[Recenzja] Soft Machine - "BBC Radio 1 Live in Concert 1972" (1994)
Kolejna archiwalna koncertówka Soft Machine zawiera zapis występu z 20 lipca 1972 roku w londyńskim Paris Theatre. W tym samym miesiącu do sklepów trafił album "Fifth", jednak od czasu jego nagrania, parę miesięcy wcześniej, zdążył zmienić się skład zespołu - miejsce Eltona Deana zajął Karl Jenkins. We wrześniu zapis występu został wyemitowany przez BBC Radio 1. A dwadzieścia dwa lata później doczekał się oficjalnego wydania na płycie, pod tytułem "BBC Radio 1 Live in Concert 1972". Materiał został wznowiony w 2005 roku, tym razem jako "Softstage (BBC in Concert 1972)", z nową okładką i pozornie innym repertuarem. W rzeczywistości są to dokładnie te same nagrania, ale utwór "L.B.O." przemianowano na "One Across", a "Riff" i "Gesolreut" dostały osobne ścieżki (na pierwszym wydaniu jest to jedna ścieżka o tytule "Riff").
Na repertuar składają się głównie utwory z "Fifth" ("All White", "M.C.", "Drop", "L.B.O.", "As If"), jeden z "Third" ("Slightly All the Time"), a także cztery premierowe kompozycje ("Fanfare", "Stumble" i "Riff" Jenkinsa oraz "Gesolreut" Ratledge'a), które nie doczekały się nigdy wersji studyjnych, aczkolwiek ich nieco późniejsze wykonania zostały wydane na koncertowej części albumu "Six". Zespół wykonuje kolejne utwory niemal bez przerw, płynnie przechodząc od jednego do następnego. Wciąż jest to muzyka o mocno improwizowanym charakterze, jednak już wyraźnie kierująca się w nieco inne rejony, bliższe jazz-rockowego mainstreamu, niemal całkiem pozbawione freejazzowych naleciałości. W znacznym stopniu wynikało to ze zmiany składu: Jenkins grał na saksofonie w znacznie mniej agresywny i bardziej poukładany sposób, niż Dean. Częściej też odstawiał saksofon i siadał za pianinem elektrycznym. W rezultacie, brzmienie często kojarzy się tu z bardziej nastrojowym fusion z okolic "In a Silent Way" Milesa Davisa (np. kompletnie przearanżowany "Slightly All the Time", "M.C.", "As If", wstęp "Riff"). Choć gra zespołu, zwłaszcza sekcji rytmicznej Hugh Hopper / John Marshall, jest na ogół bardzo ekspresyjna, a Mike Ratledge dodaje trochę ostrości przesterowanymi partiami organów. Jednak już wtedy Jenkins wyraźnie zaczął kierować muzykę Soft Machine w innym kierunku. O tym, jak szybko zaczął przejmować dowodzenie, świadczy to, że już na tym etapie w repertuarze znalazły się trzy kompozycje jego autorstwa. Miniatura "Fanfare" wpisuje się jeszcze w to mocno jazzowe oblicze zespołu - w pierwszoplanowej roli mamy tu bardzo ładną, niemalże uduchowioną partię saksofonu (klimatem przypomina trochę "Desireless" Dona Cherry'ego, ale ze zelektryfikowanym brzmieniem). Ale już "Stamble" i "Riff" to energetyczne jazz-rockowe utwory oparte na wyrazistych motywach i o dość konkretnej strukturze, nie zostawiającej wiele miejsca na improwizację. Zresztą taki sposób komponowania najwyraźniej zainspirował Ratledge'a, którego "Gesolreut" utrzymany jest w podobnym stylu.
Inna sprawa, że to nowe oblicze Soft Machine wciąż wypada bardzo ekscytująco. Wykonanie jest naprawdę porywające, a rozwiązania wniesione przez Karla Jenkinsa nie odbierają muzyce zespołu wartości, lecz interesująco ją odświeżają. "BBC Radio 1 Live in Concert 1972" ukazuje twórczość grupy w przejściowym okresie, gdy wciąż zachwycała artystycznymi walorami, ale już stała się bardziej przystępna. Z tego też względu, jest to dobre wydawnictwo dla osób, które jeszcze nie miały do czynienia z Soft Machine, albo zniechęciły się po przesłuchaniu bez żadnego przygotowania jakiegoś bardziej wymagającego albumu (np. najbardziej znanego "Third"). Jest to tez zdecydowanie jedna z najlepszych pozycji w dyskografii zespołu.
Na repertuar składają się głównie utwory z "Fifth" ("All White", "M.C.", "Drop", "L.B.O.", "As If"), jeden z "Third" ("Slightly All the Time"), a także cztery premierowe kompozycje ("Fanfare", "Stumble" i "Riff" Jenkinsa oraz "Gesolreut" Ratledge'a), które nie doczekały się nigdy wersji studyjnych, aczkolwiek ich nieco późniejsze wykonania zostały wydane na koncertowej części albumu "Six". Zespół wykonuje kolejne utwory niemal bez przerw, płynnie przechodząc od jednego do następnego. Wciąż jest to muzyka o mocno improwizowanym charakterze, jednak już wyraźnie kierująca się w nieco inne rejony, bliższe jazz-rockowego mainstreamu, niemal całkiem pozbawione freejazzowych naleciałości. W znacznym stopniu wynikało to ze zmiany składu: Jenkins grał na saksofonie w znacznie mniej agresywny i bardziej poukładany sposób, niż Dean. Częściej też odstawiał saksofon i siadał za pianinem elektrycznym. W rezultacie, brzmienie często kojarzy się tu z bardziej nastrojowym fusion z okolic "In a Silent Way" Milesa Davisa (np. kompletnie przearanżowany "Slightly All the Time", "M.C.", "As If", wstęp "Riff"). Choć gra zespołu, zwłaszcza sekcji rytmicznej Hugh Hopper / John Marshall, jest na ogół bardzo ekspresyjna, a Mike Ratledge dodaje trochę ostrości przesterowanymi partiami organów. Jednak już wtedy Jenkins wyraźnie zaczął kierować muzykę Soft Machine w innym kierunku. O tym, jak szybko zaczął przejmować dowodzenie, świadczy to, że już na tym etapie w repertuarze znalazły się trzy kompozycje jego autorstwa. Miniatura "Fanfare" wpisuje się jeszcze w to mocno jazzowe oblicze zespołu - w pierwszoplanowej roli mamy tu bardzo ładną, niemalże uduchowioną partię saksofonu (klimatem przypomina trochę "Desireless" Dona Cherry'ego, ale ze zelektryfikowanym brzmieniem). Ale już "Stamble" i "Riff" to energetyczne jazz-rockowe utwory oparte na wyrazistych motywach i o dość konkretnej strukturze, nie zostawiającej wiele miejsca na improwizację. Zresztą taki sposób komponowania najwyraźniej zainspirował Ratledge'a, którego "Gesolreut" utrzymany jest w podobnym stylu.
Inna sprawa, że to nowe oblicze Soft Machine wciąż wypada bardzo ekscytująco. Wykonanie jest naprawdę porywające, a rozwiązania wniesione przez Karla Jenkinsa nie odbierają muzyce zespołu wartości, lecz interesująco ją odświeżają. "BBC Radio 1 Live in Concert 1972" ukazuje twórczość grupy w przejściowym okresie, gdy wciąż zachwycała artystycznymi walorami, ale już stała się bardziej przystępna. Z tego też względu, jest to dobre wydawnictwo dla osób, które jeszcze nie miały do czynienia z Soft Machine, albo zniechęciły się po przesłuchaniu bez żadnego przygotowania jakiegoś bardziej wymagającego albumu (np. najbardziej znanego "Third"). Jest to tez zdecydowanie jedna z najlepszych pozycji w dyskografii zespołu.
Ocena: 9/10
Soft Machine - "BBC Radio 1 Live in Concert 1972" (1994)
1. Fanfare; 2. All White; 3. Slightly All the Time; 4. M.C.; 5. Drop; 6. Stumble; 7. L.B.O. (One Across); 8. As If; 9. Riff ( Riff / Gesolreut)
Skład: Mike Ratledge - instr. klawiszowe; Karl Jenkins - saksofon, instr. klawiszowe; Hugh Hopper - gitara basowa; John Marshall - perkusja
Producent: Jeff Griffin
Po prawej: okładka "Softstage (BBC in Concert 1972)".
Soft Machine - "BBC Radio 1 Live in Concert 1972" (1994)1. Fanfare; 2. All White; 3. Slightly All the Time; 4. M.C.; 5. Drop; 6. Stumble; 7. L.B.O. (One Across); 8. As If; 9. Riff ( Riff / Gesolreut)
Skład: Mike Ratledge - instr. klawiszowe; Karl Jenkins - saksofon, instr. klawiszowe; Hugh Hopper - gitara basowa; John Marshall - perkusja
Producent: Jeff Griffin
Po prawej: okładka "Softstage (BBC in Concert 1972)".
Komentarze
Prześlij komentarz
Komentarze niezwiązane z tematem posta nie będą publikowane. Jeśli jesteś tu nowy, przed zostawieniem komentarza najlepiej zapoznaj się ze stroną FAQ oraz skalą ocen.