[Recenzja] Hank Mobley - "Soul Station" (1960)

Hank Mobley wydaje się postacią nieco dziś zapomnianą. Raczej nie wymienia się go jednym tchem wśród największych saksofonistów bopowych. W latach 50. należał jednak do najbardziej rozchwytywanych tenorzystów. Jako sideman wspomagał m.in. Dizzy'ego Gillespie, Maxa Roacha, Horace'a Silvera, Lee Morgana, Freddie'ego Hubbarda czy Milesa Davisa, w którego grupie zajął miejsce samego Johna Coltrane'a. Przewinął się też przez skład prowadzonej przez Arta Blakeya grupy The Jazz Messengers. W tamtym okresie zyskał przydomek mistrza wagi średniej tenoru, w nawiązaniu do jego tonu, subtelniejszego w porównaniu z Coltrane'em czy Sonnym Rollinsem, ale bardziej zadziornym niż u Lestera Younga. W podobnym rozkroku zdają się stać jego autorskie albumy, jak najsłynniejszy chyba "Soul Station", mający w sobie wiele z intelektualizmu jazzu cool, ale tyle samo z ekspresyjności hard bopu.

Materiał na longplay, opublikowany nakładem Blue Note, został zarejestrowany 7 lutego 1960 roku, podczas jednej z tych wieczorno-nocnych sesji w Englewood Cliffs, pod czujnym okiem Rudy'ego Van Geldera. Mobleyowi towarzyszył skład złożony z Wyntona Kelly'ego na fortepianie, Paula Chambersa na basie oraz Arta Blakeya na bębnach. I nie był to wcale tak zupełnie przypadkowy zespół, jak większość tych, które hurtowo przewijały się przez studio Van Geldera. Cała czwórka grała już wcześniej w septecie Johnny'ego Griffina, a poszczególni muzycy współpracowali ze sobą także przy innych okazjach. Z Blakeyem miał oczywiście Mobley okazję wielokrotnie grać w czasach współpracy z The Jazz Messengers. Z Chambersem i Kellym grał też chociażby kilka miesięcy później, pod przewodnictwem Milesa Davisa, biorąc udział m.in. w nagraniu "Someday My Prince Will Come". W tytułowym nagraniu zaliczył nawet duet z Coltrane'em.

Z sześciu kompozycji na "Soul Station" tylko dwie skrajne nie są autorstwa lidera. Otwieracz "Remember" to popowy standard Irvinga Berlina z lat 20., który w tej wersji nie tracąc melodyjności zmienił się w jazzowy klasyk, ze znakomitymi popisami Mobleya, Kelly'ego i krótszym Chambersa. Finałowy "If I Should Lose You", filmowa piosenka z lat 30., również została tu uszlachetniona, nie tracąc przebojowości. Najbardziej zdają się tu jednak lśnić premierowe kompozycje. W natchnionym "This I Dig of You" i wolniejszym "Dig Dis" trudno rozgryźć, czy zespół jest prowadzony przez Mobleya, czy może raczej Kelly'ego. W tym pierwszym chwilę na zaprezentowanie solowo swoich umiejętności ma też Blakey. Warto też zwrócić uwagę na grę perkusisty w bardziej klimatycznym "Split Feelin'". Na większe wyeksponowanie Chambersa trzeba poczekać aż do tytułowego, najbardziej rozbudowanego "Soul Station", jednak także we wszystkich pozostałych nagraniach jego wspaniałe swingujący bas w nieoceniony sposób spaja cały zespół.

Zdecydowanie nie jest to album wyróżniający się czymś szczególnym na tle innych, jakie powstawały w tamtym czasie w Van Gelder Studio i ukazywały najczęściej nakładem Blue Note. "Soul Station" to jednak bardzo solidny hard bop z domieszką jazzu cool. Chyba najlepiej i najpełniej pokazuje umiejętności Hanka Mobleya jako saksofonisty, kompozytora czy lidera. Art Blakey, Paul Chambers i Wynton Kelly tworzą tu natomiast jedną z najlepszych sekcji rytmicznych tamtego okresu.

Ocena: 8/10

---

Hank Mobley - "Soul Station" (1960)

1. Remember; 2. This I Dig of You; 3. Dig Dis; 4. Split Feelin's; 5. Soul Station; 6. If I Should Lose You

Skład: Hank Mobley - saksofon tenorowy; Wynton Kelly - painino: Paul Chambers - kontrabas; Art Blakey - perkusja

Producent: Alfred Lion

---