[Recenzja] Mahavishnu Orchestra - "Visions of the Emerald Beyond" (1975)

Autor: Opublikowano:


"Visions of the Emerald Beyond" był dla drugiego wcielenia Mahavishnu Orchestra prawdziwym debiutem. Co prawda ten sam kwintet zagrał już na "Apocalypse", jednak tamten album to przede wszystkim John McLaughlin i orkiestra symfoniczna. Pozostali członkowie zespołu zostali tam sprawdzeni właściwie do roli sidemanów. Natomiast ten longplay to logiczna kontynuacja wcześniejszego "Birds of Fire". Granie o zdecydowanie bardziej zespołowym charakterze. Co prawda, to jeszcze bardziej poukładany, staranniej skomponowany materiał, jednak improwizacje wciąż są obecne. Niestety, nie ustrzeżono się tutaj pewnego istotnego błędu, który popełniono już na wspomnianym "Birds of Fire". Mianowicie, poszczególne utwory są raczej krótkie. a tym samym instrumentaliści nie mieli wystarczająco czasu, by je ciekawie rozwinąć. Siłą "The Inner Mounting Flame" czy "Between Nothingness & Eternity" są porywające improwizacje, natomiast tutaj mamy do czynienia często, szczególnie na drugiej stronie winyla, z kawałkami o wręcz szkicowym charakterze.

Nie do końca przekonuje mnie też spory eklektyzm tego wydawnictwa. "Visions of the Emerald Beyond" to album, na którym pomiędzy stricte funkowe numery, "Can't Stand Your Funk" i "Cosmic Strut", wciśnięto uduchowioną, akustyczną pieśń "Pastoral". A to tylko jeden z wielu - choć najbardziej zauważalny - przykład nie najlepszego dopasowania. A z drugiej strony, ten cały funk, choć sam w sobie nawet fajny, to granie zdecydowanie poniżej umiejętności tych instrumentalistów. Zaważyły tu najwyraźniej względy merkantylne, bo połowa lat 70. to już nie czasy sprzyjające ambitniejszej muzyce. Jakże ciekawiej prezentuje się rzeczony "Pastoral", taki właśnie pastoralny, z istotnym udziałem dodatkowych instrumentalistów grających na smyczkach, co przybliża ten utwór trochę do folku, a trochę do kameralnej muzyki poważnej. Jednak jest to przede wszystkim popis jednego z gości, Steve'a Kindlera, grającego tu - dosłownie i w przenośni - pierwsze skrzypce. 

Z kolei sam zespół zachwyca przede wszystkim w "Lila's Dance", jednym z dłuższych utworów na płycie. Pomimo dość subtelnego nastroju, przynajmniej do pewnego momentu, jest to granie o całkiem dużej ekspresji, a przy tym bardzo swobodne, dzięki czemu wszyscy muzycy mają okazję pokazać swoje umiejętności. Jeszcze chyba lepszy okazuje się podzielony na dwie części "Eternity's Breath", nagrany z pomocą sekcji dętej (nowość u Mahavishnu Orchestra), ale to przede wszystkim muzycy zespołu odpowiadają za to interesujące połączenie jazz-rockowego czadu i uduchowionego klimatu. W drugiej odsłonie znakomite solówki grają McLaughlin i Ponty, świetnie wypada też sekcja rytmiczna. Do tego poziomu zbliża się jeszcze finałowy "On the Way Home to Earth", natomiast w "Faith" nie udało się wiele wyciągnąć z drzemiacego w nim potencjału.

"Visions of the Emerald Beyond" potwierdza, że w przypadku Mahavishnu Orchestra - bez względu na to, jacy muzycy akurat towarzyszyli McLaughlinowi - muzyka była tym lepsza, im bardziej spontaniczna i swobodna. Natomiast im bardziej starano się nadać jej wykoncypowaną formę, tym więcej na tym traciła, praktycznie nie zyskując nic w zamian. "Visions of the Emerald Beyond" przynosi trochę naprawdę świetnej muzyki, ale też nieco rozczarowań.

Ocena: 7/10


Mahavishnu Orchestra - "Visions of the Emerald Beyond" (1975)

1. Eternity's Breath (Part 1); 2. Eternity's Breath (Part 2); 3. Lila's Dance; 4. Can't Stand Your Funk; 5. Pastoral; 6. Faith; 7. Cosmic Strut; 8. If I Could See; 9. Be Happy; 10. Earth Ship; 11. Pegasus; 12. Opus 1; 13. On the Way Home to Earth

Skład: John McLaughlin - gitara, wokal; Jean-Luc Ponty - skrzypce, wokal; Gayle Moran - instr. klawiszowe, wokal; Ralphe Armstrong - gitara basowa, kontrabas, wokal; Narada Michael Walden - perkusja i instr. perkusyjne, klawinet, wokal
Gościnnie: Steve Kindler - skrzypce; Carol Shive - skrzypce; Philip Hirschi - wiolonczela; Russell Tubbs - saksofon altowy, saksofon sopranowy; Bob Knapp - flet, trąbka, skrzydłówka, wokal
Producent: Ken Scott i John McLaughlin

Etykiety:

Komentarze

Prześlij komentarz

Komentarze niezwiązane z tematem posta nie będą publikowane. Jeśli jesteś tu nowy, przed zostawieniem komentarza najlepiej zapoznaj się ze stroną FAQ oraz skalą ocen.

Popularne w ostatnim tygodniu:

[Recenzja] Pearl Jam - "Dark Matter" (2024)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Jeśli nowy album takiego  zespołu nie dostaje w "Teraz Rocku" kompletu gwiazdek, to coś musi być na rzeczy. Teoretycznie wszystko jest tu jednak na miejscu. Pearl Jam na "Dark Matter" uparcie trzyma się stylistyki dziaderskiego rocka, ale wróciła tu energia - może z wyjątkiem coraz bardziej niedomagającego wokalnie Veddera - i radość z grania, jakich nie było chyba aż od czasu "Backspacer" sprzed lat piętnastu, a i wcześniej już zdarzało się jej brakować. Ta zmiana jest zapewne zasługą dość spontanicznego podejścia do prac nad płytą - pisanie materiału i nagranie go zajęło ponoć około miesiąca. W całym tym procesie wspierał grupę młody producent, kompozytor (współautor wszystkich kawałków) oraz multiinstrumentalista Andrew Watt - w ostatnim czasie główny specjalista od reanimowania podstarzałych gwiazd rocka,  vide  zeszłoroczne albumy The Rolling Stones i Iggy'ego Popa. Tyle tylko, że sam entuzjazm, jaki pojawił się podczas sesji, to trochę za mało, ż

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] ||ALA|MEDA|| - "Spectra Vol. 2" (2024)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Płyta tygodnia 15.04-21.04 Tydzień z aż dwiema dużymi premierami, na których skupiły się media - nowej, nudnej Taylor Swift i maksymalnie bezpiecznym, ale lepszym od moich przewidywań "Dark Matter" Pearl Jam - jednak najciekawsze rzeczy dzieją się oczywiście poza mainstreamem. "Spectra Vol. 2" kwintetu ||ALA|MEDA|| przypomina mi, jak dobry może być współczesny polski niezal. Pod szyldem Alameda - zapisywanym na różne sposoby, przeważnie z dodatkiem cyfr wskazujących na aktualną liczbę członków - działały do tej pory różne efemeryczne projekty Jakuba Ziołka. Towarzyszący mu muzycy oraz stylistyka zmieniały się z płyty na płytę. Tym razem otrzymujemy jednak bezpośrednią kontynuację "Spectra Vol. 1" sprzed dwóch lat, nagraną w tym samym składzie, co poprzednio. Po takim tytule należało się tego zresztą spodziewać. Niewykluczone, że po latach poszukiwań Ziołek znalazł odpowiednią dla siebie niszę, która w dodatku nie jest licznie reprezentowana na polskiej sce

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] Death - "Human" (1991)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Cykl "Ciężkie poniedziałki" S02E05 Od tego albumu zaczyna się ten właściwy Death. Na "Human" zespół jeszcze bardziej niż dotychczas komplikuje swoją muzykę, czego efektem jest płyta niezwykle, jak na ówczesny metal ekstremalny, błyskotliwa. Pomogła w tym niewątpliwie kolejna zmiana składu, jaka nastąpiła tuż po pierwszych przymiarkach do nagrania tego longplaya. Dążący do absolutnej perfekcji Chuck Shuldiner, nie po raz pierwszy i nie ostani, skonfliktował się z pozostałymi muzykami, w rezultacie czego musiał stworzyć zespół od podstaw. Propozycję dołączenia do Death przyjęli gitarzysta Paul Masvidal i perkusista Sean Reinert - obaj z właśnie formułującego się Cynic - a także Steve Di Giorgio, wcześniej basista Sadus i Autopsy. Ten ostatni nie dotrwał jednak do końca prac nad albumem i część partii basu w "Cosmic Sea" dograł już jego następca, Scott Carino. Di Giorgio wrócił do zespołu w 1993 roku. Nie ma sensu udawać, że na "Human" nie chodzi gł

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] Santana - "Welcome" (1973)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Ależ tu jest świetna lista płac! W nagraniach "Welcome" - poza zrekonstruowanym składem grupy Santana - udział wzięli m.in. Alice Coltrane, John McLaughlin czy dwoje muzyków z oryginalnego wcielenia Return to Forever Chicka Corei - Flora Purim i Joe Farrell. Dodatkowo jako wokalista zespołu zadebiutował Leon Thomas znany ze współpracy z Pharoahem Sandersem. Patrząc na te nazwiska nie trudno domyślić się, że zawarty tu materiał idzie jeszcze dalej w tym jazzowym kierunku, jaki wyznaczył poprzedni album, "Caravanserai". Jeśli jednak ktoś spodziewa się tu równie interesującego grania - albo poziomu, jakiego można by oczekiwać po tych wszystkich grających tu jazzmanach - to może poczuć się nieco zawiedziony. Płyta niewątpliwie ma momenty godne uwagi. Na plus wypadają wszystkie instrumentale. To choćby spinające album klamrą nagrania z udziałem Alice Coltrane. "Going Home", oparty na symfonii Antonina Dvoráka "Z nowego świata", za pomocą niemal wyłącz

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] Van der Graaf Generator - "The Least We Can Do Is Wave to Each Other" (1970)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Po przejściach z Mercury Records, ani sami muzycy Van der Graaf Generator, ani menadżerujący im Tony Stratton-Smith, nie zamierzali wikłać się w kolejną niepewną współpracę z firmą fonograficzną. Zamiast tego menadżer założył własną wytwórnię Charisma, do której szybko ściągnął też inne prowadzone przez siebie grupy. Całe przedsięwzięcie udało się utrzymać dzięki pozyskaniu Genesis i, w mniejszym stopniu, folk-rockowego Lindisfarne. Sam Van der Graaf Generator zwrócił się tymczasem w stronę muzyki o mniej komercyjnym charakterze, która nie zapewniłaby firmie płynności finansowej. Z początku nie było jeszcze najgorzej: album  "The Least We Can Do Is Wave to Each Other" dotarł do 47. pozycji brytyjskiego notowania. Kolejne wydawnictwa grupy przepadły jednak kompletnie na tych najbardziej liczących się rynkach. "The Least We Can Do Is Wave to Each Other" to nie tylko pierwsze wydawnictwo Van der Graaf Generator dla Charismy, ale także prawdziwy debiut zespołu. Popr

CZYTAJ DALEJ »