[Recenzja] Pantera - "Cowboys From Hell" (1990)

Cykl "Ciężkie poniedziałki" #5

To jeden z tych albumów, które wprowadziły muzykę metalową w lata 90. "Cowboys From Hell" okazał się także nowym początkiem dla zespołu Pantera. O czterech wcześniejszych płytach sami muzycy najchętniej by zapomnieli. Wypełnia je muzyka w najlepszych momentach bliska stylistyce Judas Priest z najbardziej komercyjnego okresu, w pozostałych - bez reszty zanurzona w glam-metalowym kiczu. A jednak już w tamtym wstydliwym okresie musiał w zespole drzemać pewien potencjał, który dostrzegł Derek Shulman - szef wytwórni Atco Records, a wcześniej wokalista bardzo interesującej, choć mało znanej prog-rockowej grupy Gentle Giant. Zainteresowany grupą Shulman postanowił wysłać na jej koncert jednego ze swoich pracowników, który okazał się tak zachwycony koncertem, że jeszcze w nocy skontaktował się z przełożonym, przekonując go do podpisania kontraktu.

Współpraca z większym labelem dała muzykom możliwość nagrywania z doświadczonym producentem. Pierwotnie planowali zatrudnić Maxa Normana, którego cenili za płyty nagrane z Ozzym Osbourne'em. Ten jednak wybrał pracę z Lynch Mob, więc zwrócono się do Terry'ego Date'a, mającego za sobą współpracę m.in. z Metal Church, Dream Theater, Soundgarden, Mother Love Bone czy Overkill. Album "The Years of Decay" tej ostatniej kapeli był zresztą jednym z głównych powodów zmiany stylu przez Panterę. Zespół zapragnął tworzyć muzykę bliższą thrash metalu, choć zagranego po swojemu - z obniżonym strojem gitar, wolniejszymi tempami oraz bardziej synkopową rytmiką. Date nadal temu wszystkiemu odpowiednio ciężkie, suche brzmienie. W ten sposób na "Cowboys From Hell" powstała nowa stylistyka, znana jako groove metal. Okazała się jednym z wiodących nurtów w metalowym mainstreamie przełomu wieków, a Pantera pozostała jego najważniejszym przedstawicielem.

Wsparcie większej wytwórni oraz nieco odświeżające podejście do metalu zaprocentowały pierwszym komercyjnym sukcesem Pantery. Album "Cowboys From Hell" trafił do amerykańskiego notowania, dochodząc wprawdzie tylko do 117. pozycji, jednak ostatecznie rozchodząc się w samych Stanach w ponad milionowym nakładzie. Longplay przyniósł grupie kilka sztandarowych nagrań. Tytułowy kawałek niewątpliwie należy do najbardziej chwytliwych w dorobku Pantery, jednocześnie zawierając wszystkie charakterystyczne cechy stylu grupy: wywodzące się ze szkoły thrashowej, ale utrzymane w średnim tempie riffy Dimebaga Darrella, odpowiednio ciężką, ale bardziej bujającą grę basisty Rexa Browna i bębniarza Vinniego Paula, a także krzykliwy wokal Phila Anselmo, wsparty skandowaniem pozostałych muzyków. Właśnie tego typu - choć już nie tak chwytliwe - granie tu dominuje, by wspomnieć tylko o takich kawałkach, jak "Psycho Holiday", "Domination" czy "Medicine Man". Zdarza się też jednak, ze zespół przyśpiesza tempo, jak ma to miejsce w "Heresy", najbliższym typowego thrashu "The Art of Shredding" czy "Shattered", w którym Anselmo wchodzi w zdecydowanie wyższe, halfordowe rejestry - dopiero na kolejnych płytach całkiem zrezygnował z takiego rodzaju ekspresji. Inne oblicze grupy pokazuje najbardziej chyba stąd znany i najlepszy kawałek, "Cemetery Gates" - z początku jest to subtelna ballada z czystym, melodyjnym śpiewem i gitarą akustyczną, lekko grunge'owa w klimacie, jednak z czasem pojawiają się też cięższe sekcje, momentami o nieco sabbathowym charakterze.

Na "Cowboys From Hell" Pantera odświeżyła nie tylko swój własny styl, ale też cały nurt thrash metalu, wskazując drogę innym zespołom. Płyta jest jednak trochę za długa, szczególnie biorąc pod uwagę powtarzalność tych samych rozwiązań w kolejnych kawałkach. To zresztą także problem kolejnych wydawnictw grupy, jak "Vulgar Display of Power", na którym w pełni wykrystalizował się styl Pantery, a także najbardziej agresywnego "Far Beyond Driven" oraz kontynuującego ten kierunek, ale zawierającego kilka ciekawych urozmaiceń "The Great Southern Trendkill".

Ocena: 7/10

Zaktualizowano: 07.2023

---

Pantera - "Cowboys From Hell" (1990)

1. Cowboys from Hell; 2. Primal Concrete Sledge; 3. Psycho Holiday; 4. Heresy; 5. Cemetery Gates; 6. Domination; 7. Shattered; 8. Clash with Reality; 9. Medicine Man; 10. Message in Blood; 11. The Sleep; 12. The Art of Shredding

Skład: Phil Anselmo - wokal; Dimebag Darrell - gitara; Rex Brown - gitara basowa, gitara (5), pianino (5); Vinnie Paul - perkusja

Producent: Terry Date i Pantera

---