[Recenzja] Faith No More - "Album of the Year" (1997)

Autor: Opublikowano:


Rok 1997 zdecydowanie nie był jednym z najlepszych w historii muzyki. Ale i tak ukazało się wtedy kilka lepszych wydawnictw niż szósty album Faith No More. Ciekawe czy tytuł "Album of the Year" był wynikiem przesadnej wiary w nowy materiał, czy może raczej ma autoironiczny charakter? Co do jednego nie mam wątpliwości - to najsłabszy z czterech wydanych do tej pory albumów zespołu, na których śpiewa Mike Patton. Trochę słychać tutaj już zmęczenie muzyków i brak świeżości. Nie pomogła kolejna zmiana gitarzysty (stanowisko objął Jon Hudson), zresztą to znacznie mniej gitarowy album od poprzedzającego go "King for a Day... Fool for a Lifetime". Niestety, wciąż dominuje raczej konwencjonalne podejście, jakże odległe od kreatywności z czasów "Angel Dust" i "The Real Thing".

Powodów do zachwytu nie ma wiele, ale nie jest to bardzo słaby album. Raczej bardzo przeciętny. W "Collision", "Mouth to Mouth" i "Ashes to Ashes" pojawiają się nawet pewne echa "Angel Dust". Na tamtym albumie byłyby to w najlepszym razie wypełniacze, ale tutaj prezentują się całkiem zacnie. Podobnie jak łagodniejsze kawałki w rodzaju "Helpless" i nieco pastiszowego "She Loves Me Not".  Wielbicieli ostrzejszego i bardziej normalnego oblicza grupy - do których sam się nie zaliczam - powinny natomiast przekonać "Last Cup of Sorrow" oraz niemal punkowe "Naked in Front of the Computer" i "Got That Feeling". Z kolei najciekawszym dla mnie, bo najbardziej zaskakującym, momentem jest tutaj singlowy "Stripsearch" - mocno elektroniczny, wyjątkowo subtelny. Szkoda, że zespół nie poszedł dalej w takim właśnie kierunku. Niewielka ilość nowych rozwiązań nie jest niestety jedynym problemem "Album of the Year". Bo choć wydawnictwo jest krótsze od trzech poprzednich płyt zespołu, to podobnie jak one wydaje się o kilka utworów za długie. Przy czym większość tych najmniej charakterystycznych kawałków została, jak zawsze, upchnięta na samym końcu ("Got That Feeling", "Home Sick Home", "Pristina").

Nic bym nie stracił, gdyby ten album nie istniał, ale też jego istnienie w niczym mi nie przeszkadza. Wracać do niego nie będę, ale najgorszym uczuciem towarzyszącym słuchaniu były momenty lekkiego znużenia. Szkoda tylko tego "Stripsearch", bo zasłużył na lepsze otoczenie.

Ocena: 6/10


Faith No More - "Album of the Year" (1997)

1. Collision; 2. Stripsearch; 3. Last Cup of Sorrow; 4. Naked in Front of the Computer; 5. Helpless; 6. Mouth to Mouth; 7. Ashes to Ashes; 8. She Loves Me Not; 9. Got That Feeling; 10. Paths of Glory; 11. Home Sick Home; 12. Pristina

Skład: Mike Patton - wokal; Roddy Bottum - instr. klawiszowe; Jon Hudson - gitara; Bill Gould - gitara basowa; Mike Bordin - perkusja
Producent: Roli Mosimann i Bill Gould

Etykiety:

Komentarze

  1. Gabrielpeter26 kwietnia 2020 22:51

    Jak dla mnie ten album mógłby skończyć się na 'Paths Of Glory'. Ostatnie dwa utwory sa zbędne. Dzięki temu całość byłaby krótsza i lepsza w odbiorze.
    Zgadzam się, że chłopaki jadą na zgranych patentach, a czy robią to z mniejszym zaangażowaniem to już kwestia indywidualnego odbioru. Według mnie różnice tu robią wymienione w recenzji single, bo są zupełnie inne niż to co do tej pory zespół proponował. Dałbym 5,5 ale naciagne do 6.
    Ps. Pana ulubiony FNM?? Albo podium??

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Paweł Pałasz26 kwietnia 2020 23:08

      Musiałbym sobie odświeżyć. Dawniej wyglądało tak: 1. King for a Day, 2. The Real Thing, 3. Angel Dust.

      Usuń
    2. Gabrielpeter27 kwietnia 2020 00:08

      Czyli na dzień dzisiejszy mam tak samo ;)

      Usuń
    3. Paweł Pałasz18 maja 2020 13:01

      A ja mam teraz odwrotnie: "Angel Dust" wybił się na prowadzenie, "The Real Thing" obronił pozycję, a "King for a Day..." spadł na ostatnie miejsce podium. "Album of the Year" wciąż jest na czwartej pozycji, ale teraz oceniam go nieco bardziej pozytywnie.

      Usuń
  2. mikip26 marca 2021 18:39

    Zdecydowanie mój ulubiony album. Taa, wiem, że mieli lepsze.
    Ta rzecz zatrzymała mnie w latach 90. Późniejsze dokonania zespołu jak i innych kapel z lat dwutysięcznych do mnie już nie trafiały. Cóż, koniec wyznań zgreda. :)

    OdpowiedzUsuń
  3. Anonimowy15 kwietnia 2023 21:37

    Jako zagorzały "fejtowiec", płytę doceniłem jakieś 3 lata po tym jak się ukazała. To najpoważniejsza i najmroczniejsza płyta FNM z Pattonem bez wątpienia. Fakt, lekkie zmęczenie/wypalenie już tu słychać, ale tylko lekkie. U mnie ma 8/10 ale obiektywnie, to 7/10. Nie zgodzę się co do "Pristiny" - to naprawdę klimatyczny i poruszający utwór, z tym Pattonowskim patosem w głosie który tak lubię a który to patos tak mocno odbiega od typowo heavymetalowego śpiewu. Idealny utwór na zakończenie albumu. Najlepszy "closer" u Fejtów niewątpliwie.

    OdpowiedzUsuń
  4. Cymbergaj12 kwietnia 2024 14:09

    Wydawało nam się zabawne powiedzieć coś tak napuszonego: oto album roku. Jeżeli przyłożyć nasz tytuł do tego, co wygadują inni muzycy rockowi na temat swoich płyt, nie wydaje mi się, by było w nim coś niestosownego

    Roddy Bottum w rozmowie z Wiesławem Weissem, "Tylko Rock", lipiec 1997

    Czyli robili sobie jaja z tym tytułem.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Komentarze niezwiązane z tematem posta nie będą publikowane. Jeśli jesteś tu nowy, przed zostawieniem komentarza najlepiej zapoznaj się ze stroną FAQ oraz skalą ocen.

Popularne w ostatnim tygodniu:

[Recenzja] Death - "Human" (1991)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Cykl "Ciężkie poniedziałki" S02E05 Od tego albumu zaczyna się ten właściwy Death. Na "Human" zespół jeszcze bardziej niż dotychczas komplikuje swoją muzykę, czego efektem jest płyta niezwykle, jak na ówczesny metal ekstremalny, błyskotliwa. Pomogła w tym niewątpliwie kolejna zmiana składu, jaka nastąpiła tuż po pierwszych przymiarkach do nagrania tego longplaya. Dążący do absolutnej perfekcji Chuck Shuldiner, nie po raz pierwszy i nie ostani, skonfliktował się z pozostałymi muzykami, w rezultacie czego musiał stworzyć zespół od podstaw. Propozycję dołączenia do Death przyjęli gitarzysta Paul Masvidal i perkusista Sean Reinert - obaj z właśnie formułującego się Cynic - a także Steve Di Giorgio, wcześniej basista Sadus i Autopsy. Ten ostatni nie dotrwał jednak do końca prac nad albumem i część partii basu w "Cosmic Sea" dograł już jego następca, Scott Carino. Di Giorgio wrócił do zespołu w 1993 roku. Nie ma sensu udawać, że na "Human" nie chodzi gł

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] Republika - "Nowe sytuacje" (1983) / "1984" (1984)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Cykl "Polskie ejtisy" #4 W momencie wydania debiutanckiego albumu grupa Republika była już prawdziwą gwiazdą na krajowej scenie. Zespół dorobił się czterech numerów jeden na wyznaczającej wówczas popularność Liście Przebojów Trójki: "Kombinat", "Sexy Doll", "Telefony" i "Biała flaga". Piąty, "Gadające głowy", dotarł zaledwie do miejsca piątego. Muzycy i ich otoczenie byli na tyle pewni swojej renomy, że żadnego z tych kawałków nie powtórzono na pierwszym długograju. "Nowe sytuacje", jak zresztą sugeruje tytuł, składają się wyłącznie z premierowego materiału. Kilka z nich zresztą też stało się wkrótce wielkimi przebojami - "Śmierć w bikini", "Znak równości" oraz "Arktyka" doszły na szczyt, "Halucynacje" do miejsca drugiego - a całkiem spory nakład płyty rozszedł się błyskawicznie i to pomimo ceny kilkukrotnie wyższej od innych ówczesnych wydawnictw.  Na repertuar oryginalnego w

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] Present - "This Is NOT the End" (2024)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Tytuł ósmego albumu Present - ukazującego się po piętnastoletniej przerwie wydawniczej - bardzo wyraźnie podkreśla, że to jeszcze nie koniec. Najprawdopodobnie to jednak właśnie koniec, biorąc pod uwagę, że w trakcie prac nad materiałem zmarł Roger Trigaux - gitarzysta, klawiszowiec i główny kompozytor grupy. To on pod koniec lat 70., gdy po nagraniu dwóch płyt z Univers Zero opuścił tamten zespół, założył Present i przez kolejne dziesięciolecia niestrudzenie stał na jego czele, pomimo braku komercyjnych sukcesów, o jakie zresztą grupy z kręgu Rock In Opposition wcale nie zabiegały. W nagraniach, oprócz Trigaux, udział wzięło wiele znaczących postaci sceny avant-progowej, jak perkusista Dave Kerman (5uu's, Thinking Plague, U Totem), gitarzysta François Mignot (Scherzoo) czy klawiszowiec Pierre Chevalier (Aranis, Univers Zero). Nie trudno więc zgadnąć, w jakim stylu utrzymany jest "This Is NOT the End". To rock progresywny w tej najbardziej awangardowej odmianie, przy czym

CZYTAJ DALEJ »

[Zapowiedź] Premiery płytowe kwiecień 2024

Autor: Opublikowano:
Obraz
Nie widzę w kwietniu żadnych oczywistych kandydatów na płyty tygodnia, ale wciąż któryś z poniższych - lub pominiętych w tym zestawieniu - albumów może mnie pozytywnie zaskoczyć. Z dobrych wiadomości widać w końcu jakieś wyraźniejsze przebudzenie sceny Windmill. Wprawdzie nowe wydawnictwa grup Ugly i Maruja to tylko EPki, z których większość materiału jest już znana z singli, ale dobre i tyle. W kwietniu pewnie odrobinę zmniejszy się częstotliwość nowych recenzji, po bardzo intensywnym marcu, gdy chciałem zmieścić jak najwięcej tekstów w ramach miesiąca kobiet. Najwyraźniej pomysł ten się spodobał, bo liczba wyświetleń w marcu była jedną z najwyższych (konkretnie drugą najwyższą). Myślę, że podobna akcja będzie powtarzana co roku. Oczywiście, w międzyczasie też nie zabraknie recenzji płyt z pierwszoplanową rolą kobiet. Może pojawią się też inne specjalne miesiące. Muzyczne premiery kwietnia 2024 2 kwietnia: Xploding Plastix - Thus EP 3 kwietnia: Ugly - Twice Around the Sun EP 5 kwiet

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] Death - "The Sound of Perseverance" (1998)

Autor: Opublikowano:
Obraz
  Nieczęsto się zdarza, by dyskografię zamykał jej najmocniejszy punkt. Ogólnie niewielu było wykonawców, którzy z płyty na płytę stawaliby się coraz lepsi, w międzyczasie pomagając w stworzeniu nowego muzycznego stylu, a następnie nieustannie poszerzając jego ramy. Takim zespołem był Death, jeden pionierów death metalu - niewykluczone, że to właśnie od jego szyldu nazwano całą stylistykę, choć    znawcy wskazują też inną możliwą etymologię. Dowodzona przez śpiewającego gitarzystę Chucka Shuldinera grupa pozostawiła po sobie siedem albumów. Trzy pierwsze wyznaczyły ramy deathmetalowej stylistyki, które wkrótce miały okazać się dla zespołu zbyt ciasne. Prawdziwym przełomem okazał się czwarty w dyskografii "Human", przynoszący zwrot w stronę grania bardziej złożonego pod względem technicznym, pokazującego wręcz progresywne myślenie o strukturze utworów. "Individual Thought Patterns" i "Symbolic" przynoszą równie pomysłowe podejście do ekstremalnego metalu, n

CZYTAJ DALEJ »