[Recenzja] Ian Carr with Nucleus - "Solar Plexus" (1971)

Autor: Opublikowano:


.

Ocena: /10


Ian Carr with Nucleus - "Solar Plexus" (1971)

1. Elements I & II; 2. Changing Times; 3. Bedrock Deadlock; 4. Spirit Level; 5. Torso; 6. Snakehip's Dream

Skład: Ian Carr - trąbka i skrzydłówka; Brian Smith - saksofon i flet; Karl Jenkins - pianino elektryczne, saksofon i obój; Chris Spedding - gitara; Jeff Clyne - bass i kontrabas; John Marshall - perkusja i instr. perkusyjne
Gościnnie: Kenny Wheeler - trąbka i skrzydłówka (1,2,5,6); Harry Beckett - trąbka i skrzydłówka (3,4); Tony Roberts - saksofon i klarnet; Ron Mathewson - bass; Chris Karan - instr. perkusyjne; Keith Winter - syntezator
Producent: Pete King

Etykiety:

Komentarze

  1. Cymbergaj26 grudnia 2023 01:41

    Z niecierpliwością czekam na recenzję.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Paweł Pałasz26 grudnia 2023 02:07

      Właśnie dlatego opublikowałem ten przygotowany już lata temu post, żeby pamiętać o tym albumie i w końcu go zrecenzować.

      Usuń

Prześlij komentarz

Komentarze niezwiązane z tematem posta nie będą publikowane. Jeśli jesteś tu nowy, przed zostawieniem komentarza najlepiej zapoznaj się ze stroną FAQ oraz skalą ocen.

Popularne w ostatnim tygodniu:

[Recenzja] Pearl Jam - "Dark Matter" (2024)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Jeśli nowy album takiego  zespołu nie dostaje w "Teraz Rocku" kompletu gwiazdek, to coś musi być na rzeczy. Teoretycznie wszystko jest tu jednak na miejscu. Pearl Jam na "Dark Matter" uparcie trzyma się stylistyki dziaderskiego rocka, ale wróciła tu energia - może z wyjątkiem coraz bardziej niedomagającego wokalnie Veddera - i radość z grania, jakich nie było chyba aż od czasu "Backspacer" sprzed lat piętnastu, a i wcześniej już zdarzało się jej brakować. Ta zmiana jest zapewne zasługą dość spontanicznego podejścia do prac nad płytą - pisanie materiału i nagranie go zajęło ponoć około miesiąca. W całym tym procesie wspierał grupę młody producent, kompozytor (współautor wszystkich kawałków) oraz multiinstrumentalista Andrew Watt - w ostatnim czasie główny specjalista od reanimowania podstarzałych gwiazd rocka,  vide  zeszłoroczne albumy The Rolling Stones i Iggy'ego Popa. Tyle tylko, że sam entuzjazm, jaki pojawił się podczas sesji, to trochę za mało, ż

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] Maruja - "Connla's Well" (2024)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Maruja, wraz z Leather.head i Ugly, to ci przedstawiciele sceny Windmill, z którymi wiążę największe nadzieje, że zbliżą się kiedyś do poziomu tych największych grup: black midi, Squid oraz najbliższego im stylistycznie Black Country, New Road. Nic nie wskazuje jednak na to, by w najbliższym czasie miały pojawić się pełnowymiarowe albumy tych grup. Póki co publikują swoją muzykę w formie singli i EPek. Kwartet Maruja właśnie opublikował swój drugi minialbum, następcę "Knocknarea", który recenzowałem niemal dokładnie rok temu. Czytaj też:  [Recenzja] Maruja - "Knocknarea" (2023) Podobnie, jak w przypadku niedawnego EP Ugly, "Connla's Well" nie przynosi wiele premierowego materiału. Trzy kawałki wyszły już na singlach, a czwarty - "Resisting Resistance" - był grany na koncertach. Repertuaru dopełnia jedynie półtoraminutowe intro o tytule tożsamym z wydawnictwem. To intrygujące wprowadzenie, z jazzującym saksofonem na quasi-ambientowym czy, jak

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] Oren Ambarchi / Johan Berthling / Andreas Werliin - "Ghosted II" (2024)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Płyta tygodnia 22.04-28.04 Aby być na bieżąco z tym, co dziś dzieje się w muzyce i wyłowić te najciekawsze tytuły do zrecenzowana, przesłuchuję naprawdę spore ilości nowości. Większość z nich okazuje się płytami jednorazowego użytku, które nie zaciekawiają mnie na tyle, by dać im kolejną szansę. Jednym z takich albumów był "Ghosted" z 2022 roku, efekt współpracy australijskiego gitarzysty Orena Ambarchi - znanego m.in. z występów na płytach Sun O))), Tima Heckera, Richarda Pinhasa czy szwedzkiego tria Fire! - oraz sekcji rytmicznej tego ostatniego, basisty Johana Berthlinga i Andreasa Werliina. Nie tak znów rzadko trafiam jednak na wydawnictwa bardziej charakterystyczne, którym postanawiam poświęcić więcej uwagi. I takim albumem okazał się "Ghosted II". To w sumie taki Fire!, tylko z gitarą Ambarchiego zamiast saksofonu Matsa Gustafssona. Berthling i Werliin robią tu w sumie to samo, co tak świetnie wychodzi im na płytach macierzystego tria, czyli tworzą hipnotyczne

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] Cristóbal Avendaño & Silvia Moreno - "Lancé esto al otro lado del mar" (2024)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Jakiś czas temu w serwisie Rate Your Music pojawiła się podstrona z nadchodzącymi wydawnictwami, a na niej dodatkowa sekcja z płytami aktualnie najczęściej słuchanymi przez użytkowników. Poza najbardziej hajpowanymi premierami, można natrafić tam na tytuły mniej oczywiste, za którymi często stoją początkujący twórcy. W ostatnim czasie jedną z takich płyt znikąd był właśnie  "Lancé esto al otro lado del mar", dzieło kompletnych debiutantów: argentyńskiego gitarzysty Cristóbala Avendaño oraz hiszpańskiej wokalistki Silvii Moreno. Bardzo ascetyczny, nagrany w warunkach lo-fi album niespodziewanie dołączył do moich ulubionych tegorocznych wydawnictw. Cała, trwająca trzy kwadranse płyta jest właściwie taka sama. Istotną rolę odgrywa tu poezja Moreno w języku hiszpańskim, najczęściej przez nią recytowana, rzadziej śpiewana, jak w "Hidden Track" czy fragmentach  "XVII - Distancia". Zdarzają się też w pełni ( "Introducción", "XII - Espera II")

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] Kin Ping Meh - "Kin Ping Meh" (1972)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Chociaż nazwa Kin Ping Meh została zainspirowana chińską powieścią "Jin Ping Mei", jest to zespół na wskroś europejski. Czy to przez niemieckie pochodzenie, czy też współpracę z Connym Plankiem, często zalicza się go do krautrocka. Muzycznie jednak zdecydowanie bliżej mu do anglosaskiego rocka z tamtych czasów. Eponimiczny debiut to przegląd tego, jak grano na przełomie lat 60. i 70. - sporo tu hard rocka, psychodelii, jest też odrobina bluesa i klimatów około-progowych, a do tego trochę grania akustycznego. Już na otwarcie pojawia się tu dziesięciominutowa kompozycja "Fairy-Tales", w której nie brakuje fajnego riffowania i solówek wywodzących się z bluesowo-hardrockowej tradycji Cream czy Jimiego Hendrixa, bardzo przyjemnych Hammondów kojarzących się z Deep Purple, solidnej podstawy rytmicznej oraz zadziornego, lecz melodyjnego śpiewu. Ale jest też dłuższa, mocno psychodeliczna część instrumentalna, podczas której skojarzenia z krautrockiem są akurat całkiem uz

CZYTAJ DALEJ »