[Recenzja] David Bowie - "Let's Dance" (1983)

Po długiej serii ambitniejszych albumów - "Station to Station", "Low", "'Heroes'", "Lodger" i "Scary Monsters (and Super Creep)" - David Bowie zdecydował się na kolejny stylistyczny zwrot. Tym razem postanowił wystąpić w roli popowej gwiazdy. W tym celu zebrał zupełnie nowych współpracowników. Rolę współproducenta, współaranżera i okazjonalnie gitarzysty objął Nile Rodgers z popularnej grupy disco Chic. Wśród instrumentalistów znaleźli się zaś m.in. mało wówczas znani Stevie Ray Vaughan i późniejszy bębniarz Weather Report, Omar Hakim. Bowie miał też całkiem niezły pomysł na nową stylistykę: połączenie disco/funku z rock and rollem, bluesem oraz współczesną produkcją. Z wspomnianymi wyżej pomocnikami to naprawdę mogło się udać. I po części nawet się udało.

Niestety, Bowie nie był wówczas w najlepszej formie jako kompozytor. Świadczy o tym zarówno nieco dłuższa niż zwykle przerwa wydawnicza, dzieląca "Let's Dance" od poprzedniego "Scary Monsters", jak i nie do końca premierowy repertuar. Artysta dokonał tu recyklingu dwóch kompozycji własnego współautorstwa, które oryginalnie nagrał we współpracy z innymi wykonawcami. "China Girl" już w 1977 roku ukazał się na płycie "The Idiot" Iggy'ego Popa, natomiast "Cat People (Putting Out Fire)" to utwór oryginalnie nagrany w 1981 roku w duecie z Giorgio Moroderem. Na płytę trafiła także przeróbka "Criminal World", kontrowersyjnego przeboju (zakazanego przez BBC ze względu na biseksualne podteksty w warstwie lirycznej) glamowej grupy Metro. Oznacza to, że tylko pięć utworów z "Let's Dance" to całkowite nowości.

Poziom poszczególnych kawałków jest bardzo zróżnicowany. Dobrze wypada na pewno sam początek, z trzema wielkimi przebojami pod rząd. "Modern Love" to jakby mocno uwspółcześniona wersja popu lat 50., z wyraźnymi odniesieniami do twórczości Little Richarda. Efekt okazuje się nieco kiczowaty, ale bardzo dobrze spełnia swoją użytkową rolę. Następnie rozbrzmiewa bardzo wygładzona wersja "China Girl", która do pierwowzoru się nie umywa, ale to wciąż świetna kompozycja, z jedną z najbardziej wyrazistych melodii na tej płycie. Dodatkowym atutem są tu naprawdę dobre, choć nazbyt powściągliwe, bluesrockowe solówki Vaughana. Pod numerem trzecim znajduje się natomiast ten najsłynniejszy utwór, tytułowy "Let's Dance". To chyba jedyne nagranie Bowiego, które kojarzą nawet osoby kompletnie nieinteresujące się muzyką. I akurat to jest naprawdę świetny przykład udanego kawałka radiowego: znakomite połączenie zaczerpniętych z disco/funku partii sekcji rytmicznej i dętej, bluesowej gitary, wyraźnych odniesień do muzyki z przełomu lat 50./60. (początek przypomina "Twist and Shout" w wersji Beatlesów) oraz ejtisowej produkcji. Nie można nie wspomnieć o autentycznie chwytliwej melodii. Do tego wersja albumowa jest niemal dwukrotnie dłuższa od singlowej, a tym samym nieco bardziej wykazać może się Vaughan i muzycy grający na dęciakach.

Potem, niestety, poziom bardzo mocno spada. Ballada "Without You" i nieco żywszy "Ricochet" okazują się kompletnie nijakie, by nie powiedzieć mdłe. W przypadku tego drugiego Bowie nie potrafił dogadać się z Rodgersem w kwestii aranżacji, więc nawet on sam od samego początku nie był zadowolony z efektu. Nieco lepsze okazują się dwa kolejne nagrania, bazujące na starszych kompozycjach. Szczególnie "Criminal World", z uwypukloną, funkową grą sekcji rytmicznej oraz mającym w końcu nieco więcej do zagrania Vaughanem. Podobnie, jak w tytułowym kawałku, zupełnie nie przeszkadza ejtisowe brzmienie, które wykorzystano tu ze smakiem. Niezłe jest też tutejsze wykonanie "Cat People (Putting Out Fire)", w którym zastosowano odwrotny zabieg niż w "China Girl" - utwór nabrał ostrości i energii, co wyszło mu zdecydowanie na dobre. Ponownie wykazać może się Vaughan, którego zaangażowanie było naprawdę dobrym pomysłem. Znów słabiej wypada finałowy "Shake It", dość banalna próba połączenia soulu z ejtisowym popem, w której trochę zaczynają doskwierać typowe dla tej dekady rozwiązania produkcyjne.

"Let's Dance" to album niewątpliwie mający spore grono zwolenników, przede wszystkim wśród miłośników mainstreamowu lat 80. Jednak ze względu na taki zwrot stylistyczny dorobił się też bardzo wielu wrogów. Nie jest to jednak aż tak złe wydawnictwo, jak sądzą niektórzy. Jeśli nie porównywać go z wcześniejszymi dokonaniami Davida Bowie, a właśnie z ejtisowym popem, to wypada naprawdę przyzwoicie. Przede wszystkim, jak na taką stylistykę stosunkowo mało tu kiczu, zaś sporo fajnie wplecionych smaczków, w tym nawiązań do innych rodzajów muzyki. Problemem są jednak nie zawsze dobre kompozycje. Pomijając trzy utwory, będące nowymi wersjami starszych nagrań, udane okazują się w zasadzie tylko "Let's Dance" i w mniejszym stopniu "Modern Love". Niby nie ma tu wiele tych ewidentnie słabszych kawałków, ale dość mocno rzutują na odbiór całości. David Bowie w latach 80. nagrał jeszcze dwa popowe albumy, "Tonight" i "Never Let Me Down", na których brak dobrych kompozycji okazał się jeszcze bardziej dojmujący, choć i na nich zdarzają się nieliczne przebłyski (np. "Loving the Alien", "Time Will Crawl"). W sumie dałoby radę z całej tej trylogii skompilować jeden mocny album, taki na co najmniej 7 w mojej skali.

Ocena: 6/10

---

David Bowie - "Let's Dance" (1983)

1. Modern Love; 2. China Girl; 3. Let's Dance; 4. Without You; 5. Ricochet; 6. Criminal World; 7. Cat People (Putting Out Fire); 8. Shake It

Skład: David Bowie - wokal; Nile Rodgers - gitara; Stevie Ray Vaughan - gitara; Carmine Rojas - gitara basowa; Bernard Edwards - gitara basowa (4); Omar Hakim - perkusja; Tony Thompson - perkusja; Sammy Figueroa - instr. perkusyjne; Robert Sabino - instr. klawiszowe; Stan Harrison - skasofon tenorowy, flet; Robert Aaron - saksofon tenorowy; Steve Elson - saksofon barytonowy, flet; Mac Gollehon - trąbka; Frank Simms, George Simms, David Spinner - dodatkowy wokal

Producent: Nile Rodgers i David Bowie

---