[Artykuł] Podsumowanie roku 2022

Po kolejnym przeglądzie z cyklu "50 lat temu", tym razem obejmującym rok 1972, a także odświeżonym na dziesięciolecie podsumowaniu roku 2012, pora na ten najważniejszy tekst, stanowiący rozliczenie z minionymi dwunastoma miesiącami. Trudno w takim artykule odejść od bieżących problemów świata: wojny w Ukrainie, skutków i powrotów pandemii czy kryzysu klimatycznego, energetycznego oraz gospodarczego. Nie od dziś jednak wiadomo, że trudne czasy mogą korzystnie wpływać na sztukę, w tym muzykę, inspirując twórców nie tylko do zabrania głosu na ważne tematy, ale także do poszukiwań nowych środków wyrazu. Na razie widać przede wszystkim wpływ pandemii i lockdownów: pozbawieni możliwości koncertowania muzycy skupili się na pracy w studiu, co zaprocentowało mnóstwem dopracowanych płyt, które w innej sytuacji pewnie by nie powstały. Już poprzedni rok był niesamowity pod względem ilości naprawdę dobrych wydawnictw, a 2022 okazał się chyba jeszcze lepszy.

W ubiegłym roku minęło dziesięć lat od startu tej strony, a niedawno przypadła także dziesiąta rocznica pierwszego podsumowania. Wiele od tamtej pory się zmieniło. Przede wszystkim znacznie poszerzyły się moje muzyczne horyzonty, ale te zamykające dany rok teksty pozostają stałym punktem. Na przestrzeni lat zmieniała się trochę ich forma. Pierwsze podsumowania zawierały wyłącznie listę moich ulubionych albumów oraz rozczarowań. Wkrótce jednak zaczęły dochodzić kolejne działy. Już w 2014 roku po raz pierwszy zaprezentowałem listę swoich płytowych zakupów, a także - pierwotnie w osobnym poście - spis najchętniej czytanych recenzji i artykułów. Dodatkowo pojawił się segment z muzycznymi oczekiwaniami. Rok później doszła prezentacja wyników ankiety na album roku, po raz pierwszy przeprowadzonej wśród osób odwiedzających stronę. W latach 2017-18 zrezygnowałem z rankingu płyt, decydując się na bardziej ogólny opis tego, co działo się w muzyce, chociaż nie byłem z nią tak bardzo na bieżąco jak obecnie. Ranking powrócił w 2019 roku, jednak bez opisów poszczególnych tytułów, co przywróciło dopiero podsumowanie roku 2020.

Większość dotychczasowych działów pojawia się także poniżej. Postanowiłem jedynie zrezygnować z corocznej ankiety, która niestety często padała atakom trolli, a innym uczestnikom być może dawała złudną nadzieję, że mogą brać czynny udział w tworzeniu tej strony i decydować także o czym i jak mam tu pisać. To jednak od początku mój autorski projekt, nad którym mam zamiar zachować pełną kontrolę. Kolejnym powodem rezygnacji z ankiet było wcześniejsze usunięcie profilu strony w pewnym medium społecznościowym, który był moim głównym kanałem do zachęcania do udziału w tej zabawie. Zamiast ankiety pojawią się jednak zupełnie nowe elementy.

---

Muzyczny dzban roku 2022

Konkurs na największego dzbana wśród muzyków miał pojawić się już w zeszłym roku, a tytuł ten zarezerwowałem dla Erica Claptona, którego antyszczepionkowe i antylockdownowe wypowiedzi (także w postaci singla "This Has Gotta Stop") były tyleż niemądre, co po prostu potencjalnie szkodliwe. Jako, że zawody wtedy się nie odbyły, postanowiłem w inny sposób uhonorować muzyka, który podsunął mi ten pomysł.

W tym roku aluminiową statuetkę Eryka otrzymuje:

Roger Waters

Powodem są oczywiście liczne wypowiedzi na temat wojny w Ukrainie, które całkowicie wpisywały się w narrację agresora, przenosząc oczywistą winę Rosji na Amerykanów i samych Ukraińców. Szczytem oderwania od rzeczywistości było napisanie przez Watersa listu otwartego do Ołeny Zełenśkiej, pierwszej damy Ukrainy, w którym próbował ją przekonać, by to broniąca się Ukraina zakończyła konflikt. Chociaż były muzyk Pink Floyd już przed laty wykazywał prorosyjskie sympatie i pochwalał aneksję Krymu, w ogniu krytyki najnowszych wypowiedzi postanowił wnioskować o zakończenie wojny także listem otwartym do Putina. Niesmak jednak pozostał, czego efektem jest chociażby odwołanie przez krakowskich radnych dwóch koncertów, zaplanowanych na przyszły rok w tym mieście. Nie pomogły żale Watersa, że nie będzie mógł się podzielić swoim przesłaniem miłości. Jak wygląda to przesłanie, mogli za to przekonać się amerykańscy fani podczas tamtejszych koncertów, których witano komunikatem, by od razu spierdalali do baru, jeśli przyszli posłuchać utworów Pink Floyd - stanowiących 70% setlisty - a nie politykowania Watersa. 

W tym samym czasie pozostali żyjący muzycy zespołu, David Gilmour i Nick Mason, jako jedni z bardzo nielicznych spośród tak popularnych muzyków, nagrali nowy singiel, z którego dochód przekazano na pomoc Ukrainie. Sam kawałek jest być może najsłabszym, co kiedykolwiek wyszło pod szyldem Pink Floyd, ale przecież nie chodziło tu o to, by był dobry, ale by jak najszybciej wesprzeć bezpodstawnie napadnięty kraj. Pink Floyd był też chyba jedynym wykonawcą, który zablokował możliwość słuchania na terenie Rosji swojej muzyki w serwisach streamingowych, zanim te wyłączyły swoje usługi dla tego kraju. Warto docenić takie gesty, kompletnie odmienne od wypowiedzi Watersa, na których zyskiwał jedynie Kreml, budujący podobną narrację o winie Ukrainy i USA oraz konieczności zaprzestania wspierania napadniętego kraju. Za wszystkim stoi zwyczajna głupota, niezależnie od tego, czy wynika jedynie z niezrozumienia sytuacji, czy także chęci przypomnienia o swoim istnieniu - bo przecież Waters, podobnie, jak i Clapton, od kilkudziesięciu lat nie ma absolutnie nic do zaoferowania jako muzyk.

---

Najchętniej czytane posty z 2022 roku

Wśród najczęściej czytanych postów znalazło się zarówno poprzednie podsumowanie roku (1951 wyświetleń), jak i specjalny tekst z okazji dziesięciolecia (2344 wyświetlenia). Wśród recenzji, bez zaskoczenia, najbardziej poczytne były teksty na temat premierowych wydawnictw oraz popularnych płyt z lat 80., a szczególnie te, pod którymi toczyły się dyskusje na niekoniecznie muzyczne tematy. Na pewno nie spodziewałem się aż tylu wyświetleń dla The Smiths, za to przyjemnie zaskoczyła mnie jedna pozycja spoza mainstreamu - Thinking Plague.

20. Perfect - "Live April 1, 1987" (1987) - 1417

19. Thinking Plague - "In This Life" (1989) - 1436

18. Wędrowcy~Tułacze~Zbiegi - "Trzy siostry" (2022) - 1454

17. The Cure - "Three Imaginary Boys" (1979) / "Boys Don't Cry" (1980) - 1469

16. King Gizzard and the Lizard Wizard - "Changes" (2022) - 1500

15. The Cure - "Pornography" (1982) - 1501

14. Bauhaus - "In the Flat Field" (1980) - 1524

13. The Cure - "Seventeen Seconds" (1980) - 1553

12. Damo Suzuki & Spiritczualic Enhancement Center - "Arkaoda" (2022) - 1572

11. EABS - "2061" (2022) - 1601

10. Björk - "Fossora" (2022) - 1653

9. black midi - "Hellfire" (2022) - 1916

8. Perfect - "Perfect" (1981) - 2062

7. Perfect - "UNU" (1982) - 2081

6. Scorpions - "Rock Believer" (2022) - 2247

5. Black Country, New Road - "Ants From Up There" (2022) - 2412

4. The Police - "Outlandos D'Amour" (1978) - 2517

3. Porcupine Tree - "Closure / Continuation" (2022) - 2542

2. Ashenspire - "Hostile Architecture" (2022) - 2660

1. The Smiths - "The Queen Is Dead" (1986) - 4441

---

Kupione, słuchane w 2022 roku

Jak co roku, przedstawiam listę zakupionych w tym okresie fizycznych wydań. Po co? To też w istotny sposób pokazuje, jaki był dla mnie ten rok, jakiej muzyki wówczas chętnie słuchałem, a zwłaszcza które nowości uznałem za płyty, do których będę wracał w przyszłości (tutaj jednak jest kilka braków, nie wszystko udało mi się kupić). Obok wklejam też podsumowanie z serwisu Spotify, ponieważ 2022 rok był kolejnym, gdy muzyki słuchałem głównie ze streamingu, choć częściej niż w poprzednim sięgałem po fizyczne płyty.

1. Black Country, New Road - "Ants From Up There"/"Live From the Queen Elizabeth Hall" (2022), Deluxe Edition 2 CD
2. black midi - "Hellfire" (2022), CD
3. Chick Corea - "Now He Sings, Now He Sobs" (1968), LP
4. Columbia Symphony Orchestra / CBC Symphony Orchestra / Igor Stravinsky - "Stravinsky Conducts" (1970), box, 3 LP
5. Dälek - "Precipice" (2022), CD
6. Dead Can Dance - "Within the Realm of a Dying Sun" (1987), reedycja, LP
7. Eno - "Here Come the Warm Jets" (1974), LP
8. Hatfield and the North - "Hatfield and the North" (1974), LP
9. Kate Bush - "Never for Ever" (1980), LP
10. Kate Bush - "The Dreaming" (1982), LP
11. Kate Bush - "Hounds of Love "(1985), LP
12. Kraftwerk - "Die Mensch-Maschine" (1978), LP
13. Kraftwerk - "Computerwelt" (1981), LP
14. Matching Mole - "Matching Mole" (1972), LP
15. Samla Mammas Manna - "Måltid" (1973), reedycja, CD
16. Soft Machine - "The Soft Machine Collection" (1973), dwa pierwsze albumy w jednej okładce, 2 LP
17. Sun Ra - "Lanquidity" (1978), reedycja, Deluxe Edition 2 CD
18. Tangerine Dream - "Stratosfear" (1976), LP
19. Tomasz Stańko Quintet - "Wooden Music I" (2022), CD

Przy okazji wklejam playlistę z moimi ulubionymi kawałkami 2022 roku. Kolejność przypadkowa, maksymalnie jeden utwór z danego albumu i nie więcej niż dwa na wykonawcę.

Odtwórz playlistę na Spotify

---

Najlepsze płyty 2022 roku

W tym roku byłem mniej więcej na bieżąco, przynajmniej jeśli chodzi o te najbardziej mnie interesujące rodzaje muzyki. Przesłuchałem ponad 200 tytułów, z czego zrecenzowałem dokładnie 59 - to dotąd największa pula, jaką dysponowałem podczas tworzenia podsumowania bieżącego roku. Z pewnością nie udało mi się poznać wszystkich wartych uwagi wydawnictw, a nawet z tych przesłuchanych nie zdołałem opisać wszystkich, które zasługują na polecenie. Zgodnie z przyjętą w zeszłym roku zasadą, na poniższych listach uwzględniam wyłącznie tytuły, które prezentowałem tu wcześniej w formie recenzji. Wybór i kolejność są całkowicie subiektywne. Podsumowanie składa się z dwóch części: listy wydawnictw archiwalnych, koncertówek i materiałów demo, a także listy premierowych wydawnictw.

Archiwalia, koncerty itp.

10. black midi - "Live Fire"

9. The Pyramids - "Aomawa: The 1970s Recordings"

8. Can - "Live in Cuxhaven 1976"

7. The Jimi Hendrix Experience - "Los Angeles Forum: April 26, 1969"

6. Damo Suzuki & Spiritczualic Enhancement Center - "Arkaoda"

5. Faust - "Punkt."

4. Horace Tapscott Quintet - "The Quintet"

3. Leather.head - "live and limp vol. 1"

2. Krzysztof Komeda Quintet - "Live in Praha 1964"

1. Tomasz Stańko Quintet - "Wooden Music I"

Premiery

40. EABS - "2061"

Nowoczesny jazz z wpływami hip-hopu i współczesnej elektroniki, wprawdzie nie tak udany , jak wcześniejsze płyty z kompozycjami Komedy czy Sun Ra, za to na pewno mniej boomerski od autorskiego "Slavic Spirits".

39. Opus Kink - "'til the Stream Runs Dry"

EP-ka pokazuje duży potencjał tego post-punkowego zespołu, jednak muzycy na pewno muszą jeszcze trochę popracować nad warsztatem kompozytorskim.

38. Goat - "Oh Death"

Jedna z fajniejszych kapel retro-rockowych, łącząca psychodelię z afrobeatem, tym razem uzupełniając tę mieszankę odrobiną jazzu.

37. Oleś Brothers & Dominik Strycharski - "Koptycus"

Przyjemne fusion inspirowane muzyką Koptów, jeśli jednak nie zna się kontekstu, łatwo przeoczyć takie wpływy.

36. Pan Daijing - "Tissues"

Oryginalne połączenie nowoczesnej elektroniki i opery. Pomysł wymaga jeszcze dopracowania, póki co bardziej intryguje niż zachwyca.

35. King Gizzard and the Lizard Wizard - "Omnium Gatherum"

W tym roku można by zrobić ranking wypełniony wyłącznie płytami KGLW. Ta jest najdłuższa oraz najbardziej eklektyczna, co stanowi zarówno zaletę, jak i wadę, ale trafiają się tu jedne z najlepszych kawałków zespołu, szczególnie trzy pierwsze.

34. Miriodor - "Elements"

Bardzo miła wariacja na temat Gentle Giant, nurtu Rock in Opposition czy ogólnie klasycznego rocka progresywnego, absolutnie wtórna względem niego, ale posiadająca sporo uroku.

33. Ashenspire - "Hostile Architecture"

Niezła mieszanka różnych odmian metalu i inspiracji bardziej ambitnymi formami rocka, jednak zbyt wiele tu oczywistych klisz i jedynie pozornego mieszania gatunków, by mówić o czymś naprawdę przełomowym.

32. caroline - "caroline"

Młoda brytyjska scena skupiona przy klubie Windmill rozwija się w różnych kierunkach. Tutaj akurat w stronę folku o dość eksperymentalnym podejściu. Pomysły zespołu bywają chybione, ale słychać w tym  duży potencjał.

31. deathcrash - "Return"

Jeszcze raz scena Windmill, tym razem granie bliskie stylistyki slowcore oraz post-rocka. Całość nieco przydługa i jednostajna, ale momenty ma znakomite.

30. King Gizzard and the Lizard Wizard - "Changes"

Z tegorocznych płyt Australijczyków ta jest najbardziej zorientowana na piosenki, ale zdarzają się też całkiem udane nawiązania do prog rocka, a całość jest przesiąknięta klimatem lat 70.

29. Niechęć - "Unsubscribe"

Granie na pograniczu jazzu, post-rocka i elektroniki, przepełnione melancholijnym nastrojem, będącym efektem tworzenia materiału w czasie lockdownu.

28. Spiritualized® - "Everything Was Beautiful™"

W latach 90. zespół zachwycił swoją oryginalną mieszanką psychodelii, gospel i bluesa. Tym razem niczym nie zaskakuje, ale proponuje bardzo udany materiał w swoim rozpoznawalnym stylu.

27. Danger Mouse & Black Thought - "Cheat Codes"

Jeden z najbardziej rozchwytywanych producentów XXI wieku oraz główny MC jednego z lepszych hip-hopowych składów, grupy The Roots, zdecydowanie nie zawodzą w swoim wspólnym projekcie. Jedna z najbardziej pomysłowo wyprodukowanych płyt roku.

26. Wędrowcy~Tułacze~Zbiegi - "Trzy siostry"

Muzycy na co dzień związani ze sceną blackmetalową doskonale odnajdują się w graniu bliskim coldwave'u. Taka estetyka, w połączeniu z tytułem zaczerpnietym od Czechowa oraz wymowną okładką, idealnie oddaje bieżącą sytuację geopolityczną.

25. Horse Lords - "Comradely Objects"

Wykorzystując koncepcje stroju naturalnego La Monte Younga, wpływy jazzu, krautrocka czy muzyki bluegrass, kwartet z Baltimore proponuje niezwykle sprawną technicznie, intensywną i pomysłową muzykę, która nie mieście się w szufladzie math-rocka, do której przeważnie wrzuca się ten zespół.

24. King Gizzard and the Lizard Wizard - "Laminated Denim"

KGLW na swojej przedostatniej w tym roku i na tej liście płycie próbuje sił w graniu  z okolic krautrocka i zadziwiająco dobrze mu to wychodzi.

23. Lynn Avery & Cole Pulice - "To Live & Die in Space & Time"

Duet tworzy tu bardzo subtelną atmosferę, kojarzącą się z jednej strony z ambientem Briana Eno i Harolda Budda, a z drugiej - kosmicznym fusion. Naprawdę ładna płyta.

22. Colin Stetson, Elliott Sharp, Billy Martin & Payton MacDonald - "Void Patrol"

Współpraca czterech doświadczonych instrumentalistów, twórczo rozwijającą ich poszukiwania w obrębie jazzu, post-minimalizmu, elektroniki, noise'u, bluesa czy muzyki świata.

21. SVLBRD - "Somber"

Przejmujące chłodem ambientowe pejzaże, wsparte jednostajnym rytmami oraz głębokimi liniami basu. Nic szczególnie odkrywczego, ale łatwo dać się zahipnotyzować tym dźwiękom.

20. Mary Halvorson - "Amaryllis & Belladonna"

Dwa albumy, choć na winylu wydane razem, to jak dotąd najpełniejsza stricte instrumentalna wypowiedź amerykańskiej gitarzystki, kontynuującej tu zarówno swoje jazzowe poszukiwania, jak i eksperymentującej ze współczesną kameralistyką.

19. Björk - "Fossora"

Proekologiczny album koncepcyjny o grzybach kontynuuje bardziej eksperymentalny kierunek, jaki artystka obrała w tym stuleciu. Tym razem łączy nowoczesną elektronikę z wszechobecnymi klarnetami, a wszystko to uzupełniając swoim wciąż niesamowitym śpiewem.

18. Magma - "Kãrtëhl"

Nie spodziewałem się, że francuska legenda rocka progresywnego jeszcze coś nagra, a już na pewno nie oczekiwałem powrotu do tak wysokiej formy. Jeden z bardziej pogodnych i najbardziej zróżnicowanych albumów w dyskografii grupy, która nie odchodzi tu jednak od wymyślonego przez siebie zeuhlu.

17. Dälek - "Precipice"

Will Brooks i Mike Mare stworzyli najlepszy materiał od lat, stanowiący dosadne rozliczenie z okresem pandemii oraz pozostałymi problemami współczesnego świata. Pełen zaangażowania rap i odpowiednio agresywne, a przy tym dość kreatywne podkłady tworzą fantastyczną całość.

16. Dry Cleaning - "Stumpwork"

Drugi album londyńskich post-punkowców rozwija to, co świetnie wyszło na zeszłorocznym debiucie - połączenie beznamiętnych melodeklamacji Florence Shaw z pełną energii grą instrumentalistów - jednocześnie wprowadzając trochę nowych pomysłów, jak np, wykorzystanie dęciaków.

15. The Young Gods - "Play Terry Riley In C"

Ciekawa reinterpretacja najsłynniejszej kompozycji Rileya, uznawanej za początek minimalizmu. Szwajcarskie trio zachowuje ogólną budowę i repetycyjny charakter dzieła, proponując aranżację na pograniczu industrialu, ambientu, różnych form elektroniki oraz rocka.

14. Moor Mother - "Jazz Codes"

Camae Ayewa, wokalistka freejazzowego Irreversible Entaglements, po raz kolejny próbuje swoich sił w hip-hopie, przesiąkniętym jednak jazzowym klimatem. Idealna propozycja dla bardziej otwartych na nowe doznania miłośników jazzu, jak i chcącej poszerzyć swoje horyzonty młodzieży słuchającej rapu.

13. ||ALA|MEDA|| - "Spectra Vol. 1"

Jeden z czołowych projektów polskiego niezalu idzie w jeszcze bardziej elektronicznym kierunku, tym razem inspirując się współczesną muzyką luzofońską. Klubowa elektronika przeplata się tu z egzotycznymi perkusjonaliami i jest to coś autentycznie świeżego na krajowym rynku,

12. Perfume Genius - "Ugly Season"

A gdyby tak połączyć pop ze współczesną muzyką poważną, dodając do tego trochę ambientu, jazzu czy psychodelii? Sam pomysł wydaje się niezwykle intrygujący, a efekt, jaki osiągnął Michael Hadreas na tym albumie, robi jeszcze większe wrażenie.

11. Caterina Barbieri - "Spirit Exit"

Najnowsze dzieło włoskiej specjalistki od syntezatorów modularnych lawiruje pomiędzy brzmieniami retro i bardziej nowoczesnymi dźwiękami, pomiędzy abstrakcyjnymi formami, a quasi-piosenkami, tworząc spójną, intrygującą całość.

10. Just Mustard - "Heart Under"

Pomimo wyraźnych skojarzeń z Cocteau Twins, Slowdive czy My Bloody Valentine, drugi album irlandzkiej grupy brzmi całkiem świeżo. Muzycy potrafią tworzyć wyraziste - zarówno pod względem melodii, jak i klimatu - kompozycje, ale największym atutem zespołu jest bez wątpienia wokal Katie Ball.

9. Trevor Dunn's Trio-Convulsant avec Folie à Quatre - "Séances"

Muzyk znany choćby z Mr. Bungie, Melvins czy współpracy z Johnem Zornem, z pomocą m.in. czołowych przedstawicielek współczesnego jazzu, Mary Halvorson i Anny Webber, proponuje ciekawe podejście do fusion, z czytelnymi nawiązaniami do jazzu free czy poważnej kameralistyki.

8. Weyes Blood - "And in the Darkness, Hearts Aglow"

Ambitny pop, jakby celowo nieradiowy - album wypełniają stosunkowo długie, raczej wyciszone utwory - ale pełen fantastycznych melodii, bardzo przyjemny pod względem brzmienia i wspaniałe zaśpiewany przez Natalie Mering.

7. King Gizzard & the Lizard Wizard - "Ice, Death, Planets, Lungs, Mushrooms and Lava"

Najlepsze z tegorocznych wydawnictw Australijczyków. Każdy z tych siedmiu utworów znakomicie łączy piosenkowe fragmenty o bardzo chwytliwych melodiach z instrumentalnym, jamowym graniem, w którym słychać rewelacyjne zgranie zespołu. Jest to granie retro, ale naprawdę przyjemne.

6. Kali Malone - "Living Torch"

Malone należy do najważniejszych postaci współczesnej muzyki eksperymentalnej, a jej najnowszy album to niezwykle intrygujące granie na pograniczu ambientu, drone'u i elektroakustyki, z drobnym dodatkiem jazzowych dęciaków. Mroczne, ale wciągające i autentycznie piękne 33 minuty i 33 sekundy.

5. Jockstrap - "I Love You Jennifer B"

Georgia Ellery z Black Country, New Road - tutaj w duecie ze swoim kolegą - proponuje materiał w zupełnie innym stylu: stricte popowe piosenki, czasem bardzo nowoczesne, czasem zdecydowanie retro, ale właściwie zawsze z zapadającym w pamięć melodiami i niegłupimi aranżacjami.

4. The Smile - "A Light for Attracting Attention"

W zasadzie Radiohead, ale bez trzech muzyków - zastąpionych bębniarzem z Sons of Kemet - i w formie, w jakiej tamten zespół nie był od blisko dwudziestu lat i płyty "Hail to the Thief". Nowy szyld pozwolił nagrać album luźniejszy, pozbawiony eksperymentów, ale za to pełen energii, radości z grania oraz naprawdę dobrych, wyrazistych kompozycji.

3. Little Simz - "NO THANK YOU"

Wydany z zaskoczenia na sam koniec roku - gdy wiele serwisów muzycznych już zdążyło opublikować swoje podsumowania - album z miejsca stał się jedną z moich ulubionych płyt rocznika, bezkonkurencyjną wśród wydawnictw hip-hopowych. To zasługa niezwykle kreatywnej produkcji Inflo oraz świetnego flow liderki.

2. black midi - "Hellfire" 

Trzeci album zespołu nie przynosi tak radykalnej zmiany stylistycznej, jak zeszłoroczny "Cavalcade", za to stanowi znakomite rozwinięcie tamtej płyty. To wciąż niesamowicie energetyczna, pomysłowa i sprawna technicznie mieszanka avant-proga, post-punku oraz jazz-rocka, tym razem z elementami m.in. flamenco nuevo, folku, tradycyjnego popu czy thrash metalu.

1. Black Country, New Road - "Ants From Up There"

Zeszłoroczny debiut BC,NR nieco u mnie stracił przed końcem roku, za to jego następca wyłącznie zyskiwał przy kolejnych odsłuchach, a tych było naprawdę sporo. Septet nieco uprościł tu swoją muzykę, wyraźnie złagodniał, ale w zamian dodał potężny ładunek emocjonalny i mnóstwo wspaniałych melodii. Poza dwoma bardziej zwartymi, żywszymi kawałkami, dominują tu utwory o smutniejszy nastroju, ze stopniowo i naprawdę znakomicie budowanym napięciem.

---

Oczekiwania na 2023 rok

1) Dalsza ekspansja sceny Windmill

Nie mam wątpliwości, że na młodej brytyjskiej siebie rockowej, skupionej przy londyńskim klubie Windmill, będą działy się ciekawe rzeczy. Najbardziej czekam na debiut Leather.head, który dwoma zeszłorocznymi singlami i zbiorem demówek pokazał się jako kolejne wielkie objawienie sceny. Pełnowymiarowy debiut Opus Kink również może narobić zamieszania. Bardzo liczę też na drugi longplay Squid, od którego zależeć będzie dalsza obecność zespołu na podium współczesnego rocka. Duże wyzwanie stoi także przed Black Country, New Road, gdyż zespół musi pokazać, ile jest wart bez dotychczasowego frontmana Isaaca Wooda. Nie spodziewam się natomiast kolejnej płyty black midi - liczę na to, że muzycy dadzą sobie trochę czasu na zaplanowanie kolejnego materiału, aby nie popaść we stagnację. Zapewne pojawi się też kilka nowych nazw.

2) "Wooden Music II"

Kolejny archiwalny materiał kwintetu Tomasza Stańki jest już zwpowiedziany, a sądząc po innych nagraniach tego składu - jest na co czekać.

3) "Rare Miles from the Complete On the Corner Sessions"

W latach 2019-21 z okazji Record Store Day ukazały się trzy pozycje z serii "Rare Miles". Każda z nich związana była z 50-leciem wydania jednej z klasycznych płyt Milesa Davisa - odpowiednio "In a Silent Way", "Bitches Brew", "Jack Johnson" - i zawierała utwory nagrane w tym samym czasie, wcześniej dostępne wyłącznie w boksach "Complete Sessions". W 2022 roku zmarnowano szansę na uczczenie w ten sposób rocznicy "On the Corner", choć właśnie z tego okresu pochodzą najbardziej ekscytujące odrzuty. Zdecydowanie warto kontynuować tę serię.

4) The Smile zamiast Radiohead już na stałe

Z pewnością nie brakuje oczekujących na powrót Radiohead, ale ja wolałbym, aby Thom Yorke i Johnny Greenwood skupili się na The Smile. W tym projekcie muzycy mają więcej swobody, nie ciąży na nich presja fanów, a tym samym mogą się twórczo rozwijać.

---