[Recenzja] Bob Dylan - "Desire" (1976)

"Desire" niewątpliwie wyróżnia się na tle dyskografii Boba Dylana. To jeden z najbardziej kolektywnych albumów w jego karierze. Po raz pierwszy artysta nie napisał swoich utworów zupełnie samodzielnie, lecz skorzystał z pomocy dodatkowego tekściarza, Jacquesa Levy'ego. Większość słów do nowych utworów napisali wspólnie, jedynie "One More Cup of Coffee" i "Sara" Dylan ukończył sam. Nagrania odbyły się w lipcu 1975 roku w nowojorskim Columbia Recordings Studios. Do pierwszej sesji doszło już czternastego dnia miesiąca, jednak żaden jej fragment nie trafił na album. Prace kontynuowano 28 i 29 lipca, w bardzo rozbudowanym składzie, liczącym ponad dwudziestu muzyków. Znaleźli się wśród nich m.in. Eric Clapton i Mel Collins, były saksofonista King Crimson, a także członkowie grup Dave Mason Band i Kokomo. Podczas sesji panował kompletny chaos, ponieważ brytyjscy muzycy nie potrafili dostosować się do sposobu pracy Dylana. Z zarejestrowanych wówczas nagrań na płytę trafiło tylko jedno z kilku podejść do "Romance in Durango".

O wiele bardziej owocne okazały się kolejne dwa dni sesji, 30 i 31 lipca. Dylan postanowił znacznie ograniczyć liczbę współpracowników, zatrzymując przy sobie jedynie amerykańskich muzyków: basistę Roba Stonera (właśc. Roberta Rothsteina), perkusistę Howarda Wyetha oraz grającą na skrzypcach Scarlet Riverę. Tę ostatnią artysta ponoć zobaczył grającą na ulicy, skąd od razu ściągnął ją do studia. Skrzypce odgrywają na tym albumie prominentną rolę, będąc właściwie głównym instrumentem. Jednak nie tylko Rivera miała duży wpływ na ostateczny kształt albumu. Niezwykle cenne były też uwagi Stonera, który zasugerował bardziej intymne brzmienie całości niż początkowo zakładał Dylan. W sesji brała też udział piosenkarka country Emmylou Harris, której głos towarzyszy liderowi w wielu utworach. Większość materiału powstała właśnie w trakcie tych dwóch dni. W sierpniu dograno dodatkowe partie Vincenta Bella na gitarze i mandolinie oraz Dominica Cortese'a na akordeonie do utworu "Joey". Dylan wciąż nie był zadowolony z żadnego podejścia do "Hurricane", dlatego 24 października zorganizowano kolejną sesję, ponownie z udziałem Rivery, Stonera i Wyetha, a także gitarzysty Stevena Solesa, grającego na kongach Luthera Rixa oraz wokalistki Ronee Blakley, która zajęła miejsce Harris.

Choć zarejestrowany na samym końcu, to właśnie "Hurricane" rozpoczyna ten album. To jeden z najsłynniejszych utworów Dylana. Kontrowersje wzbudził tekst, w którym artysta odniósł się do sprawy Rubina Cartera - czarnoskórego boksera, skazanego za potrójne morderstwo na podstawie wątpliwych dowodów. Niezwykle obrazowa opowieść to, oczywiście, klasa sama w sobie, ale świetna jest tu też warstwa muzyczna. Pomimo długości przekraczającej osiem i pół minut utwór w ogóle nie nuży, co jest zasługą zarówno zaangażowanej, a zarazem chwytliwej partii wokalnej Dylana, będącego wciąż w życiowej formie, jak i całkiem energetycznego akompaniamentu z wyrazistą grą sekcji rytmicznej oraz świetną partią skrzypiec, która spycha na dalszy niż zwykle plan gitarę i harmonijkę. Moim faworytem na tym albumie jest jednak finałowa "Sara", bardziej osobista pod względem tekstowym, subtelniejsza muzycznie. Przepiękna melodia, fantastycznie zaśpiewana przez Dylana, którego głos - lub, we fragmentach instrumentalnych, harmonijkę - idealnie dopełniają dźwięki skrzypiec, gitary akustycznej i sekcji rytmicznej, Bardzo dobrze wypada też "Isis", wyróżniający się bardzo rytmiczną partią pianina, zawierający także fajnie się dopełniające partie skrzypiec i harmonijki, nadające bardzo folkowego klimatu.

Te trzy utwory ustawiają poprzeczkę bardzo wysoko, ale reszta płyty na ogół też wypada bardzo przyjemnie (np. "Mozambique", "One More Cup of Coffee" czy inspirowany muzyką meksykańską "Romance in Durango"). Nie do końca przekonuje mnie natomiast "Joey" i to bynajmniej nie z powodu kolejnego budzącego kontrowersje tekstu - gloryfikującego gangstera Joeya Gallo - lecz jedenastominutowej długości, wynikającej raczej z ilości śpiewanych wersów niż pomysłów muzycznych. Poza tym jednak jest to kolejny solidnie wykonany utwór z całkiem wyrazistą melodią i zgrabną aranżacją, obejmującą - tak jak reszta albumu - instrumenty wcześniej nieobecne na płytach Dylana. To w znacznej mierze dzięki nim "Desire" jest tak wyjątkowym wydawnictwem w dorobku artysty. Szczególnie poszerzenie brzmienia o skrzypce okazało się doskonałym pomysłem - instrument ten doskonale pasuje do tych utworów. Same kompozycje są z reguły wyraziste i dość zróżnicowane. Może nie wszystkie z nich wypadają tak samo wspaniale, niektóre wybijają się naprawdę mocno, jednak pozostałe trzymają całkiem wysoki poziom, a razem tworzą bardzo spójną całość.

Ocena: 8/10

---

Bob Dylan - "Desire" (1976)

1. Hurricane; 2. Isis; 3. Mozambique; 4. One More Cup of Coffee; 5. Oh, Sister; 6. Joey; 7. Romance in Durango; 8. Black Diamond Bay; 9. Sara

Skład: Bob Dylan - wokal, gitara, harmonijka, pianino (2); Scarlet Rivera - skrzypce; Rob Stoner - gitara basowa, dodatkowy wokal; Howard Wyeth - perkusja; Emmylou Harris - dodatkowy wokal (3-8)

Gościnnie: Steven Soles - gitara (1); Luther Rix - kongi (1); Ronee Blakley - dodatkowy wokal (1); Vinnie Bell - gitara i mandolina (6,7); Dominic Cortese - akordeon (6,7); Eric Clapton - gitara (7)

Producent: Don DeVito

---