] King Gizzard and the Lizard Wizard - "Butterfly 3000" (2021)

King Gizzard and the Lizard Wizard nie zwalnia tempa. Nie minęła jeszcze połowa 2021 roku, a dyskografia Australijczyków powiększyła się w tym czasie już o dwa albumy z premierowym materiałem. Najnowszy, "Butterfly 3000", właśnie trafił do streamingu i do sprzedaży. Tym razem zespół po raz kolejny zmienił swój styl. Przynajmniej pozornie. Problem z tą grupą polega na tym, że muzycy co chwilę wymyślają nowy kierunek (lub powrót do któregoś z wcześniejszych, jak było niedawno w przypadku płytowego duetu "K.G." i "L.W."), ale nie dają sobie czasu, na skomponowanie ciekawych utworów, tylko od razu wchodzą do studia. Rezultatem tego są taśmowe kompozycje, oparte na tych samych schematach, powielające w kółko te same rozwiązania melodyczne, harmoniczne czy rytmiczne. Inne są tylko aranżacje. W przeciwieństwie do ostatnich albumów, na "Butterfly 3000" nie ma eksperymentów z mikrotonalnością ani ostrzejszych gitar. Jest za to sporo syntezatorów, akustycznej gitary oraz bardziej uwypuklonego basu. Wbrew zapowiedziom, nie słyszę tutaj wpływów synthpopu czy dream popu, a raczej mieszankę neo-psychodelii z indietronicą. 

Brzmi to wszystko naprawdę przyjemnie, tylko strasznie niecharakterystycznie. Przesłuchałem ten album dwa razy pod rząd, gdy tylko pojawił się na Bandcampie, ale żaden fragment nie zwrócił mojej uwagi bardziej od innych, a potem kompletnie nic nie zostało w głowie. Jednocześnie miałem wrażenie, że już te utwory wcześniej słyszałem, tylko inaczej zaaranżowane. Wychodzi tu schematyczne podejście do kompozycji. Co więcej, gdyby tak samo zaaranżować, dajmy na to, "Nonagon Infinity" to naprawdę trudno byłoby te dwa albumy od siebie odróżnić. Nawet ponownie - nie zliczę, który już raz - powtórzono patent z płynnymi przejściami między poszczególnymi kawałkami, co sprawia wrażenie, że cały longplay to jeden utwór. I tu dochodzimy do kolejnego problemu. To doprawdy paradoksalne i kuriozalne, że zespół, który grywa w tak różnych stylach, tworzy tak monotonne albumy, w całości podporządkowane jednej idei. Ta stylistyczna jednostajność, połączona ze schematycznymi kompozycjami, prowadzi do tego, że poszczególne kawałki za bardzo się ze sobą zlewają. I to pomimo tego, co wychodzi na jaw dopiero po kilku odsłuchach, że nie brakuje tutaj całkiem zgrabnych - choć niezbyt zróżnicowanych - melodii, jak np. w "Yours", "Dreams", "Interior People", a zwłaszcza "Catching Smoke". Trafia się też parę drobnych smaczków, jak orientalne zabarwienie "Shanghai" czy bardziej taneczny charakter "Blue Morpho" i "2.02 Killer Year". To wszystko świadczy o tym, że w zespole drzemie pewien potencjał. Może więc faktycznie muzycy byliby w stanie stworzyć coś ciekawszego, gdyby rzadziej wchodzili do studia, a więcej czasu spędzali w sali prób? 

Jeśli King Gizzard and the Lizard Wizard koniecznie chce utrzymać to szalone tempo wydawania kolejnych albumów, to może powinien postawić chociaż na większy eklektyzm poszczególnych wydawnictw. Wówczas zawarte na nich utwory różniłyby się od siebie przynajmniej stylistyką. Zapewne będę dalej sięgał po ich kolejne longplaye - zwłaszcza, ze słuchanie takiego "Butterfly 3000" czy wcześniejszych "K.G." i "L.W." dostarcza, mimo wszystko, trochę przyjemności - jednak nie zamierzam ich już recenzować, jeśli zespół nie rozwiąże opisanych wyżej problemów.

Ocena: 6/10

---

. 

King Gizzard and the Lizard Wizard - "Butterfly 3000" (2021)

1. Yours; 2. Shanghai; 3. Dreams; 4. Blue Morpho; 5. Interior People; 6. Catching Smoke; 7. 2.02 Killer Year; 8. Black Hot Soup; 9. Ya Love 04:15; 10. Butterfly 3000

Skład: Stu Mackenzie - wokal,  gitara, instr. klawiszowe; Ambrose Kenny-Smith - gitara, instr. klawiszowe, wokal; Joey Walker - gitara, instr. klawiszowe, wokal; Cook Craig - gitara, instr. klawiszowe, wokal; Lucas Harwood - gitara basowa, instr. klawiszowe, wokal; Michael Cavanagh - perkusja i instr. perkusyjne, wokal

Producent: Stu Mackenzie

---