[Recenzja] Dedalus - "Dedalus" (1973)

Debiutancki album włoskiego Dedalus bywa czasem zaliczany do nurtu Canterbury. W końcu o przynależności do niego nie decyduje pochodzenie - choć większość głównych przedstawicieli wywodzi się z tego brytyjskiego miasta - ale to, jaką się wykonuje muzykę. Tak samo jak istnieją nieniemieccy przedstawiciele krautrocka czy niefrancuscy przedstawiciele zeuhlu, tak też można spotkać niebrytyjskich wykonawców nawiązujących do kanterberyjskiego brzmienia. Dość powiedzieć, że Gong, jeden z głównych przedstawicieli tej stylistyki, powstał we Francji, a przez jego skład przewinęli się muzycy o przeróżnych narodowościach. Mniej znanych reprezentantów można znaleźć też w wielu innych krajach. Szczególnie dobrze pod tym względem wypadają Włochy, gdzie oprócz Dedalus działał też Picchio dal Pozzo, mający zresztą znacznie więcej wspólnego z kanterberyjską stylistyką.

W przypadku Dedalus podobieństwa dotyczą nie tyle całego nurtu Canterbury, co tylko jednego z tworzących go zespołów. Na myśli mam oczywiście Soft Machine, szczególnie z okresu od "Third" do "Fifth". Włosi w bardzo podobny sposób łączą rock z jazzem, zbliżone jest też brzmienie, choć bogatsze o gitarę, syntezator, egzotyczne perkusjonalia oraz nietypowy w tej stylistyce instrument, jakim jest wiolonczela. Równie dobrze można przyrównać Dedalus do wczesnego Weather Report, przede wszystkim w subtelniejszych momentach, gdy na pierwszy plan wybijają się brzmienia klawiszowe i perkusjonalia. Z kolei partie gitary, nie tak znów częste, wywołują skojarzenia z Johnem McLaughlinem i jego Mahavishnu Orchestra. Na szczęście, czerpiąc niemało od innych wykonawców jazz-rockowych i fusion, Dedalus potrafił połączyć te wpływy w dość unikalną całość. Ponadto, muzycy niewątpliwie posiadali wystarczające umiejętności do grania w takiej stylistyce. Swoje możliwości wykorzystują nie tylko podczas prezentowania porywających partii solowych, ale też - a może przede wszystkim - przykładają dużą wagę do grania zespołowego. Znajdują przy tym odpowiedni balans między graniem muzyki niekonwencjonalnej, a przystępnej. Trwający niespełna czterdzieści minut longplay składa się z pięciu nagrań, z których większość czasu zajmują dwa: dziewięciominutowy "Santiago" oraz zbliżający się do kwadransa "CT 6". I to właśnie w nich zespół ma najwięcej swobody i może bez ograniczeń zaprezentować na co go stać. Ale reszta płyty także wypada bardzo przyjemnie, żeby wspomnieć tylko o najbliższym stylistyki Weather Report "Conn".

W późniejszym czasie Dedalus bardzo mocno się zradykalizował muzycznie. Wydany w 1974 roku drugi album Włochów, "Materiale per tre esecutori e nastro magnetico", całkowicie odchodzi od muzyki inspirowanej Soft Machine i Weather Report na rzecz swobodnej improwizacji i muzyki konkretnej. Niestety, większe ambicje w tym przypadku nie szły w parze ze wzrostem jakości. Pomimo kilku interesujących fragmentów pokazuje raczej zagubienie i nieporadność muzyków. Szkoda, że zespół nie pozostał przy stylistyce eponimicznego debiutu, bo w takim graniu był naprawdę dobry. Nie odkrywał może niczego nowego, ale i nie ustępował wykonawcom, na których się wzorował.

Ocena: 8/10

---

Dedalus - "Dedalus" (1973)

1. Santiago; 2. Leda; 3. Conn; 4. CT 6; 5. Brilla

Skład: Marco Di Castri - saksofon tenorowy, gitara, instr. perkusyjne; Fiorenzo Bonansone - wiolonczela, elektryczne pianino, syntezator (3); Furio Di Castri - gitara basowa, instr. perkusyjne; Enrico Grosso - perkusja i instr. perkusyjne; René Mantegna - instr. perkusyjne
Producent: Maurizio Salvadori

---