[Recenzja] Lucifer's Friend - "...Where the Groupies Killed the Blues" (1972)



Drugi album Lucifer's Friend rozpoczyna się bardzo podobnie do eponimicznego debiutu. "Hobo" to kolejny energetyczny kawałek wywołujący silne skojarzenia z zeppelinowym "Immigrant Song". Jednak w porównaniu z "Ride the Sky" z poprzedniego longplaya, uwagę zwraca bardziej wygładzone brzmienie i nieco jakby skomercjalizowany charakter. Nie słychać też organów Hammonda, które na pierwszym albumie odgrywają znaczącą rolę - zastąpiono je pianinem. W jeszcze większe zdumienie może wprawić "Rose on the Vine", rozpoczynający się właśnie od solowej partii pianina o bardzo podniosłym charakterze. Później utwór nabiera hardrockowego ciężaru, a gitarowy czad dość ciekawie dopełniają lekko jazzujące klawisze. Pojawiają się też instrumentalne interludia o innym charakterze, przez które jednak całość wydaje się nieco przekombinowana. Ogólnie hard rocka na tym albumie nie ma wiele, bo oprócz tych dwóch nagrań pojawia się jeszcze tylko w tytułowym "...Where the Groupies Killed the Blues" oraz w "Prince of Darkness", którym muzycy również starali się nadać bardziej progresywnego charakteru.

O tym, że właśnie w takim kierunku zespół zmierzał, jeszcze lepiej świadczą pozostałe utwory. Znalazła się wśród nich podniosła ballada "Mother", zdominowana przez różne instrumenty klawiszowe (w tym nawet melotron), ale zawierająca również rockowe zaostrzenia, niezbyt udane próby ujazzowienia instrumentalnych fragmentów, a całości dopełnia egzaltowany śpiew Johna Lawtona. Melodia jest tu nawet przyjemna, jednak całość wypada raczej mało spójnie i trochę zbyt pretensjonalnie. Najdłuższy na płycie "Summerdream / Delirium / No Reason or Rhyme", jak sam tytuł wskazuje, również składa się z różnych części i też podąża w progresywno-jazzujące rejony, popełniając przy okazji te same błędy. Wręcz cechuje go jeszcze większa niezborność i pompatyczność. Nieudolna orkiestracja wypada naprawdę kuriozalnie. Na płytę trafił też bardziej koherentny "Burning Ships", z początku oparty głównie na akompaniamencie gitary akustycznej, kontrabasu oraz szumu morza, ale pod koniec grany już przez cały zespół (słychać nawet syntezator Mooga). To dość banalne nagranie, jednak przynajmniej nie udające, że jest czymś więcej.

Przeważnie chwalę wykonawców, którzy nie boją się odejść od dotychczasowego stylu, realizując swoje artystyczne ambicje. Jednak w przypadku Lucifer's Friend kompletnie to nie wyszło. To był świetny zespół hardrockowy, ale do grania czegoś ambitniejszego muzycy najwyraźniej mieli po prostu za małe umiejętności, niewystarczającą wyobraźnię, a i zabrakło im dobrego smaku, co dobitnie pokazują "Mother" i przede wszystkim "Summerdream...". Pozostałe utwory wypadają całkiem przyzwoicie, choć nagraniom z debiutu sporo jednak ustępują. Kolejne dokonania Lucifer's Friend raz były bliższe rockowej sztampy ("I'm Just a Rock 'n' Roll Singer", "Mind Exploding"), kiedy indziej były jeszcze mniej udaną próbą grania czegoś ambitniejszego ("Banquet"). Muzykom zabrakło konsekwencji, każdy album jest utrzymany w innej stylistyce, co pewnie jest jedną z głównych przyczyn, dlaczego ten zespół nigdy nie zdobył sławy.

Ocena: 6/10



Lucifer's Friend - "...Where the Groupies Killed the Blues" (1972)

1. Hobo; 2. Rose on the Vine; 3. Mother; 4. ...Where the Groupies Killed the Blues; 5. Prince of Darkness; 6. Summerdream / Delirium / No Reason or Rhyme; 7. Burning Ships

Skład: John Lawton - wokal; Peter Hesslein - gitara, instr. perkusyjne, dodatkowy wokal; Peter Hecht - instr. klawiszowe; Dieter Horns - gitara basowa, kontrabas; Joachim Rietenbach - perkusja i instr. perkusyjne
Producent: Conny Plank, Herbert Hildebrandt i Lucifer's Friend


Komentarze

  1. O ile zdecydowanie wolę jazz-rock niż hard rock to w wypadku Lucifer's Friend muszę Ci przyznać rację. Ich kierowanie się w progresywno-jazzowe rejony było zupełnie nieudolne. Na dwójce jeszcze tego aż tak bardzo nie słychać, ale np "Banquet" (ponoć wielu ludziom się ta płyta podoba) jest kompletnie nieudany i naprawdę nie potrafię zrozumieć po co oni w ogóle brali się za taką muzykę. To brzmi trochę tak, jakby Kumple Lucyfera po wydaniu świetnego debiutu zmienili się jako słuchacze i nudziło ich już granie prostego rocka, ale nie byli wystarczająco dobrymi muzykami, żeby w formule jazz-progowej mieć cokolwiek interesującego do zaproponowania. Możliwe zresztą, że to właśnie ta przemiana stylistyczna uniemożliwiła im zrobienie kariery. Może gdyby grali cały czas hard rocka w końcu dograliby się niezłej pozycji. Ostatecznie Blue Öyster Cult, czy Nazareth są dużo bardziej znani, a przecież te zespoły, bądźmy szczerzy, nie nagrały nigdy płyty faktycznie dużo lepszej niż debiut LF, za to przez lata uparcie grały swoje.

    OdpowiedzUsuń
  2. O ile Blue Oyster Cult byliby w stanie nagrać taki album, jak debiut LF (musieli by się trochę wysilić), to Nazareth nigdy nie nagrali nawet płyty równej "...Where the Groupies Killed the Blues", nie mówiąc już o debiucie. Podejrzewam, że nagrali by jeszcze jeden album (LF) podobny do debiutu (może z 8/10), i również wyczerpały by im się pomysły w tej formule.

    OdpowiedzUsuń
  3. Formuła- chodzi mi o hard rock.

    OdpowiedzUsuń
  4. Właściwie to już na "...Where the Groupies Killed the Blues" słychać wyczerpanie tej formuły. Tak więc wydaje się całkowicie zrozumiałe, dlaczego zespół postanowił zmienić styl. I z jednej strony jest to godne uznania. Ale z drugiej - efekty tego są zwyczajnie nieudane. Muzycy porwali się na granie czegoś ponad swoje możliwości.

    OdpowiedzUsuń
  5. Ale piszę, że gdyby nagrali inny album zamiast "Where The Groupies..." albo gdyby na tym albumie na nastąpiło odejście od mrocznego hard rocka- po prostu drugi album byłby w takim samym stylu, jak debiut.

    OdpowiedzUsuń
  6. Tu też mam pewną uwagę. Mnie się ta płyta bardzo podoba- wolę ją od debiutu, uważam, że jest to w pewnym sensie antycypacja o 20 lat stylu Dream Theater z Images and Words. Jest tu mnóstwo ciekawych tonacji, brawurowych solówek, naprawdę skomplikowanych harmonii i rytmów. Ale rozumiem Twoje zastrzeżenia i wiem, że to co mnie się podoba, może innych drażnić (zresztą generalnie płyta ma dużo niższe oceny niż debiut). Natomiast nie zgadzam, że muzycy Lucifers mieli za małe umiejętności. Byli to fachowcy najwyższej klasy i w całym nurcie hardrocka (z przyległościami) trudno znaleźć takich speców. Najlepszy dowód, że pianista Hesslein grał przez kilka lat (w drugiej połowie lat 70) w orkiestrze Jamesa Lasta. Była to orkiestra rozrywkowa, ale znana na całym świecie i znakomicie opłacana. Żeby grać w takiej orkiestrze i to jako pianista, trzeba było znakomicie czytać nuty a vista, improwizować z tzw orkiestrówek, dysponować świetną techniką. Z bardziej znanych pianistów rockowych/progowych na pewno Enerson u Lasta by sobie poradził, może też Lord - inni wg mnie byliby bez szans.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Byli to fachowcy najwyższej klasy i w całym nurcie hardrocka (z przyległościami) trudno znaleźć takich speców - na tle tego stylu faktycznie zespół prezentuje się ponad przeciętnie. Klawiszowiec mógł mieć umiejętności do grania w tamtej orkiestrze, ale cały skład - oczywiście moim zdaniem - nie sprawdził się w graniu jazz-rocka czy proga. Zresztą może to nie być wcale kwestia braku umiejętności, a po prostu ciekawego pomysłu na granie w takich stylach.

      Usuń
  7. Dla mnie pomysł na płytę jest na tyle ciekawy, że - tak jak napisałem - brzmi to jak Dream Theater 20 lat
    później, taka antycypacja progresywnego metalu. Niby Purple czy Heep na Salisbury grali symfonizujacego hardrocka, ale na Groupies jest to próba pełnej syntezy, mnóstwo odważnych harmonii i skomplikowanych rytmów. No i Lawton fantastycznie śpiewa. 🙂 Można się przyczepic, że jest to zbyt eklektyczne,nie wszystko się że sobą do końca przegryzło, ale jak dla mnie brawa za próbę.

    OdpowiedzUsuń
  8. Właśnie zobaczyłem, że Images and Words oceniłeś na 1.5 na RYM. No to wszystko jasne. 🙂 W takim razie ocena Groupies jest i tak bardzo wysoka.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Komentarze niezwiązane z tematem posta nie będą publikowane. Jeśli jesteś tu nowy, przed zostawieniem komentarza najlepiej zapoznaj się ze stroną FAQ oraz skalą ocen.

Popularne w ostatnim tygodniu:

[Recenzja] Julia Holter - "Something in the Room She Moves" (2024)

[Recenzja] Alice Coltrane - "The Carnegie Hall Concert" (2024)

[Recenzja] Laurie Anderson - "Big Science" (1982)

[Recenzja] Księżyc - "Księżyc" (1996)

[Zapowiedź] Premiery płytowe marzec 2024