[Recenzja] Ride - "Going Blank Again" (1992)

Drugi album Ride, "Going Blank Again", to całkiem udana kontynuacja debiutanckiego "Nowhere". Zespół zachował dotychczasowe elementy, tworzące jego styl, by wspomnieć tylko o ścianie dźwięku w stylu My Bloody Valentine, tanecznej rytmice i stadionowych melodiach bliskich The Stone Roses czy podpatrzonych u The Smiths partiach gitarowych. Jest to przy tym nieco bardziej różnorodny materiał, choć jednocześnie nie broniący się tak dobrze jako całość. Poprzeczkę bardzo wysoko ustawia ośmiominutowy "Leave Them All Behind", w którym zespół doprowadził swój styl do perfekcji, a bardziej rozbudowana forma nie wyklucza naprawdę dobrej, chwytliwej melodii. Później album już ani przez chwilę nie osiąga tego poziomu, co jednak wcale nie oznacza, że pozostałe utwory są dużo słabsze. Na ogół wypadają naprawdę fajnie, by wspomnieć tylko o tych najbardziej charakterystycznych, jak mocno smithowska "Twisterella", subtelniejszy, nieco oniryczny "Chrome Waves" oraz równie silny melodycznie "Making Judy Smile", którego inspiracje zdają się sięgać bezpośrednio lat 60.

Tym, co działa na niekorzyść całości, jest na pewno długość albumu. "Going Blank Again" to w podstawowej wersji aż pięćdziesiąt minut muzyki, a nie każdy utwór coś tutaj wnosi. Zdarza się także, że muzycy nie do końca potrafią nadać odpowiedniego kształtu swoim utworom. Najbardziej dojmującym tego przykładem "Time Machine". Początek jest niezwykle obiecujący: najpierw słychać jedynie nastrojowe klawisze, do których po pewnym czasie dochodzi rewelacyjna gra sekcji rytmicznej, wprowadzająca w transowy nastrój. Pojawia się jednak tylko po to, by już po chwili nastąpiło wyciszenie, po którym rozbrzmiewa kompletnie inny utwór - sam w sobie nie najgorszy, ale dużo słabszy niż to, co mogłoby powstać po rozwinięciu tamtego wstępu. Pozostałe nagrania praktycznie nie różnią się poziomem od czterech - a w zasadzie trzech pierwszych - kawałków dołączonych na niektórych reedycjach, a które oryginalnie wydano jako strony B singli "Twisterella" i "Leave Them All Behind". Wśród tych bonusów na plus zdecydowanie wyróżnia się "Grasshopper" - jedenastominutowy, w pełni instrumentalny jam, może nie zachwycający jakoś bardzo pod względem technicznym, ale naprawdę świetnie brzmiący i mający w sobie coś wciągającego.

Ogólnie oceniam ten album pozytywnie, bo nie brakuje na nim naprawdę świetnych momentów, a pozostałe nagrania też nie schodzą poniżej całkiem przyzwoitego poziomu. W najgorszym razie rozczarowują pewne decyzje muzyków, jak porzucenie pomysłu z początku "Time Machine", niewykorzystanie na oryginalnym wydaniu "Grasshopper" czy nieograniczenie się do klasycznej długości czterdziestu minut. W ogólnym rozrachunku wygląda to tak, że "Going Blank Again" zawiera moje ulubione kawałki Ride, ale jako całość zdecydowanie wolę "Nowhere".

Ocena: 7/10

---

Ride - "Going Blank Again" (1992)

1. Leave Them All Behind; 2. Twisterella; 3. Not Fazed; 4. Chrome Waves; 5. Mouse Trap; 6. Time of Her Time; 7. Cool Your Boots; 8. Making Judy Smile; 9. Time Machine; 10. OX4

Skład: Mark Gardener - gitara, wokal (1-3,5,9,10); Andy Bell - gitara, wokal (1,3-10); Steve Queralt - gitara basowa; Laurence Colbert - perkusja

Producent: Alan Moulder i Ride

---