[Recenzja] Picchio Dal Pozzo - "Picchio Dal Pozzo" (1976)

Scena Canterbury była niezwykle ciekawym zjawiskiem. Specyficzne połączenie rocka psychodelicznego z wpływami jazzu i innych ambitnych rodzajów muzyki okazało się naprawdę świetnym pomysłem na granie. Jednak prawdziwie wybitnych albumów w tym nurcie nie ma aż tak wiele. Kilka wielkich płyt nagrały w pierwszej połowie lat 70. grupy Soft Machine, Gong i Caravan, jednak każda z nich poszła później w innym, mniej ciekawym kierunku. Z kolei Hatfield and the North, Matching Mole, National Health, Quiet Sun czy Khan okazały się jedynie efemerydami, które nie pozostawiły po sobie wiele materiału - aczkolwiek ten istniejący faktycznie prezentuje wysoki poziom. Trafiło się też kilka znakomitych albumów nagranych przez członków tych grup, by wspomnieć o "Fish Rising" Steve'a Hillage'a oraz wybitnym "Rock Bottom" Roberta Wyatta. I to by było chyba wszystko, jeśli chodzi o przedstawicieli nurtu faktycznie związanych z miastem Canterbury. O twórczości ich licznych naśladowców, pochodzących z różnych krajów Europy Zachodniej, zwykle w ogóle nie warto wspominać. Zdarzają się jednak pewne wyjątki i do nich właśnie należy włoski Picchio Dal Pozzo.

Włosi kojarzą się raczej z zupełnie innym podejściem do ambitniejszych form rocka niż to, które cechowało twórców kanterberyjskich. Ich inspiracje w tamtym czasie obejmowały przede wszystkim symfoniczną odmianę rocka progresywnego, co w połączeniu z charakterystyczną dla Włochów nadekspresyjnością skutkowało przesadnym patosem, a nierzadko też kiczem. Błędu tego uniknęli muzycy Picchio Dal Pozzo, którzy na swoim eponimicznym debiucie zaproponowali muzykę o wysokich walorach artystycznych, lecz jednocześnie lekką, bezpretensjonalną, a momentami wręcz świadomie humorystyczną, właśnie w stylu sceny Canterbery. Wspomniane przed chwilą cechy, dość zbliżone brzmienie -  zdominowane przez klawisze, dęciaki, bas i perkusjonalia - oraz silny wpływ jazzu nie pozostawiają wątpliwości w kwestii inspiracji włoskiego zespołu. Jednak nie mamy tu do czynienia z pozbawionym własnego charakteru epigonem. Utwory Picchio Dal Pozzo, w porównaniu z twórczością większość kanterberyjskich grup. zdają się odchodzić jeszcze dalej od piosenkowości (z pewnymi wyjątkami, jak bardzo melodyjne "Napier" czy "Off"). Najbliżej im zatem do dokonań Soft Machine czy nawet Henry Cow, jednak z zachowaniem większej komunikatywności, ponieważ nie słychać tu wielu odniesień do bardziej awangardowych form jazzu lub muzyki poważnej. Pisząc o możliwych inspiracjach trzeba też wspomnieć o Franku Zappie, z którego twórczością mocno kojarzą się bardziej złożone partie perkusjonaliów. Dominuje tutaj granie instrumentalne, a partie wokalne są raczej szczątkowe, często przybierając formę groteskowych wokaliz, przywodzących na myśl wygłupy Gong.

Pierwszy album Picchio Dal Pozzo powinien przypaść do gustu wielbicielom wspomnianych w powyższych akapitach wykonawców. Słychać tu niemałe umiejętności instrumentalistów oraz całkiem sporą wyobraźnię muzyków, choć same kompozycje mogą wydawać się niezbyt charakterystyczne. Można to też traktować jako zaletę, bo dzięki tej abstrakcyjności oraz nieprzewidywalności jest to album, którego nie doceni się od razu, lecz wymagający więcej przesłuchań, podczas których będzie się odkrywać kolejne smaczki. Eponimiczne wydawnictwo Picchio Dal Pozzo to bez wątpienia dojrzałe i dopracowane dzieło. Zespół niestety nie był zbyt płodny i kolejny album, "Abbiamo tutti i suoi problemi", wydał dopiero w 1980 roku. Muzycy obrali na nim bardziej avant-progowy kierunek, czego efekty okazują się nie zawsze udane. Dyskografię Picchio Dal Pozzo uzupełnia kilka wydawnictw z XXI wieku: zbiór odrzutów z okresu pomiędzy dwoma pierwszymi albumami, współcześnie zarejestrowana koncertówka oraz premierowy album studyjny. Przezornie nie słuchałem żadnego z nich.

Ocena: 8/10

---

Picchio Dal Pozzo - "Picchio Dal Pozzo" (1976)

1. Merta; 2. Cocomelastico; 3. Seppia (Sottotitolo / Frescofresco  / Rusf); 4. Bofonchia; 5. Napier; 6. La Floricultura Di Tschincinnata; 7. La Bolla; 8. Off

Skład: Aldo De Scalzi - instr. klawiszowe, instr. perkusyjne, wokal; Giorgio Karaghiosoff - instr. dęte, wokal; Paolo Griguolo - gitara, instr. perkusyjne, wokal; Andrea Beccari - gitara basowa, instr. dęte, instr. perkusyjne, wokal

Gościnnie: Vittorio De Scalzi - flet (3,8); Leonardo Lagorio - saksofon (5,7); Fabio Canini - perkusja (5,6), instr. perkusyjne (3, 5,7); Carlo Pascucci - perkusja (5,7); Ciro Perrino - instr. perkusyjne (3); Cristina Pomarici - wokal (3)

Producent: Picchio Dal Pozzo

---