Posty

Wyświetlam posty z etykietą keef hartley band

[Artykuł] Lubisz Led Zeppelin i szukasz więcej muzyki w tym stylu? Są lepsze możliwości, niż Greta Van Fleet

Obraz
Autentycznie przeraża mnie rosnąca popularność Grety Van Fleet i coraz większy szum wokół tej kapeli. Amerykański kwartet, niedawno debiutujący albumem "Anthem of the Peaceful Army", w sposób jawny, bezczelny i niewyobrażalnie odtwórczy kopiuje stylistykę Led Zeppelin. Nie tylko nie dodaje nic do siebie, ale wręcz jeszcze bardziej ją upraszcza, sprowadzając wyłącznie do prostych piosenek, całkowicie pozbawionych ambicji, jakie nierzadko zdradzał brytyjski kwartet. O ile mogę zrozumieć, że muzycy GVF po prostu nie mają żadnych artystycznych aspiracji i wystarcza im zabawa w swój ulubiony zespół, tak nie mogę pojąć, dlaczego ich twórczość jest tak nachalnie promowana przez media. Coraz więcej ludzi daje się nabrać na głoszone przez dziennikarzy bzdury o rzekomej świeżości (najlepszą odpowiedzią na to jest nazwanie przez magazyn "Pitchfork" muzyki zespołu  czerstwym, wyświechtanym, przecenianym retrofetyszyzmem ) i nowej nadziei dla muzyki rockowej (choć przecież poka

[Recenzja] Keef Hartley Band - "Overdog" (1971)

Obraz
"Overdog" nie przynosi większych zmian. Nawet podstawowy skład nie uległ zmianie od czasu "The Time Is Near",  poprzedniego albumu w dyskografii Keef Hartley Band. Tradycyjnie nie zabrakło gości, tym razem znacznie liczniejszych. Wśród nich znaleźli się m.in. klawiszowcy Mick Weaver (znany już z "The Battle of North West Six") i Peter Dines (był członkiem zespołu na debiutanckim "Halfbreed"). Pomijając większą rolę brzmień klawiszowych, "Overdog" stylistycznie bardzo przypomina swojego bezpośredniego poprzednika, nawet jeśli jeszcze mocniej oddala się od bluesowych korzeni. Poszczególne nagrania - ponownie napisane głównie przez Millera Andersona - i ich kolejność wyjątkowo wiernie odzwierciedlają tamten longplay. Szkoda tylko, że wszystkie bez wyjątku ustępują swoim pierwowzorom. Czwarty album Keef Hartley Band, przy całej swojej wtórności, jest jednocześnie wydawnictwem zdradzającym bardziej merkantylne aspiracje muzyków. Przyk

[Recenzja] Keef Hartley Band - "The Time Is Near" (1970)

Obraz
Nagrania na "The Time Is Near", trzeci album Keef Hartley Band, rozpoczęły się w grudniu 1969 roku. Uczestniczył w nich cały trzon składu z "The Battle of North West Six", a więc, prócz lidera, Miller Anderson, Gary Thain, Henry Lowther i Jim Jewell. Wówczas zarejestrowane zostały tylko dwa utwory, rozpoczynający album "Morning Rain" oraz kończący go "Change". Tytuł tego ostatniego okazał się proroczy, bo wkrótce faktycznie doszło do pewnych zmian. Podczas kolejnych sesji, w kwietniu i maju 1970 roku, w składzie nie było już Lowthera i Jewella, których miejsca zajęli odpowiednio Dave Caswell i Lyle Jenkins. Tradycyjnie na płycie nie zabrakło gości, choć tym razem jest pod tym względem wyjątkowo skromnie: w dwóch kawałkach zagrał klawiszowiec Stewart Wicks, a w jednym wystąpił grający na perkusjonaliach Del Roll. Pewna zmiana zaszła tez w kwestii kompozytorskiej. Na dwóch poprzednich albumach utwory miały po kilku utworów (przeważnie byli wśr

[Recenzja] Keef Hartley Band - "The Battle of North West Six" (1969)

Obraz
Drugim album zespołu przyniósł kilka przetasowań w składzie. Trzon grupy wciąż tworzyli Keef Hartley, śpiewający gitarzysta Miller Anderson oraz basista Gary Thain. Ale już bez drugiego gitarzysty Skipa Jamesa (występującego tu w roli gościa) i klawiszowca Petera Dinesa, których miejsce w podstawowym składzie zajęli grający na trąbce i skrzypcach Henry Lowther (na debiutanckim "Halfbreed" mający status gościa) oraz saksofonista tenorowy Jim Jewell. Podstawowemu kwintetowi towarzyszą liczni goście, w tym rozbudowana sekcja dęta (Harry Beckett, Mike Davis, Lyn Dobson, Chris Mercer, Barbara Thompson, Ray Warleigh), a także klawiszowiec Mick Weaver. W jednym kawałku zagrał też Mick Taylor, ówczesny gitarzysta The Rolling Stones, z którym Hartley miał już okazję grać w Bluesbreakers Johna Mayalla. Na "Halfbreed" podstawowym elementem składowym stylu Keef Hartley Band był blues rock, wzbogacony jednak elementami jazz-rocka i hard rocka, z domieszką wpływów psychod

[Recenzja] Keef Hartley Band - "Halfbreed" (1969)

Obraz
John Mayall potrafił dobierać sobie utalentowanych współpracowników. Wielu spośród nich założyło potem własne zespoły. Wymieniając tylko te najlepsze, nie można zapomnieć o Cream, Colosseum, Fleetwood Mac, The Aynsley Dunbar Retaliation czy Keef Hartley Band. Za powstanie tego ostatniego odpowiadał, oczywiście, perkusista Keef Hartley. Jego muzyczna kariera zaczęła się już na początku lat 60., gdy zajął miejsce Ringo Starra w Rory Storm and the Hurricanes. Następnie dołączył do grupy The Artwoods (w której występował m.in. u boku Jona Lorda) i wziął udział nagrywaniu jej jedynego albumu, "Art Gallery". Wkrótce potem zainteresował się nim Mayall, zapraszając na sesje nagraniowe "The Blues Alone" i "Crusade". Hartley, podobnie jak i inni muzycy, nie zagrzał długo miejsca w Bluesbreakers. Idąc śladem innych, postanowił stworzyć własny zespół. Perkusista pozostał jednak w przyjaznych stosunkach z Mayallem, o czym świadczy gościnny występ tego drugiego