[Recenzja] Witchcraft - "The Alchemist" (2007)

Od dobrych paru lat w muzyce rockowej panuje moda na granie retro. Nowe zespoły, zamiast próbować czegoś nowego i tworzyć swój oryginalny styl, imitują muzykę sprzed wielu lat. Na celownik biorą zwykle przełom lat 60. i 70., a swoje inspiracje ograniczają przeważnie do dwóch czy trzech zespołów, starając się jak najwierniej oddać nie tylko ich styl, ale i brzmienie. Jednym z takich zespołów jest szwedzki Witchcraft. W związku ze zbliżającą się premierą nowego albumu - zaplanowanego na 21 września "Legend" - postanowiłem przypomnieć dotychczasową karierę grupy. Powstała na początku XXI wieku roku z inicjatywy śpiewającego gitarzysty Magnusa Pelandera i początkowo miała być jednorazowym projektem. Muzyk chciał jedynie zarejestrować singiel, na którym odda hołd swoim największym idolom. Jednym z nich był Bobby Liebling z Pentagram i innych około-doomowych projektów, drugim - Roky Erickson, niegdysiejszy członek pionierów rocka psychodelicznego, The 13th Floor Elevators; swoją drogą jest bardzo ciekawa grupa, na pewno lepsza od Witchcraft i innych epigonów.

Płytkę z autorskimi kawałkami "No Angel No Demon" i "You Bury Your Head" opublikowano w 2002 roku. Zawarta na niej muzyka to przede wszystkim fanartowski hołd dla Lieblinga, który przecież nawet nie był prekursorem takiego grania - po prostu podebrał parę patentów grupie Black Sabbath, po czym oparł na nich całą twórczość swojego Pentagram i innych tworów. Wpływu Ericksona można doszukiwać się co najwyżej w linii melodycznej pierwszego ze wspomnianych nagrań. Wydawnictwo i firmujące je szyld prawdopodobnie popadłyby w kompletne zapomnienie, jednak singiel trafił w ręce Lee Dorriana - muzyka znanego z takich zespołów, jak Cathedral czy Napalm Death, ale też właściciela wytwórni Rise Above. Dorrian zaproponował Witchcraft nagranie całego albumu. Eponimiczny debiut Szwedów ukazał się w 2004 roku i był w zasadzie rozbudowaną wersją wspomnianego singla. Oprócz nowych wersji obu kawałków, wypełnił go podobny do nich materiał, w tym przeróbka "Please Don't Forget Me" z repertuaru Pentagram. Poza brakiem własnego stylu najmocniej doskwiera niedobór wyrazistych kompozycji, a także brzmienie, stylizowane na demówki Pentagram z lat 70. Tam jednak garażowa produkcja świetnie korespondowała z ciężarem, którego tutaj brakuje, przez co odsłaniane są wszystkie niedoskonałości brzmienia.

Nieco lepsze wrażenie sprawia wydany rok później "Firewood". Na drugim albumie Witchcraft wyraźnie poprawiło się brzmienie i trafiło tu kilka bardziej wyrazistych kompozycji - by wspomnieć tylko "Chlyde of Fire" lub "If Wishes Were Horses" - jednak stylistycznie było to wciąż naśladowanie Pentagram kopiującego Black Sabbath. Po raz kolejny zresztą w repertuarze znalazł się utwór grupy Lieblinga - tym razem padło na "When the Screams Come". Pewną niespodzianką okazał się natomiast "Sorrow Evoken", wzbogacony o brzmienie gitary akustycznej oraz fletu. Prawdziwy przełom nastąpił jednak dopiero na trzecim w dyskografii "The Alchemist" i temu właśnie albumowi warto przyjrzeć się nieco dokładniej. Jeżeli dwa pierwsze albumy Witchcraft to fanowski hołd dla Pentagram, tak ich kontynuacja udowadnia, że zespół stać na trochę więcej, niż bezrefleksyjne kopiowanie jednego zespołu. Tym razem Szwedzi w końcu poszli w jakość, zamiast w ilość. Tracklista prezentuje się skromnie. Siedem tytułów to naprawdę niewiele, jak na dzisiejsze standardy, jednak każdy wydaje się maksymalnie dopracowany i czymś się wyróżnia na tle pozostałych.

"Walking Between the Lines" to bardzo fajny, melodyjny i energetyczny, ale niezbyt ciężki otwieracz. Całkiem nieźle wypadają tu gitarowe solówki. W "If Crimson Was Your Colour" zespół gra już bardziej intensywnie, a ciekawym smaczkiem są brzmienia klawiszowe. "Leva" wyróżnia się szwedzkojęzycznym tekstem i bardziej uwypuklonym basem. W wolniejszym, nieco posępnym "Hey Doctor" wracają pentagramowo-sabbathowe skojarzenia, ale sam utwór wypada dużo ciekawej od tych z poprzednich płyt Witchcraft. "Samaritian Burden" to przede wszystkim popis sekcji rytmicznej, która została wysunięta na pierwszy plan, ale zadziorne partie gitar też odgrywa tu niebagatelną rolę; bardzo pomysłowa jest natomiast zmiana klimatu pod koniec utworu. "Remembered" to z kolei parę świetnych riffów, dobra gra sekcji rytmicznej, chwytliwa melodia i... saksofonowe solo dopełniające sabbathowy podkład. Instrument ten powinien być zdecydowanie częściej używany przez hardrockowe grupy. Finał albumu to trwający nieco ponad dziesięć minut "The Alchemist", czytelnie nawiązujący do rocka progresywnego - oczywiście pod względem samej stylistyki, nie jego postępowego podejścia. Charakteryzuje się licznymi zmianami dynamiki i nastroju. Hardrockowe riffy przeplatają się z łagodniejszymi momentami, wzbogaconymi o brzmienie gitary akustycznej i klawiszy, w tym melotronu. Wyszło to nawet całkiem przekonująco.

"The Alchemist" to prawdopodobnie najlepszy retro-rockowy album, jaki słyszałem. Jak na reprezentanta tego nurtu, wyróżniają go całkiem udane kompozycje i parę trafionych pomysłów aranżacyjnych. Nawiązania do muzyki rockowej z początku lat 70. są oczywiste, ale bardziej już na zasadzie inspiracji, niż imitacji. Oczywiście, to nie jest album, który cokolwiek wnosi do muzyki rockowej. Przynosi za to sporo naprawdę fajnego grania i dlatego nie powinien rozczarować żadnego wielbiciela takiej stylistyki.

Ocena: 7/10

Zaktualizowano: 03.2022

---

Witchcraft - "The Alchemist" (2007)

1. Walking Between the Lines; 2. If Crimson Was Your Colour; 3. Leva; 4. Hey Doctor; 5. Samaritian Burden; 6. Remembered; 7. The Alchemist

Skład: Magnus Pelander - wokal i gitara; John Hoyles - gitara; Ola Henriksson - gitara basowa; Fredrik Jansson - perkusja
Gościnnie: Tom Hakava - instr. klawiszowe (2,7); Anders Andersson - saksofon (6)

Producent: Tom Hakava

---