[Recenzja] Camel - "The Snow Goose" (1975)

W połowie lat 70. większość czołowych grup progrockowych miała już na koncie album koncepcyjny. Wiele z nich - żeby wspomnieć tylko o "Dark Side of the Moon" czy "The Lamb Lies Down on Broadway" - przyniosło ich twórcom spory sukces komercyjny. Nic dziwnego, że muzycy Camel postanowili stworzyć swoją własną muzyczną opowieść. Nie zamierzali jednak pisać zupełnie nowej historii. Sukces utworu "The White Rider" z albumu "Mirage", zainspirowanego twórczością J.R.R. Tolkiena, zachęcił ich do ponownego sięgnięcia do literatury. Po rozważeniu kilku propozycji, wybór padł na nowelę "The Snow Goose" amerykańskiego pisarza Paula Gallico. Muzycy przygotowali materiał, jednak ostatecznie nie otrzymali zgody na wykorzystanie wybranej historii. Podobno jej autor był zagorzałym przeciwnikiem papierosów, co przełożyło się na jego niechęć do zespołu, który dopiero co współpracował z koncernem tytoniowym i wciąż dzielił z nim nazwę oraz logo. Ponieważ nie było już czasu na napisanie nowych tekstów, postanowiono wydać album w całości instrumentalny, nie licząc kilku wokaliz. Zmieniono też tytuł z "The Snow Goose" na "Music Inspired by the Snow Goose", choć na okładce pierwsze trzy słowa napisano mniejszą czcionką, a w rezultacie i tak są przez wszystkich ignorowane.

Longplay składa się z szesnastu krótkich, czasem wręcz miniaturowych utworów. Podział na ścieżki jest jednak dość umowny, bowiem poszczególne kawałki płynnie między sobą przechodzą, tworząc bardzo spójną całość. Tak naprawdę jest to jedna - dwuczęściowa z powodu podzielenia materiału na dwie strony płyty winylowej - kompozycja, a nadanie tytułów poszczególnym fragmentom służy temu, aby słuchacz mógł śledzić historię opowiadaną przez muzyków za pomocą dźwięków. Zupełnie jak w klasycznej muzyce programowej. Forma całości i wiele rozwiązań również czerpie z klasyki. Zespół zatrudnił nawet prawdziwą orkiestrę na czas nagrań, choć jej partie pełnią tylko rolę tła. Niestety, ambicje muzyków znacznie przerosły ich możliwości, bo "The Snow Goose" wypada bardzo naiwnie w porównaniu z tym, czym się inspirowali. Dużo tutaj banalnych melodyjek, dość odpychające jest też brzmienie, strasznie przesłodzone, nie tylko za sprawą przeróżnych klawiszy i orkiestry. Słowem, które najtrafniej opisuje ten album, jest kicz. Mimo wszystko, jest to dość przyjemny kicz. Zdarzają się tu też naprawdę ładne momenty, do których zaliczyć można właściwie każdą gitarową solówkę Andy'ego Latimera. Ta najlepsza pojawia się we fragmencie zatytułowanym "Rhayader Goes to Town", z brzmiącą bardzo floydowo drugą połową. Sama solówka ewidentnie kojarzy się ze stylem Davida Gilmoura. Bardzo ładnie wypada też delikatny temat "Rhayader Alone". A na przeciwnym biegunie znajduje się chociażby pełniący rolę klamry "The Great Marsh", w którym naiwność spotyka się z patosem, co brzmi równie kuriozalnie, jak wygląda w piśmie.

"The Snow Goose" to z jednej strony ciekawa koncepcja, a z drugiej - średnio udane wykonanie. Całość jest zbyt ugrzeczniona brzmieniowo i nieporadnie skomponowana, przez co autentycznie ładne momenty przeplatają się z niezamierzonym banałem i kiczem. Na pewno nie tego oczekuję od rocka progresywnego. Jeśli jednak traktować ten album jako muzykę tła, to sprawdza się wyśmienicie - nie jest nachalny, nie odrywa od innych czynności. I taka muzyka jest czasem przydatna.

Ocena: 6/10

---

Camel - "Music Inspired by the Snow Goose" (1975)

1. The Great Marsh; 2. Rhayader; 3. Rhayader Goes to Town; 4. Sanctuary; 5. Fritha; 6. The Snow Goose; 7. Friendship; 8. Migration; 9. Rhayader Alone; 10. Flight of the Snow Goose; 11. Preparation; 12. Dunkirk; 13. Epitaph; 14. Fritha Alone; 15. La Princesse Perdue; 16. The Great Marsh

Skład: Andrew Latimer - gitara, flet, wokal; Peter Bardens - instr. klawiszowe; Doug Ferguson - gitara basowa; Andy Ward - perkusja i instr. perkusyjne
Gościnnie: David Bedford - aranżacja orkiestry
Producent: David Hitchcock

---