[Recenzja] Paice Ashton Lord - "Malice in Wonderland" (1977)

Autor: Opublikowano:


Paice Ashton Lord to jednorazowy projekt, w którym wzięli udział dwaj członkowie Deep Purple, Jon Lord i Ian Paice, niedługo po zawieszeniu działalności przez ich macierzystą kapelę. Trzeci muzyk, którego nazwisko firmuje tę płytę, to Tony Ashton, klawiszowiec i wokalista znany m.in. z Medicine Head, Family czy tria Ashton, Gardner and Dyke. Owa trójka nie była jednak samowystarczalna i w nagraniach wsparli ją jeszcze dwaj instrumentaliści: gitarzysta Bernie Marsden oraz basista Paul Martinez. Jedyny album kwintetu, "Malice in Wonderland", w zasadzie wydaje się logiczną kontynuacją drogi obranej przez Deep Purple na albumach "Burn", "Stormbringer" i "Come Taste the Band", czyli postępującego odchodzenia od hard rocka na rzecz funkowo-soulowych inspiracji.

Dominuje tu granie o właśnie funkowym charakterze, oparte na wyrazistym, prostym rytmie, z głębokim, bujającym basem i istotną rolą syntezatorów, a nierzadko także z udziałem sekcji dętej i żeńskich chórków o soulowym posmaku. Gitara, przeważnie schowana w tle, pełni drugorzędną rolę i zazwyczaj po prostu wtapia się w funkowy klimat. Marsden na pierwszy plan wybija się tylko momentami, jak w najbardziej tu wyrazistych "Remember the Good Times" i "On the Road Again" czy zadziorniejszym "Silas & Jerome", gdzie właśnie jego partie najbardziej przypominają o rockowym rodowodzie tego składu. Natomiast nie do końca rozumiem, po co w środku płyty upchnięto archaiczny blues "Dance with Me Baby", a pod koniec dorzucono ckliwą balladę "I'm Gonna Stop Drinking". Zapewne chodziło o większą różnorodność, jednak wyszło mało przekonująco. Zresztą ogólnie jest raczej przeciętne wydawnictwo, z takim sobie songwritingiem, sztampowymi aranżacjami i niewyróżniającym się wykonaniem. Szczególnie brakuje tu charyzmatycznego i zdolnego wokalisty w stylu Davida Coverdale'a czy Glenna Hughesa. Nie dziwi mnie, że niedługo później Lord, Paice i Marsden przyjęli zaproszenie do Whitesnake, a Martinez dołączył do rozpoczynającego solową karierę Roberta Planta, zaś temu projektowi pozwolono umrzeć naturalną śmiercią.

"Malice in Wonderland" to raczej tylko ciekawostka dla miłośników Deep Purple. Nie jest to jakaś zła muzyka, ale tak samo grało wówczas wielu inierzadko bardziej porywająco ("Come Taste the Band"). A tak w ogóle, były to już czasy nowej fali, która zdmuchnęła z planszy starszych zawodników. I słuchając płyt jak ta, trudno się temu dziwić - oni często po prostu nie mieli już nic do zaoferowania. "Malice in Wonderland" nie został zupełnie zapomniany wyłącznie ze względu na zaangażowane w ten projekt nazwiska - przynajmniej dwa z nich - ale to połączenie sił zwyczajnie nie wypaliło.

Ocena: 6/10

Zaktualizowano: 10.2022


Paice Ashton Lord - "Malice in Wonderland" (1977)

1. Ghost Story; 2. Remember the Good Times; 3. Arabella (Oh Tell Me); 4. Silas & Jerome; 5. Dance with Me Baby; 6. On the Road Again, Again; 7. Sneaky Private Lee; 8. I'm Gonna Stop Drinking; 9. Malice in Wonderland

 Skład: Tony Ashton - wokal i instr. klawiszowe; Jon Lord - instr. klawiszowe; Bernie Marsden - gitara, dodatkowy wokal; Paul Martinez - gitara basowa: Ian Paice - perkusja i instr. perkusyjne 
Producent: Ian Paice, Tony Ashton, Jon Lord i Martin Birch

Etykiety:

Komentarze

  1. Cat's Squirrel9 października 2022 23:58

    Cześć, od paru miesięcy poczytuję twoje recenzje i chciałbym ci podziękować za to, że dzięki nim mogłem odkryć sporo wspaniałej muzyki, a przede wszystkim poszerzyć horyzonty ;)

    Tak poza tym, czy jest szansa powrót regularnych (cotygodniowych) poprawek?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Paweł Pałasz10 października 2022 00:45

      Nie wydaje mi się, żeby w najbliższym i nieco dalszym czasie była taka możliwość. Natomiast premierowe recenzje powinny bez przeszkód pojawiać się z częstotliwością trzech tygodniowo.

      Usuń

Prześlij komentarz

Komentarze niezwiązane z tematem posta nie będą publikowane. Jeśli jesteś tu nowy, przed zostawieniem komentarza najlepiej zapoznaj się ze stroną FAQ oraz skalą ocen.

Popularne w ostatnim tygodniu:

[Recenzja] Pearl Jam - "Dark Matter" (2024)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Jeśli nowy album takiego  zespołu nie dostaje w "Teraz Rocku" kompletu gwiazdek, to coś musi być na rzeczy. Teoretycznie wszystko jest tu jednak na miejscu. Pearl Jam na "Dark Matter" uparcie trzyma się stylistyki dziaderskiego rocka, ale wróciła tu energia - może z wyjątkiem coraz bardziej niedomagającego wokalnie Veddera - i radość z grania, jakich nie było chyba aż od czasu "Backspacer" sprzed lat piętnastu, a i wcześniej już zdarzało się jej brakować. Ta zmiana jest zapewne zasługą dość spontanicznego podejścia do prac nad płytą - pisanie materiału i nagranie go zajęło ponoć około miesiąca. W całym tym procesie wspierał grupę młody producent, kompozytor (współautor wszystkich kawałków) oraz multiinstrumentalista Andrew Watt - w ostatnim czasie główny specjalista od reanimowania podstarzałych gwiazd rocka,  vide  zeszłoroczne albumy The Rolling Stones i Iggy'ego Popa. Tyle tylko, że sam entuzjazm, jaki pojawił się podczas sesji, to trochę za mało, ż

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] Maruja - "Connla's Well" (2024)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Maruja, wraz z Leather.head i Ugly, to ci przedstawiciele sceny Windmill, z którymi wiążę największe nadzieje, że zbliżą się kiedyś do poziomu tych największych grup: black midi, Squid oraz najbliższego im stylistycznie Black Country, New Road. Nic nie wskazuje jednak na to, by w najbliższym czasie miały pojawić się pełnowymiarowe albumy tych grup. Póki co publikują swoją muzykę w formie singli i EPek. Kwartet Maruja właśnie opublikował swój drugi minialbum, następcę "Knocknarea", który recenzowałem niemal dokładnie rok temu. Czytaj też:  [Recenzja] Maruja - "Knocknarea" (2023) Podobnie, jak w przypadku niedawnego EP Ugly, "Connla's Well" nie przynosi wiele premierowego materiału. Trzy kawałki wyszły już na singlach, a czwarty - "Resisting Resistance" - był grany na koncertach. Repertuaru dopełnia jedynie półtoraminutowe intro o tytule tożsamym z wydawnictwem. To intrygujące wprowadzenie, z jazzującym saksofonem na quasi-ambientowym czy, jak

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] Gentle Giant - "Octopus" (1972)

Autor: Opublikowano:
Obraz
"Octopus" bez cienia wątpliwości mogę nazwać jednym z największych dzieł progresywnego rocka. To właściwie osiem dzieł - po łacinie octo opus , stąd też tytułowa ośmiornica. Wspaniale zilustrował ją Roger Dean, znany przede wszystkim ze swoich prac dla grupy Yes, dając Gentle Giant jedyną tak estetyczną okładkę. Z jakiegoś powodu nie przypadła jednak do gustu decydentom z Columbii, którzy na potrzeby amerykańskiego i kanadyjskiego wydania zamówili nową grafikę u Charlesa White'a. Też niezłą, przedstawiającą ośmiornicę w słoiku. We wczesnych wydaniach winylowych okładka była nawet odpowiednio przycięta na kształt tego słoja. To ostatnia płyta Gentle Giant nagrana w sekstecie. Wkrótce potem ze składu odszedł jeden ze współzałożycieli grupy, Phil Shulman, który miał dość nieustannych kłótni z młodszymi braćmi Derekiem i Rayem. "Octopus" jest jednocześnie debiutem perkusisty Johna Weathersa, który miał być tylko tymczasowym zastępcą za poszkodowanego w motocyklo

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] Oren Ambarchi / Johan Berthling / Andreas Werliin - "Ghosted II" (2024)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Płyta tygodnia 22.04-28.04 Aby być na bieżąco z tym, co dziś dzieje się w muzyce i wyłowić te najciekawsze tytuły do zrecenzowana, przesłuchuję naprawdę spore ilości nowości. Większość z nich okazuje się płytami jednorazowego użytku, które nie zaciekawiają mnie na tyle, by dać im kolejną szansę. Jednym z takich albumów był "Ghosted" z 2022 roku, efekt współpracy australijskiego gitarzysty Orena Ambarchi - znanego m.in. z występów na płytach Sun O))), Tima Heckera, Richarda Pinhasa czy szwedzkiego tria Fire! - oraz sekcji rytmicznej tego ostatniego, basisty Johana Berthlinga i Andreasa Werliina. Nie tak znów rzadko trafiam jednak na wydawnictwa bardziej charakterystyczne, którym postanawiam poświęcić więcej uwagi. I takim albumem okazał się "Ghosted II". To w sumie taki Fire!, tylko z gitarą Ambarchiego zamiast saksofonu Matsa Gustafssona. Berthling i Werliin robią tu w sumie to samo, co tak świetnie wychodzi im na płytach macierzystego tria, czyli tworzą hipnotyczne

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] ||ALA|MEDA|| - "Spectra Vol. 2" (2024)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Płyta tygodnia 15.04-21.04 Tydzień z aż dwiema dużymi premierami, na których skupiły się media - nowej, nudnej Taylor Swift i maksymalnie bezpiecznym, ale lepszym od moich przewidywań "Dark Matter" Pearl Jam - jednak najciekawsze rzeczy dzieją się oczywiście poza mainstreamem. "Spectra Vol. 2" kwintetu ||ALA|MEDA|| przypomina mi, jak dobry może być współczesny polski niezal. Pod szyldem Alameda - zapisywanym na różne sposoby, przeważnie z dodatkiem cyfr wskazujących na aktualną liczbę członków - działały do tej pory różne efemeryczne projekty Jakuba Ziołka. Towarzyszący mu muzycy oraz stylistyka zmieniały się z płyty na płytę. Tym razem otrzymujemy jednak bezpośrednią kontynuację "Spectra Vol. 1" sprzed dwóch lat, nagraną w tym samym składzie, co poprzednio. Po takim tytule należało się tego zresztą spodziewać. Niewykluczone, że po latach poszukiwań Ziołek znalazł odpowiednią dla siebie niszę, która w dodatku nie jest licznie reprezentowana na polskiej sce

CZYTAJ DALEJ »