[Recenzja] Tangerine Dream - "Thief" (1981)

Autor: Opublikowano:


W trakcie swojej długoletniej kariery muzycy Tangerine Dream wielokrotnie otrzymywali propozycje stworzenia ścieżek dźwiękowych do obrazów filmowych. Jednym z ciekawszych soundtracków zespołu jest "Thief", czyli muzyka do filmu "Złodziej" Michaela Manna. Jest to pierwsze dzieło, w którym objawił się charakterystyczny styl późniejszego reżysera "Czerwonego smoka" (tego z 1986 roku), "Gorączki" (nie tylko moim zdaniem najlepszego filmu sensacyjnego, jaki kiedykolwiek nakręcono), "Informatora" czy "Zakładnika". Album ze ścieżką dźwiękową ukazał się w dwóch wariantach. Tzw. "wersja A", przeznaczona na rynek amerykański, zawiera siedem utworów Tangerine Dream, a także nagranie "Confrontation", które zostało skomponowane i wykonane przez Craiga Safana, ponieważ zespół był już na trasie, gdy okazało się, że Mann potrzebuje jeszcze utworu do finałowej sceny. Ogólnoświatowa "wersja B" zamiast niego zawiera "Beach Scene", czyli pełną (lepszą) wersję "Beach Theme". Obecnie dostępne są też kompaktowe wznowienia kompilujące cały materiał.

Zarówno film, jak i album ze ścieżką dźwiękową, nie są idealne. Tu i tam zdarzają się mniej interesujące momenty. Sama muzyka wypada dość średnio jako osobne dzieło. Kawałki w rodzaju "Doctor Destructo", "Burning Bar", "Scrap Yard" czy niemal ambientowego "Trap Feeling" prezentują się bardzo nijako w porównaniu z twórczością zespołu z poprzedniej dekady (może dlatego, że tego typu nagrania muszą być dłuższe, żeby faktycznie zaangażować słuchacza). Ale i film z innym soundtrackiem mógłby być dużo słabszy. Fabularnie jest raczej przeciętny - prosta, niezbyt wciągająca historia. Nadrabia grą aktorską (bardzo dobry James Caan w roli głównej) oraz świetnymi zdjęciami, które najlepsze wrażenie robią wtedy, gdy towarzyszy im doskonale dobrana muzyka. Jak podczas dwóch sekwencji włamań, nakręconych w bardzo klimatyczny sposób, który doskonale podkreśla ścieżka dźwiękowa (odpowiednio "Diamond Diary" i "Ingneous", czyli zremiksowany fragment "Thru Metamorphic Rocks" z "Force Majeure"). Albo idylliczne ujęcia na plaży z bardziej pogodnym akompaniamentem "Beach Scene". Czy w końcu finałowa konfrontacja z mocno gitarowym, stricte rockowym, ale pasującym do pozostałej muzyki "Confrontation".

Raczej nie polecam tego albumu nikomu, poza wielbicielami Tangerine Dream. Natomiast film warto zobaczyć, jeśli nie jest się typem widza, którego obchodzi tylko i wyłącznie fabuła. Jako część filmu muzyka robi znacznie lepsze wrażenie niż słuchana z płyty. To zresztą chyba częsty problem soundtracków i "Thief" nie jest tutaj żadnym wyjątkiem.

Ocena: 6/10


Tangerine Dream - "Thief" (1981)

Version A: 1. Beach Theme; 2. Dr. Destructo; 3. Diamond Diary; 4. Burning Bar; 5. Scrap Yard; 6. Trap Feeling; 7. Igneous; 8. Confrontation

 Version B: 1. Beach Theme; 2. Dr. Destructo; 3. Diamond Diary; 4. Burning Bar; 5. Beach Scene; 6. Scrap Yard; 7. Trap Feeling; 8. Igneous

 Skład: Edgar Froese - gitara, instr. klawiszowe; Christopher Franke - syntezatory, elektroniczna perkusja; Johannes Schmoelling - instr. klawiszowe; Klaus Krieger - instr. perkusyjne ("Ingenous"); Craig Safan - wszystkie instrumenty ("Confrontation")
Producent: Michael Mann i Tangerine Dream

Etykiety:

Komentarze

  1. przemek981021 maja 2020 01:10

    A tak jak byś mógł ogólnie się wypowiedzieć o ambiencie, co myślisz o tym gatunku? Może recenzje Eno?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Paweł Pałasz21 maja 2020 15:22

      Oceniam go raczej pozytywnie, choć nie jest to muzyka, na jakiej słuchanie mam często ochotę. Tak, prawdopodobnie prędzej czy później będą recenzje Eno.

      Usuń
  2. Adasko21 maja 2020 13:40

    Potwierdzam, muzyka na tym soundtracku jest przeciętna, nie jest to ich najlepsza płyta, ale można też posłuchać, zwłaszcza "Beach Scene" czy ostatni mocniej rockowy wspomniany w recenzji "Confrontation" Bardzo lubię TD, za ich elektoniczne opowieści i trochę kosmicznego brzmienia ogólnie.. Ale ja mam parę pytań, na trochę inny temat a nie znalazłem tutaj czegoś w stylu "ksziegi gości" żeby zadać pytanie. To zadam je tutaj, planujesz coś recenzowac Kate Bush, bo wspinałeś gdzieś że lubisz słuchać tej wokalistki, czy to jednak za popowa muzyka, choć 1-sze płyty miała naprawdę momentami dosc rockowe. I o Alana Parsonsa i jego projekty, ale coś mi sie widzi ze tez chyba są dla Ciebie za popowe. Pozdrawiam i trochę sorry za offtop, nie miałem gdzie zadać pytania.. a mnie ciekawi co sądzisz o ich muzyce o Kate i Alanie Parsonsie..

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Paweł Pałasz21 maja 2020 15:30

      W przypadku braku recenzji, moje zdanie na temat danego wykonawcy najprościej i najszybciej można sprawdzić na moim profilu na RateYourMusic: https://rateyourmusic.com/~RocknRollWillNeverDie

      Recenzji w planach nie mam.

      Usuń

Prześlij komentarz

Komentarze niezwiązane z tematem posta nie będą publikowane. Jeśli jesteś tu nowy, przed zostawieniem komentarza najlepiej zapoznaj się ze stroną FAQ oraz skalą ocen.

Popularne w ostatnim tygodniu:

[Recenzja] Pearl Jam - "Dark Matter" (2024)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Jeśli nowy album takiego  zespołu nie dostaje w "Teraz Rocku" kompletu gwiazdek, to coś musi być na rzeczy. Teoretycznie wszystko jest tu jednak na miejscu. Pearl Jam na "Dark Matter" uparcie trzyma się stylistyki dziaderskiego rocka, ale wróciła tu energia - może z wyjątkiem coraz bardziej niedomagającego wokalnie Veddera - i radość z grania, jakich nie było chyba aż od czasu "Backspacer" sprzed lat piętnastu, a i wcześniej już zdarzało się jej brakować. Ta zmiana jest zapewne zasługą dość spontanicznego podejścia do prac nad płytą - pisanie materiału i nagranie go zajęło ponoć około miesiąca. W całym tym procesie wspierał grupę młody producent, kompozytor (współautor wszystkich kawałków) oraz multiinstrumentalista Andrew Watt - w ostatnim czasie główny specjalista od reanimowania podstarzałych gwiazd rocka,  vide  zeszłoroczne albumy The Rolling Stones i Iggy'ego Popa. Tyle tylko, że sam entuzjazm, jaki pojawił się podczas sesji, to trochę za mało, ż

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] ||ALA|MEDA|| - "Spectra Vol. 2" (2024)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Płyta tygodnia 15.04-21.04 Tydzień z aż dwiema dużymi premierami, na których skupiły się media - nowej, nudnej Taylor Swift i maksymalnie bezpiecznym, ale lepszym od moich przewidywań "Dark Matter" Pearl Jam - jednak najciekawsze rzeczy dzieją się oczywiście poza mainstreamem. "Spectra Vol. 2" kwintetu ||ALA|MEDA|| przypomina mi, jak dobry może być współczesny polski niezal. Pod szyldem Alameda - zapisywanym na różne sposoby, przeważnie z dodatkiem cyfr wskazujących na aktualną liczbę członków - działały do tej pory różne efemeryczne projekty Jakuba Ziołka. Towarzyszący mu muzycy oraz stylistyka zmieniały się z płyty na płytę. Tym razem otrzymujemy jednak bezpośrednią kontynuację "Spectra Vol. 1" sprzed dwóch lat, nagraną w tym samym składzie, co poprzednio. Po takim tytule należało się tego zresztą spodziewać. Niewykluczone, że po latach poszukiwań Ziołek znalazł odpowiednią dla siebie niszę, która w dodatku nie jest licznie reprezentowana na polskiej sce

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] Santana - "Welcome" (1973)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Ależ tu jest świetna lista płac! W nagraniach "Welcome" - poza zrekonstruowanym składem grupy Santana - udział wzięli m.in. Alice Coltrane, John McLaughlin czy dwoje muzyków z oryginalnego wcielenia Return to Forever Chicka Corei - Flora Purim i Joe Farrell. Dodatkowo jako wokalista zespołu zadebiutował Leon Thomas znany ze współpracy z Pharoahem Sandersem. Patrząc na te nazwiska nie trudno domyślić się, że zawarty tu materiał idzie jeszcze dalej w tym jazzowym kierunku, jaki wyznaczył poprzedni album, "Caravanserai". Jeśli jednak ktoś spodziewa się tu równie interesującego grania - albo poziomu, jakiego można by oczekiwać po tych wszystkich grających tu jazzmanach - to może poczuć się nieco zawiedziony. Płyta niewątpliwie ma momenty godne uwagi. Na plus wypadają wszystkie instrumentale. To choćby spinające album klamrą nagrania z udziałem Alice Coltrane. "Going Home", oparty na symfonii Antonina Dvoráka "Z nowego świata", za pomocą niemal wyłącz

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] Van der Graaf Generator - "The Least We Can Do Is Wave to Each Other" (1970)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Po przejściach z Mercury Records, ani sami muzycy Van der Graaf Generator, ani menadżerujący im Tony Stratton-Smith, nie zamierzali wikłać się w kolejną niepewną współpracę z firmą fonograficzną. Zamiast tego menadżer założył własną wytwórnię Charisma, do której szybko ściągnął też inne prowadzone przez siebie grupy. Całe przedsięwzięcie udało się utrzymać dzięki pozyskaniu Genesis i, w mniejszym stopniu, folk-rockowego Lindisfarne. Sam Van der Graaf Generator zwrócił się tymczasem w stronę muzyki o mniej komercyjnym charakterze, która nie zapewniłaby firmie płynności finansowej. Z początku nie było jeszcze najgorzej: album  "The Least We Can Do Is Wave to Each Other" dotarł do 47. pozycji brytyjskiego notowania. Kolejne wydawnictwa grupy przepadły jednak kompletnie na tych najbardziej liczących się rynkach. "The Least We Can Do Is Wave to Each Other" to nie tylko pierwsze wydawnictwo Van der Graaf Generator dla Charismy, ale także prawdziwy debiut zespołu. Popr

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] Death - "Human" (1991)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Cykl "Ciężkie poniedziałki" S02E05 Od tego albumu zaczyna się ten właściwy Death. Na "Human" zespół jeszcze bardziej niż dotychczas komplikuje swoją muzykę, czego efektem jest płyta niezwykle, jak na ówczesny metal ekstremalny, błyskotliwa. Pomogła w tym niewątpliwie kolejna zmiana składu, jaka nastąpiła tuż po pierwszych przymiarkach do nagrania tego longplaya. Dążący do absolutnej perfekcji Chuck Shuldiner, nie po raz pierwszy i nie ostani, skonfliktował się z pozostałymi muzykami, w rezultacie czego musiał stworzyć zespół od podstaw. Propozycję dołączenia do Death przyjęli gitarzysta Paul Masvidal i perkusista Sean Reinert - obaj z właśnie formułującego się Cynic - a także Steve Di Giorgio, wcześniej basista Sadus i Autopsy. Ten ostatni nie dotrwał jednak do końca prac nad albumem i część partii basu w "Cosmic Sea" dograł już jego następca, Scott Carino. Di Giorgio wrócił do zespołu w 1993 roku. Nie ma sensu udawać, że na "Human" nie chodzi gł

CZYTAJ DALEJ »