[Recenzja] Black Sabbath - "Headless Cross" (1989)



Po nagraniu dwóch albumów w zupełnie przypadkowym składzie, Tony Iommi zaczął budować prawdziwy zespół. Oprócz Tony'ego Martina i Geoffa Nichollsa, znaleźli się w nim perkusista Cozy Powell (wcześniej muzyk The Jeff Beck Group, Rainbow i Whitesnake), oraz basista Neil Murray (wcześniej członek m.in. Colosseum II, National Health, Whitesnake i zespołu Gary'ego Moore'a). Zanim jednak ten ostatni dołączył do składu, pozostali muzycy - wsparci przez sesyjnego basistę Laurence'a Cottle'a - zarejestrowali materiał na album zatytułowany "Headless Cross".

Przyznaję, że mam sentyment do tego wydawnictwa - był to pierwszy album sygnowany nazwą Black Sabbath, jaki usłyszałem w całości. Wtedy zrobił na mnie spore wrażenie, lecz dziś patrzę na niego w bardziej krytyczny sposób. Iommi i spółka ewidentnie próbowali być na czasie i dlatego zawartość tego longplaya niebezpiecznie zbliża się do amerykańskiego soft metalu z końca lat 80. Drażni wypolerowanym brzmieniem i kiczowatymi tłami z syntezatora, którymi zepsuto praktycznie każdy utwór. Z drugiej strony, słychać tutaj znaczny postęp w porównaniu z poprzednim w dyskografii "The Eternal Idol". Między muzykami panuje lepsza chemia. Martin i Powell zdołali się już zaaklimatyzować (obaj, wraz z Iommim, są współautorami wszystkich utworów). Jednak przede wszystkim lepsze są same kompozycje. Czy to w podniosłym utworze tytułowym, czy w przebojowych "Kill in the Spirit World", "Call of the Wild" i "Black Moon" (ten ostatni, w wersji w innej tonacji, był już wydany na stronie B singla "The Shining"), czy w balladach "When Death Calls" (z gościnną solówką Briana Maya z Queen) i "Nightwing" - słychać tu po prostu radość z grania i dobre pomysły melodyczne. To bardzo miła odmiana po wymęczonym "The Eternal Idol". Album przyniósł zespołowi nawet dwa małe przeboje - utwory "Headless Cross" i "Devil & Daughter" trafiły do drugiej pięćdziesiątki UK Singles Chart. Były to pierwsze notowane single Black Sabbath od 1981 roku.

"Headless Cross", pomimo swojej nieciekawej stylistyki i sporej dawki kiczu (przede wszystkim w partiach Martina i Nichollsa), stanowi jednak pewną zwyżkę formy w porównaniu z poprzednim albumem. Wciąż nie jest to muzyka, po którą warto byłoby sięgać. Chyba, że jesteś wielbicielem wygładzonego heavy metalu z lat 80. lub bezkrytycznym fanem Black Sabbath.

Ocena: 5/10



Black Sabbath - "Headless Cross" (1989)

1. The Gates of Hell; 2. Headless Cross; 3. Devil & Daughter; 4. When Death Calls; 5. Kill in the Spirit World; 6. Call of the Wild; 7. Black Moon; 8. Nightwing


Skład: Tony Martin - wokal; Tony Iommi - gitara; Cozy Powell - perkusja; Geoff Nicholls - instr. klawiszowe
Gościnnie: Laurence Cottle - gitara basowa; Brian May - gitara (4)
Producent: Tony Iommi i Cozy Powell






Po prawej: okładka wydań spoza Wielkiej Brytanii.


Komentarze

  1. Też uważam że to jedna z najlepszych płyt Sabbath. Bardzo podoba mi się to potężne brzmienie. Amerykańskie? Hmm nie sądzę. Monunentalnie brzmi na początek utwór tytułowy w którym perkusja Powella rewelacyjnie nadaje ciężkości. When Death Calls to naprawde numer na poziomie płyt z Dio i Ozzym. Poza tym klasyczna i charakterystyczna solówka Briana Maya. Cudo!!! Szkoda że wielcy kumple Iommi i May nie nagrali nigdy wspólnej płyty... Wszystkie numery z tego albumu trzymają bardzo wysoki poziom. Można przyczepic się że Kill in the Spirit World jest zbyt patetyczny i cholernie wkurzające jest wyciszenie w Nightwing. Poza tym rewelacja.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Teraz sobie posłuchałem teledysku o którym napisałem niżej i rzeczywiście bije amerykańskością. Brzmi to jota w jotę jak wczesne nagrania Queensryche.

      Usuń
  2. W pewnym stopniumiałem podobnie co Ty, tzn. pierwszym utworem Black Sabbath jaki usłyszałem "Headless Cross" - chciałem sprawdzić grupę na Youtube, wpisałem Black Sabbath i ten utwór wyskoczył mi jako pierwszy (do dziś nie wiem, z jakiej racji) :D Później zapoznałem się z całym "Paranoid" i długo męczyło mnie pytanie, jakim cudem grupa, która wcześniej grała TO, później zaczęła grać TO. Sporo na tym albumie dobrego, ale utwór tytułowy jest paskudny. Zwłaszcza Martin odwala tu, moim zdaniem, pseudoteatralną fuszerę.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Z kolei pierwszym utworem zespołu, jaki ja poznałem, był "Sabbath Bloody Sabbath" - trudno o lepszą zachętę do dalszego odkrywania ich twórczości ;) W dalszej kolejności poznałem "Iron Man", "Paranoid", "Children of the Grave", "Under the Sun" i "Heaven and Hell". Nie pamiętam już w jakiej kolejności, ale na pewno były to te utwory, bo miałem je wypalone na CD-R, razem z kilkoma przypadkowymi kawałkami AC/DC i jeszcze jakiegoś zespołu, chyba Iron Maiden.

      A pierwszym albumem Black Sabbath, jaki kupiłem, był CD "Sabbath Bloody Sabbath".

      Usuń
  3. Pamiętam jako dziecko że zobaczyłem w telewizji teledysk do Headless Cross. Potem jak w latach 80-ych zacząłem słuchać ówczesnego metalu to nie mogłem zrozumieć fenomenu Black Sabbath o którym się wszyscy rozpisywali bo miałem w głowie właśnie ten obraz Black Sabbath. Dopiero po latach jak usłyszałem pierwsze płyty z Ozzym to mnie olśniło i zrozumiałem że po prostu przypadkiem trafiłem jako dziecko nie na ten Black Sabbath trzeba. No, miałem pecha. Ale co się odwlecze ...

    OdpowiedzUsuń
  4. Tak się wtedy grało, ale moim zdaniem to bardzo dobra płyta, szczególnie jej pierwsza strona, a w całej dyskografii B.S. jest u mnie wysoko, bo na 8 miejscu, po pierwszych 5 albumach z Ozzym i po dwóch pierwszych z Dio. Syntezatory ? Akurat tutaj, ten klimat niepokoju i mroku pięknie podkręcają. Co do teledysków, nigdy ich nie oglądałem, bo w większości przypadków, i dotyczy to nie tylko BS, cholernie rozczarowują. Zresztą, nigdy nie skupiałem się na otoczce, tylko na muzyce, i tak mam do dzisiaj.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Komentarze niezwiązane z tematem posta nie będą publikowane. Jeśli jesteś tu nowy, przed zostawieniem komentarza najlepiej zapoznaj się ze stroną FAQ oraz skalą ocen.

Popularne w ostatnim tygodniu:

[Recenzja] Laurie Anderson - "Big Science" (1982)

[Recenzja] Julia Holter - "Something in the Room She Moves" (2024)

[Recenzja] Alice Coltrane - "The Carnegie Hall Concert" (2024)

[Recenzja] Księżyc - "Księżyc" (1996)

[Zapowiedź] Premiery płytowe marzec 2024