[Recenzja] Uriah Heep - "The Magician's Birthday" (1972)

Autor: Opublikowano:


"The Magician's Birthday" to pierwszy album w dorobku Uriah Heep, który został nagrany w dokładnie tym samym składzie, co poprzedni. Podobnie jak na "Demons and Wizards", na okładce znalazła się baśniowa grafika namalowana przez Rogera Deana (sprawiająca jednak wrażenie niedokończonej). Zawartość muzyczna, niestety, nie jest równie dobra. Przede wszystkim, nic się tutaj ze sobą nie klei. Każde nagranie utrzymane jest w zupełnie innym stylu. Takiego eklektyzmu nie ma nawet na dwóch pierwszych - strasznie przecież niespójnych - albumach zespołu. I to pomimo tego, że znów głównym twórcą materiału jest Ken Hensley, podpisany pod sześcioma z ośmiu utworów, z czego tylko pod tytułowym wspólnie z Mickiem Boxem i Lee Kerslakiem. Na ten chaotyczny zbiór składają się:

  • "Sunrise" - najcięższy na płycie, zdecydowanie hardrockowy utwór. Chóralne zaśpiewy i teatralne partie Byrona wypadają pretensjonalnie, ale instrumentalnie jest naprawdę w porządku.
  • "Spider Woman" - okropnie banalny, sztampowy rock and roll. Napisany przez cały skład z wyjątkiem Hensleya, co jest wielce wymowne.
  • "Blind Eye" - częściowo akustyczny utwór z gitarą akustyczną, wyrazistą grą sekcji rytmicznej, a także gitarowymi harmoniami trochę w stylu Wishbone Ash. Jeden z lepszych momentów albumu.
  • "Echoes in the Dark" - wyraźnie nawiązujący do rocka progresywnego, z partiami gitary trochę w stylu Davida Gilmoura. Na wyróżnienie zasługuje też świetny bas Gary'ego Thaina. Znów nie brakuje patosu, szczególnie w warstwie wokalnej, ale to jeden z ciekawszych utworów w całym dorobku zespołu.
  • "Rain" - fortepianowa ballada, bardzo typowa, nieco przesłodzona.
  • "Sweet Lorraine" - jeszcze jeden strasznie banalny kawałek rockowy, w stylu ówczesnego amerykańskiego mainstreamu. Podpisany przez Boxa, Byrona i Thaina. Przypadek?
  • "Tales" - kolejna nastrojowa ballada, tym razem z akompaniamentem gitary akustycznej, syntezatora oraz elektrycznej gitary hawajskiej, później też sekcji rytmicznej. Zdecydowanie jeden z ładniejszych punktów całej dyskografii zespołu. 
  • Tytułowy "The Magician's Birthday" już sam w sobie jest niespójny stylistycznie. Początek jest bardzo rockowy, ale niespecjalnie ciężki. Nawet zgrabnie wpleciono tu quasi-kabaretową wstawkę, po której na chwilę wraca motyw z początku. Ale potem następuje wyciszenie i toporne nałożenie kolejnej, znacznie cięższej części, w całości instrumentalnej, o jamowym charakterze, zdominowanej przez Boxa i Kerslake'a (stąd pewnie przypisanie im współautorstwa). Niestety, obaj grają tutaj zupełnie bez pomysłu. Równie topornie nałożona została ostatnia część o bardziej humorystycznej, jakby musicalowej melodii, co trochę łagodzi sporą dawkę patosu.

Poszczególne utwory na ogół wypadają co najmniej przyzwoicie. Ewidentnie do odstrzału są tylko "Spider Woman" i "Sweet Lorraine", a także środkowa część utworu tytułowego (pozostałe dwie powinny być osobnymi utworami). Ich miejsce mogłyby zająć nagrania w stylu zbliżonym do "Sunrise", albo nawet nagrany podczas poprzedniej sesji "Why". I wówczas przypominałoby to album, a nie przypadkowy zbiór kawałków bez prawie żadnych punktów stycznych. W sumie trudno dziwić się muzykom, że nie byli w stanie nagrać czegoś bardziej przemyślanego - od kilku lat niemal cały czas spędzali w studiu lub na trasie, w przerwach spożywając ogromne ilości różnych używek. Nie rozumiem natomiast, dlaczego nie zareagował producent, inżynier dźwięku ani nikt z wytwórni. Niewielkim wysiłkiem dałoby się uratować ten longplay. Choć to w sumie i tak jeden z lepszych zbiorów utworów w dorobku Uriah Heep.

Ocena: 6/10


Uriah Heep - "The Magician's Birthday" (1972)

1. Sunrise; 2. Spider Woman; 3. Blind Eye; 4. Echoes in the Dark; 5. Rain; 6. Sweet Lorraine; 7. Tales; 8. The Magician's Birthday

Skład: David Byron - wokal; Mick Box - gitara, dodatkowy wokal; Ken Hensley - instr. klawiszowe, gitara, kazoo (8), dodatkowy wokal; Gary Thain - gitara basowa; Lee Kerslake - perkusja i instr. perkusyjne
Gościnnie: BJ Cole - gitara pedal steel (7)
Producent: Gerry Bron

Etykiety:

Komentarze

  1. Unknown2 grudnia 2016 22:05

    A mnie się ta płyta bardzo podoba i słucham jej z przyjemnością. Oczywiście brakuje tu czadowych hard rockowych numerów znanych z poprzednich płyt. Spider Woman i Sweet Lorraine nie są niestety utworami do których chce się wracać i nie maja w sobie tej energii co np. Easy Livin, Look At Yourself czy Gipsy. A są to najszybsze numery na tym albumie (oprócz tytułowego). Chociaż Sweet Lorraine nawet lubię. Nieważne to skoro reszta płyty naprawdę robi wrażenie. Sunrise ze swoim podniosłym klimatem jest wspaniałe. Fantastyczne są ballady Echoes in the Dark i Rain to jedne z najpiękniejszych tego typu utworów grupy. Chociaż w przypadku Rain to wolę wersję koncertową z czasów Berniego Shaw. Podobnie jak wspaniały Tales, który na koncertowej płycie The Magician's Birthday Party z 2002 r. wypadł rewelacyjnie. Dodam że wówczas partię fletu zagrał sam Thijs van Leer z zespołu Focus. Zamykający płytę utwór tytułowy jest moim zdaniem trochę niedopracowany. Zupełnie niepotrzebna jest chaotyczna partia gitary.

    OdpowiedzUsuń
  2. przemek98107 czerwca 2020 16:15

    Szkoda że tyle płyt narobili, przypadłość Deep Purple. Marność nad marnościami.

    OdpowiedzUsuń
  3. Anonimowy7 czerwca 2020 21:43

    jaką ocenę miałaby płyta, gdyby składała się z najlepszych utworów UH ?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Paweł Pałasz7 czerwca 2020 23:13

      Pewnie niebyt wysoką, bo taki zbiór kawałów z różnych sesji, w różnych stylach, też zupełnie nie kleiłby się w spójną całość.

      Ale faktycznie, Uriah Heep to zespół, którego całą studyjną dyskografię można by zastąpić jakąś dobrze skompilowaną składanką.

      Usuń

Prześlij komentarz

Komentarze niezwiązane z tematem posta nie będą publikowane. Jeśli jesteś tu nowy, przed zostawieniem komentarza najlepiej zapoznaj się ze stroną FAQ oraz skalą ocen.

Popularne w ostatnim tygodniu:

[Recenzja] Pearl Jam - "Dark Matter" (2024)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Jeśli nowy album takiego  zespołu nie dostaje w "Teraz Rocku" kompletu gwiazdek, to coś musi być na rzeczy. Teoretycznie wszystko jest tu jednak na miejscu. Pearl Jam na "Dark Matter" uparcie trzyma się stylistyki dziaderskiego rocka, ale wróciła tu energia - może z wyjątkiem coraz bardziej niedomagającego wokalnie Veddera - i radość z grania, jakich nie było chyba aż od czasu "Backspacer" sprzed lat piętnastu, a i wcześniej już zdarzało się jej brakować. Ta zmiana jest zapewne zasługą dość spontanicznego podejścia do prac nad płytą - pisanie materiału i nagranie go zajęło ponoć około miesiąca. W całym tym procesie wspierał grupę młody producent, kompozytor (współautor wszystkich kawałków) oraz multiinstrumentalista Andrew Watt - w ostatnim czasie główny specjalista od reanimowania podstarzałych gwiazd rocka,  vide  zeszłoroczne albumy The Rolling Stones i Iggy'ego Popa. Tyle tylko, że sam entuzjazm, jaki pojawił się podczas sesji, to trochę za mało, ż

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] ||ALA|MEDA|| - "Spectra Vol. 2" (2024)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Płyta tygodnia 15.04-21.04 Tydzień z aż dwiema dużymi premierami, na których skupiły się media - nowej, nudnej Taylor Swift i maksymalnie bezpiecznym, ale lepszym od moich przewidywań "Dark Matter" Pearl Jam - jednak najciekawsze rzeczy dzieją się oczywiście poza mainstreamem. "Spectra Vol. 2" kwintetu ||ALA|MEDA|| przypomina mi, jak dobry może być współczesny polski niezal. Pod szyldem Alameda - zapisywanym na różne sposoby, przeważnie z dodatkiem cyfr wskazujących na aktualną liczbę członków - działały do tej pory różne efemeryczne projekty Jakuba Ziołka. Towarzyszący mu muzycy oraz stylistyka zmieniały się z płyty na płytę. Tym razem otrzymujemy jednak bezpośrednią kontynuację "Spectra Vol. 1" sprzed dwóch lat, nagraną w tym samym składzie, co poprzednio. Po takim tytule należało się tego zresztą spodziewać. Niewykluczone, że po latach poszukiwań Ziołek znalazł odpowiednią dla siebie niszę, która w dodatku nie jest licznie reprezentowana na polskiej sce

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] Death - "Human" (1991)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Cykl "Ciężkie poniedziałki" S02E05 Od tego albumu zaczyna się ten właściwy Death. Na "Human" zespół jeszcze bardziej niż dotychczas komplikuje swoją muzykę, czego efektem jest płyta niezwykle, jak na ówczesny metal ekstremalny, błyskotliwa. Pomogła w tym niewątpliwie kolejna zmiana składu, jaka nastąpiła tuż po pierwszych przymiarkach do nagrania tego longplaya. Dążący do absolutnej perfekcji Chuck Shuldiner, nie po raz pierwszy i nie ostani, skonfliktował się z pozostałymi muzykami, w rezultacie czego musiał stworzyć zespół od podstaw. Propozycję dołączenia do Death przyjęli gitarzysta Paul Masvidal i perkusista Sean Reinert - obaj z właśnie formułującego się Cynic - a także Steve Di Giorgio, wcześniej basista Sadus i Autopsy. Ten ostatni nie dotrwał jednak do końca prac nad albumem i część partii basu w "Cosmic Sea" dograł już jego następca, Scott Carino. Di Giorgio wrócił do zespołu w 1993 roku. Nie ma sensu udawać, że na "Human" nie chodzi gł

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] Santana - "Welcome" (1973)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Ależ tu jest świetna lista płac! W nagraniach "Welcome" - poza zrekonstruowanym składem grupy Santana - udział wzięli m.in. Alice Coltrane, John McLaughlin czy dwoje muzyków z oryginalnego wcielenia Return to Forever Chicka Corei - Flora Purim i Joe Farrell. Dodatkowo jako wokalista zespołu zadebiutował Leon Thomas znany ze współpracy z Pharoahem Sandersem. Patrząc na te nazwiska nie trudno domyślić się, że zawarty tu materiał idzie jeszcze dalej w tym jazzowym kierunku, jaki wyznaczył poprzedni album, "Caravanserai". Jeśli jednak ktoś spodziewa się tu równie interesującego grania - albo poziomu, jakiego można by oczekiwać po tych wszystkich grających tu jazzmanach - to może poczuć się nieco zawiedziony. Płyta niewątpliwie ma momenty godne uwagi. Na plus wypadają wszystkie instrumentale. To choćby spinające album klamrą nagrania z udziałem Alice Coltrane. "Going Home", oparty na symfonii Antonina Dvoráka "Z nowego świata", za pomocą niemal wyłącz

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] Van der Graaf Generator - "The Least We Can Do Is Wave to Each Other" (1970)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Po przejściach z Mercury Records, ani sami muzycy Van der Graaf Generator, ani menadżerujący im Tony Stratton-Smith, nie zamierzali wikłać się w kolejną niepewną współpracę z firmą fonograficzną. Zamiast tego menadżer założył własną wytwórnię Charisma, do której szybko ściągnął też inne prowadzone przez siebie grupy. Całe przedsięwzięcie udało się utrzymać dzięki pozyskaniu Genesis i, w mniejszym stopniu, folk-rockowego Lindisfarne. Sam Van der Graaf Generator zwrócił się tymczasem w stronę muzyki o mniej komercyjnym charakterze, która nie zapewniłaby firmie płynności finansowej. Z początku nie było jeszcze najgorzej: album  "The Least We Can Do Is Wave to Each Other" dotarł do 47. pozycji brytyjskiego notowania. Kolejne wydawnictwa grupy przepadły jednak kompletnie na tych najbardziej liczących się rynkach. "The Least We Can Do Is Wave to Each Other" to nie tylko pierwsze wydawnictwo Van der Graaf Generator dla Charismy, ale także prawdziwy debiut zespołu. Popr

CZYTAJ DALEJ »