[Recenzja] The Rolling Stones - "Blue & Lonesome" (2016)

Premiera nowego albumu tak zasłużonej grupy, jak The Rolling Stones, to wielkie muzyczne wydarzenie. Zwłaszcza, że od opublikowania poprzedniego długogrającego wydawnictwa grupy minęło już jedenaście lat. "Blue & Lonesome" nie przynosi jednak wyczekiwanego od dawna premierowego materiału. To zbiór bluesowych i rhythm'n'bluesowych standardów. Zespół niejako zatacza pełne koło, gdyż w początkach swojej działalności też grał głównie - choć przecież nie tylko - przeróbki cudzych kompozycji. Sama płyta powstała nieco przypadkiem, w przerwie od nagrywania własnego materiału. W ciągu trzech dni Mick Jagger, Keith Richard, Charlie Watts i Ronnie Wood - wsparci przez swoich stałych współpracowników oraz zaprzyjaźnionych muzyków, Erica Claptona i Jima Keltnera - spontanicznie zarejestrowali te dwanaście kawałków. Nad całą płytą unosi się taka swobodna atmosfera nieplanowanej sesji.

I zapewne właśnie dlatego słuchanie tego materiału dostarcza mi znacznie więcej przyjemności, niż jakakolwiek płyta Stonesów z ostatnich… czterech dekad. Utwory - zaczerpnięte m.in. z repertuaru takich bluesmanów, jak Willie Dixon, Howlin' Wolf, Little Walter czy Memphis Slim, choć zespół unikał najbardziej oczywistych wyborów - zachowały swój bluesowy, wyluzowany charakter. Mnóstwo tutaj typowych dla tego gatunku zagrywek gitarowych oraz świetnych partii harmonijki, która często jest tu pierwszoplanowym instrumentem, a wszystko to opiera się na odpowiedniej, solidnej grze sekcji rytmicznej. Całość zagrana jest bardzo naturalnie, z szacunkiem do tradycji, z dużym luzem, bez wygładzonej produkcji. Najbardziej jednak zaskakuje, że ten powrót do korzeni sprawił, że w muzyków jakby wróciła młodzieńcza energia. W głosie 73-letniego dziś Jaggera w ogóle nie słychać jego wieku, dawno nie brzmiał tak dobrze. Instrumentaliści nie grają może nic wybitnego, po prostu trzymają się konwencji, jednak tyle w tym życia i wyczuwalnej radości z grania, że żadne zarzuty nie brzmiałyby poważnie. Nawet Clapton przypomniał sobie, jak grać bluesa, o czym świadczą jego solówki z "Everybody Knows About My Good Thing" Johnny'ego Taylora oraz "I Can't Quit You Baby" Otisa Rusha. Z pozostałych utworów świetne są przede wszystkim "Commit a Crime" Wolfa oraz singlowe "Just Your Fool" Buddy'ego Johnsona i "Hate to See You Go" Waltera, które najlepiej łączą niesamowitą energię z przebojowością, a także tytułowa ballada "Blue & Lonesome" z repertuaru Slima, zagrana w bardzo emocjonujący, odpowiednio udramatyzowany sposób. 

Najnowsze wydawnictwo The Rolling Stones, mimo oczywistego anachronizmu, zamknięcia się w przestarzałej konwencji i braku własnych kompozycji - a może właśnie dzięki temu wszystkiemu - okazuje się najlepszym albumem zespołu od dawna. Co najmniej od czasu "Some Girls", a subiektywnie wskazałbym nawet na "Sticky Fingers". "Blue & Lonesome" w końcu przynosi dawno zgubioną energię, radość z grania oraz wyraziste kompozycje. Na plus działa też długość materiału, wynosząca poniżej trzech kwadransów, dzięki czemu w ogóle nie odczuwam znużenia. Dziwi mnie natomiast decyzja, by tak krótki materiał wydać na dwóch płytach winylowych - częste zmienianie stron może odebrać przyjemność ze słuchania tego sympatycznego albumu.

Ocena: 8/10

Zaktualizowano: 10.2023

---

The Rolling Stones - "Blue & Lonesome" (2016)

1. Just Your Fool; 2. Commit a Crime; 3. Blue and Lonesome; 4. All of Your Love; 5. I Gotta Go; 6. Everybody Knows About My Good Thing; 7. Ride 'Em On Down; 8. Hate to See You Go; 9. Hoo Doo Blues; 10. Little Rain; 11. Just Like I Treat You; 12. I Can't Quit You Baby

Skład: Mick Jagger - wokal, harmonijka; Keith Richards - gitara; Ronnie Wood - gitara; Charlie Watts - perkusja
Gościnnie: Darryl Jones - gitara basowa; Chuck Leavell - instr. klawiszowe; Matt Clifford - instr. klawiszowe; Eric Clapton - gitara (6,12); Jim Keltner - instr. perkusyjne (9)
Producent: Don Was, Mick Jagger i Keith Richards

---