[Recenzja] black midi - "Cavalcade" (2021)

Grupa black midi od samego początku prezentowała się bardzo obiecująco. Jednak dotąd na obietnicach się kończyło. Zarówno koncertowy album "Live at the Windmill Brixton", na którym kwartet pełnił rolę zespołu wspierającego byłego wokalistę Can, Damo Suzuki, jak i już w pełni autorski studyjny debiut "Schlagenheim", zdawały się nie wykorzystywać w pełni jego potencjału. Ten najlepiej było słychać podczas porywającego występu w radiu KEXP z listopada 2018 roku. W studiu nie udało się odtworzyć jego energii, co tylko bardziej odsłoniło braki ówczesnych kompozycji. Przede wszystkim brak własnych pomysłów. W proponowanej wówczas przez zespół mieszance post-punku, noise rocka, math rocka i krautrocka słychać wyraźny wpływ takich twórców, jak Pere Ubu, Talking Heads, The Fall, This Heat, The Residents, Public Image Ltd., Slint, kolorowy King Crimson czy wspomniany Can. To bardzo zacne inspiracje, które trudno mieć za złe. Niestety, "Schlagenheim" nawet nie zbliża się poziomu najlepszych dokonań tych wykonawców.

Jednak już w chwili premiery tamtego longplaya muzycy obiecywali, że nie będą stać w miejscu, tylko cały czas się rozwijać. Obietnicy dotrzymali, pomimo pewnych problemów ze składem. Gitarzysta Matt Kwasniewski-Kelvin, choć brał udział w tworzeniu nowego materiału, nie mógł uczestniczyć w jego nagraniu ze względu na problemy psychiczne. Pozostali muzycy - śpiewający gitarzysta Geordie Greep, śpiewający basista Cameron Picton oraz perkusista Morgan Simpson - zdecydowali się poszerzyć koncertowy i studyjny skład o dwóch nieoficjalnych członków: saksofonistę Kaidiego Akinnibi oraz klawiszowca Setha Evansa. Taki zestaw instrumentalistów bardzo pomógł w dokonaniu stylistycznego zwrotu, a efekt przechodzi wszelkie oczekiwania. Wydanie albumu poprzedziły trzy single oraz przedpremierowe wykonanie kilku kawałków podczas kolejnego ekscytującego występu dla KEXP. Podczas tego ostatniego skład rozrósł się do oktetu za sprawą rozbudowanej sekcji dętej, w której pojawił się saksofonista Lewis Evans z zaprzyjaźnionego Black Country, New Road.

"Cavalcade" to album niewątpliwie dojrzalszy od swojego poprzednika. Do dotychczasowych inspiracji doszły wyraźne wpływy jazz-rocka oraz awangardowego proga, z czego powstała całkiem oryginalna mieszanka, niewywołująca już tak oczywistych skojarzeń z konkretnymi twórcami, może poza krótkimi fragmentami. W porównaniu z debiutem jest to muzyka zdecydowanie bardziej złożona i nieprzewidywalna, do której najlepiej zdaje się pasować określenie avant-prog. Już na podstawie ujawnionych wcześniej nagrań można było spodziewać się bardzo udanego longplaya. Nie tylko singlowe "John L", "Slow" i "Chondromalacia Patella", ale także zagrane na żywo "Dethroned" oraz "Hogwash and Balderlash", przynoszą niesamowitą dawkę energii oraz kreatywnego podejścia do struktury czy aranżacji, co chwilę zaskakując kompletnie nieprzewidzianymi zwrotami akcji. To niesamowicie gęste i intensywne granie. Słychać, że podstawowe trio doskonale się ze sobą zgrało i doszlifowało umiejętności, co owocuje nierzadko bardzo złożoną muzyką. Na płycie doskonale dopełniają całości jazzowo-awangardowe partie saksofonu i pianina, a czasem skrzypce, wiolonczela, puzon czy inne instrumenty. Czasem przebijają się tu bardziej wyraziste melodie, przede wszystkim w "Slow" czy "Dethroned", choć dominuje bardziej zgiełkliwe granie.

Jednak album, jak się okazuje, ma też inne oblicze, którego wcześniej nie ujawniono. Trzy nieznane wcześniej utwory prezentują zdecydowanie bardziej subtelne podejście. Album dość szybko je odsłania, bo już w drugim na trackliście "Marlene Dietrich" - krótkim nagraniu, charakteryzującym się rytmem bossa novy i częściowo akustycznym brzmieniem. Można je potraktować jako przyjemny, żartobliwy przerywnik. Na pewno poważniej przedstawia się "Diamond Stuff", czyli bardzo klimatyczny, intrygująco się rozwijający utwór. Jednak największym zaskoczeniem może być trwający blisko dziesięć minut finał albumu, "Ascending Forth", który przywołuje dość luźne skojarzenia z klasycznym prog-rockiem z okolic crimsonowego "Lizard", przy czym jednak słychać, że to współczesne nagranie. Te fragmenty, choć mniej złożone, także świadczą o rozwoju grupy, która na debiucie nie była aż tak wszechstronna. W dodatku świetnie uzupełniają i dopełniają te bardziej intensywne nagrania, wprowadzając więcej przestrzeni i odrobinę wytchnienia dla słuchacza.

"Cavalcade" trwa zaledwie czterdzieści dwie minuty. Bynajmniej nie z braku pomysłów - tych w poszczególnych utworach jest tyle, że można by nimi obdarzyć kilka albumów. Zespół nawet nie wykorzystał całego materiału, jakim dysponował. Pominięto łagodny, oparty w znacznym stopniu na brzmieniach akustycznych "Despair", opublikowany na jednym singlu z "John L", a także bardziej intensywny, lecz całkiem melodyjny "Sugar/Tzu", który zaprezentowano podczas występu dla KEXP. To także bardzo udane utwory, choć jednak jakoś szczególnie nie ubogaciłyby całości, która bez nich zyskała większej zwartości. Podoba mi się, że współcześni twórcy nie upychają już na siłę całej nagranej muzyki na swoje płyty, tylko dokonują przemyślanej selekcji. Najbardziej jednak cieszy mnie, że we współczesnym rocku wciąż jest miejsce na kreatywność, czego dowodzą niedawne wydawnictwa black midi, Squid oraz Black Country, New Road - przedstawicieli nowej, chyba jeszcze nie nazwanej brytyjskiej sceny. To najlepsze, co przytrafiło się tamtejszemu rockowi od czasu płyt Radiohead z początku XXI wieku.

Ocena: 10/10

---

black midi - "Cavalcade" (2021)

1. John L; 2. Marlene Dietrich; 3. Chondromalacia Patella; 4. Slow; 5. Diamond Stuff; 6. Dethroned; 7. Hogwash and Balderdash; 8. Ascending Forth

Skład: Geordie Greep - gitara, instr. klawiszowe, akordeon (7,8), wokal (1-3,6-8); Cameron Picton - gitara basowa, cytra (2,5,8), flażolet (3), flet (3,8), instr. klawiszowe (3), kontrabas (4,5), gitara (5,6), buzuki (5), wokal (4,5,8); Morgan Simpson - perkusja i instr. perkusyjne

Gościnnie: Kaidi Akinnibi - saksofon sopranowy (1-5,7), saksofon tenorowy (1,3,4,6-8), saksofon altowy (8); Joscelin Dent-Pooley - skrzypce (1,8); Blossom Caldarone - wiolonczela (2,5,8), dodatkowy wokal (5); Seth Evans - instr. klawiszowe (2-5,7,8); Joe Bristow - puzon (3,4,8); Rosie Alena - dodatkowy wokal (5)

Producent: John Murphy i black midi (2-8); Marta Salogni (1)

---