Pablo's Reviews: Recenzje płyt

Album "We Keep On" to efekt współpracy niemieckiej grupy Embryo (której skład zredukował się do Christiana Burcharda, Romana Bunki i nowego klawiszowca, Dietera Miekautscha) i amerykańskiego saksofonisty Charliego Mariano (znanego ze współpracy m.in. z Charlesem Mingusem, McCoyem Tynerem czy Elvinem Jonesem). Jak wielu jazzmanów w tamtym okresie, Mariano przeprowadził się na początku lat 70. do Europy. Zamieszkał w Niemczech, w Kolonii. Wkrótce poznał Dietera Dierksa, słynnego inżyniera dźwięku, który zaproponował mu nagranie albumu z Embryo. Zarówno Mariano, jak i członkowie grupy, byli zafascynowani muzyką z Dalekiego Wschodu, więc szybko znaleźli wspólny język. Nagrania odbyły się w grudniu 1972 roku, w studiu Dierksa mieszczącym się według opisu z okładki longplaya we Włoszech, a w rzeczywistości w niemieckim Stommeln (właściciel unikał w ten sposób płacenia podatku). Podobnie jak wcześniejsze wydawnictwa Embryo, "We Keep On" to połączenie krautrockowej p

"Rocksession" to już ostatni z serii albumów zarejestrowanych przez Embryo na przełomie lat 1971/72. Jako jedyny z nieformalnej trylogii - tworzonej wraz z wydanymi wcześniej "Father, Son and the Holy Ghosts" i "Steig Aus" - nie został zarejestrowany w rodzimym Monachium, lecz w studiu Dietera Dierksa mieszczącym się nieopodal Kolonii. Zespół już wcześniej miał okazję współpracować z Dierksem, lecz było to zanim ten ostatni stał się jednym z najbardziej cenionych i rozchwytywanych inżynierów dźwięku w ówczesnym RFN. Skład podczas tej sesji był niemal identyczny, jak podczas nagrywania "Steig Aus". Oprócz współzałożycieli grupy, Christiana Burcharda i Edgara Hofmanna, wystąpili na niej klawiszowcy Mal Waldron i Jimmy Jackson, a także basiści Dave King i Jörg Evers. Jedynie funkcja gitarzysty przypadła tym razem nie Romanowi Bunce, a Siegfriedowi Schwabowi (który wraz z Burchardem, Hofmannem i Kingiem brał udział w nagraniu "Father, Son a

Na przełomie lat 1971/72 grupa Embryo była bardzo aktywna twórczo. W ciągu ośmiu miesięcy powstał materiał na trzy longplaye. Jeszcze w 1972 roku ukazał się "Father, Son And Holy Ghosts", a po zmianie wytwórni (przedstawiciele dotychczasowej nie chcieli bowiem ryzykować z mniej przystępnym materiałem), już w 1973 roku, opublikowano dwa kolejne - "Steig Aus" i "Rocksession". Co ciekawe, każdy z nich zawiera nagrania zarejestrowane w nieco innym składzie, choć zawsze z udziałem Christiana Burcharda, Edgara Hofmanna (jedynych muzyków grających w Embryo od samego początku) oraz basisty Davida Kinga (grającego z grupą tylko podczas tych sesji). Na "Steig Aus" można usłyszeć ponadto grającego na gitarze i sazie Romana Bunkę, drugiego basistę Jörga Eversa, a także dwóch klawiszowców - pianistę Mala Waldrona i organistę Jimmy'ego Jacksona. Mal Waldron to działający od początku lat 50. (do śmierci w 2002 roku) amerykański jazzman. Pierwsze lata

Okres po wydaniu "Embryo's Rache" był niezwykle dla zespołu niezwykle pracowity. W ciągu ośmiu miesięcy, począwszy od września 1971 roku, Embryo zarejestrował materiał na aż trzy albumy. Udało się to pomimo licznych zmian w składzie, jakie nastąpiły w tym okresie. Jeszcze przed przystąpieniem do nagrań odszedł flecista Hansi Fischer, a po dołączeniu basisty Davida Kinga, Roman Bunka przerzucił się na gitarę, by w trakcie tych sesji zastąpił go Siegfried Schwab. Ponadto, przez skład przewinęli się klawiszowcy Mal Waldron i Jimmy Jackson, jak również basista Jörg Evers. Jedynymi muzykami, biorącymi udział we wszystkich nagraniach, byli Christian Burchard, Edgar Hofmann i David King. Ówczesny wydawca zespołu, United Artists Records, uznał większość materiału za zbyt mało komercyjny i zgodził się opublikować tylko jeden album (pozostałe nagrania zostały opublikowane w następnym roku przez wytwórnię Brain na albumach "Steig Aus" i "Rocksession"). Na 

Niektórzy wykonawcy już od pierwszego albumu zachwycają swoją dojrzałością i kreatywnością. Innym zajmuje nieco więcej czasu, by zaproponować coś naprawdę wartościowego. Grupa Embryo zdecydowanie nie zalicza się do tej pierwszej kategorii. Tworząc swój debiutancki longplay "Opal", muzycy nie byli do końca pewni w jakim pójść kierunku, a rezultat okazał się niezbyt spójny i nieco pozbawiony własnego stylu. Jednak zespół w niedługim czasie poczynił znaczne postępy. Jego kolejne wydawnictwo, wydany w następnym roku "Embryo's Rache", to już album bardziej dojrzały, i przemyślany, oryginalniejszy. Zapewne nie bez znaczenia jest fakt, że w międzyczasie doszło do zmiany składu. Basista Ralph Fischer został zastąpiony przez Romana Bunke, ale co ważniejsze, odszedł też gitarzysta John Kelly, a na jego miejsce przyjęto... grającego na flecie i perkusjonaliach Hansiego Fischera (który wcześniej przewinął się przez skład Xhol Caravan). W sesji nagraniowej drugiego al

Jazzowa odmiana krautrocka nie jest tą najbardziej znaną, jednak i w jej ramach tworzyło kilka interesujących grup. Do nich bez wątpienia zalicza się Embryo. Początków zespołu należy szukać w stricte jazzowym Contemporary Trio, w którego skład wchodzili wibrafonista Christian Burchard, basista Lothar Meid i perkusista Dieter Serfas. Zespół zakończył działalność, gdy Burchard i Serfas dołączyli do Amon Düül II. Obaj jednak opuścili tę grupę wkrótce po nagraniu debiutanckiego "Phallus Dei" - jednego z pierwszych albumów krautrockowych. Burchard postanowił stworzyć własny zespół, który nazwał Embryo. Do pierwszego składu zaprosił Meida oraz grającego na saksofonie, flecie i organach Edgara Hofmanna, zaś sam zasiadł za perkusją. Meid wkrótce odszedł (do... Amon Düül II), a jego miejsce zajął Ralph Fischer. Mniej więcej w tym samym czasie dołączył brytyjski gitarzysta John Kelly. I właśnie taki skład, wsparty przez kilku gości, zarejestrował materiał na debiutancki album &quo