[Recenzja] Ozzy Osbourne - "Ozzmosis" (1995)



Po wydaniu "No More Tears" Ozzy zarzekał się, że to jego ostatni album i po zakończeniu promującej go trasy koncertowej przejdzie na emeryturę. Jednak już w 1995 roku wrócił z nowym wydawnictwem. Album "Ozzmosis" miał być jego kolejnym pożegnaniem, gdyż z powodu błędnej diagnozy Osbourne myślał, że wkrótce umrze. Stąd też nieco bardziej stonowany charakter tego wydawnictwa i inna niż zwykle, bardziej osobista tematyka tekstów. W nagraniu udział wzięli: Zakk Wylde, nowy perkusista Deen Castronovo, a także... Geezer Butler (efekt ocieplenia stosunków z dawnymi kolegami z Black Sabbath, co wkrótce potem zaowocowało powrotem zespołu) i Rick Wakeman (najbardziej znany z grupy Yes, choć fani Ozzy'ego mogą kojarzyć go przede wszystkim z gościnnego występu na "Sabbath Bloody Sabbath"). Producentem albumu miał być Michael Wagener, ale wydawca wymusił zastąpienie go Michaelem Beinhornem, który miał zapewnić brzmienie w stylu Soundgarden (wyprodukował wcześniej "Superunknown"), czego tu jednak kompletnie nie słychać.

Za muzykę do tekstów Osbourne'a odpowiadają tym razem Wylde, Butler i cały zastęp osób spoza składu, jak Lemmy Kilmister, Steve Vai, czy zawodowi songwriterzy w rodzaju Jima Vallance'a i Marka Hudsona. Początek albumu jest zaskakująco udany. "Perry Mason" i zwłaszcza "I Just Want You" to energetyczne, całkiem zgrabne melodycznie kawałki, z wyjątkowo dobrymi partiami wokalnymi Osbourne'a. Nawet aż tak bardzo nie przeszkadzają pretensjonalne partie klawiszy i efekciarska gitara - zresztą niczego innego nie należało oczekiwać od Wakemana (grającego tu jednak znacznie prościej, niż zwykle) i Wylde'a. Dalej jednak nie jest już tak dobrze. Dominują raczej mdłe kawałki ("Ghost Behind My Eyes", "See You on the Other Side", "Tomorrow", "Denial"), przeplatane przesłodzonymi balladami ("My Little Man", "Old L.A. Tonight"). Jedyne naprawdę ciężkie utwory w tym zestawie, "Thunder Underground" i "My Jekyll Doesn't Hide", brzmią jak napisane na siłę tylko po to, żeby zadowolić słuchaczy oczekujących od Ozzy'ego tego typu grania. Oba są przesadnie i zupełnie bez pomysłu rozwleczone, a drugi dodatkowo odpycha największą na tym albumie ilością szpanerskich zagrywek Wylde'a.

Okoliczności nagrywania tego albumu i udział takich muzyków, jak Geezer Butler i Rick Wakeman (ten drugi, mimo skłonności do pretensjonalnych popisów, jest przecież uzdolnionym i wykształconym muzykiem) powinny zaowocować znacznie lepszym materiałem. Choć w porównaniu z dwoma poprzednimi longplayami i tak jest pewien postęp.

Ocena: 5/10



Ozzy Osbourne - "Ozzmosis" (1995)

1. Perry Mason; 2. I Just Want You; 3. Ghost Behind My Eyes; 4. Thunder Underground; 5. See You on the Other Side; 6. Tomorrow; 7. Denial; 8. My Little Man; 9. My Jekyll Doesn't Hide; 10. Old L.A. Tonight

Skład: Ozzy Osbourne - wokal; Zakk Wylde - gitara; Geezer Butler - bass; Deen Castronovo - perkusja; Rick Wakeman - instr. klawiszowe
Gościnnie: Michael Beinhorn - instr. klawiszowe
Producent: Michael Beinhorn


Komentarze

  1. Nie do końca zgadzam się z oceną tego albumu. Faktem jest, że Thunder Underground jest nieco monotonny i mało wciągający. Do przeciętniaków zaliczyłbym też My Jekyll Doesn`t Hide. Natomiast pozostałe numery zachwycają. Taki Tomorrow albo Denial wgniatają w siedzenie. O dwóch pierwszych utworach już nie wspomnę bo to już klasyka. Fantastycznie wypadają łagodniejsze utwory: My Little Man i Old L.A. Tonight z intrygującą partią gitary Zakka Wylde`a i subtelnym fortepianem.W sumie jedna z najlepszych płyt Ozziego.

    OdpowiedzUsuń
  2. Zgadzam się z komentarzam. Moim zdaniem płyta najlepsza. Inna niż pozostałe, wyjątkowa. Właściwie tylko Ghost wypada słabo. Thunder ma w sobie coś... Piękne partie bassu - uwielbiam Gezer'a. My little man zrozumie tylko ktoś kto posiada dzieciaka :) Płytę znam już 20 lat a dalej jej słucham z wypiekami. Polecam podejść do materiału bez uprzedzeń typu, że Ozzy powinien zapierniczać jak na heavy metal przystało, wtedy płyta odda swoje wyjątkowe właściwośći. Cóż dużo pieprzyć, muzyka jest piękna!

    OdpowiedzUsuń
  3. Hmm, "Tomorrow", "See You On The Other Side" są mdłe? Nie zgadzam się. Moim zdaniem "Tomorrow" to wokalna perła Ozzyego, który udowadnia że wciąż potrafi naprawdę zawodowo śpiewać, a "See You" to jedna z najpiękniejszych ballad. Także "My Jekyll Doesn't Hide" uważam za nadzwyczaj udany numer i udany jednak powrót do ciężkiego grania. Według mnie ta płyta jest naprawdę rewelacyjna i zupełnie inna od dotychczasowych dokonać Osbourne'a.
    Poza tym wkradł się chyba w błąd w Twój wstęp. Reakcją na złą diagnozę była trasa "pożegnalna", a piosenki na tę płytę powstały właśnie w okresie życia w cieniu diagnozy "Ozzmosis" był comebackiem i ponownym rozkręceniem kariery, gdy okazało się jednak, że Ozzy jest zdrów ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Wiesz, ja mam wrazenie ze od Ozza jako ikony metalu oczekuje sie tylko szybkiej melodii, a jesli nagra cokolwiek innego to juz jest marudzenie. Poniekad, to przez ten mroczny ale i niepoważny image ktory wykreowala Sharon ale i sam Osbourne pijanstwem, cpaniem na potege, okladkami i wyglupami w latach 80tych. Ja np poznajac 20 lat temu muzyke Ozza, czytajac recenzje i opinie balem sie tknać takiego The Ultimate Sin, bo mowiono o nim jakby to byla plyta beznadziejna - szokiem bylo dla mnie gdy ja przesluchalem, i owszem poza bardziej hair metalowym stylem uslyszalem jak swietnie pracuje gitara na tym albumie, a sluchajac Killer Of Giants doslownie nogi sie pode mna ugięły - ballada ktora zjada wszystkie nagrane wczesniej (zarowno na Diary jak i na Bark ballady nie liczac Youre Not Diffrent byly najsłabszymi punktami albumow). A Ozzmozis byl zmiana stylu, na jeszcze powazniejszy niz na No More Tears, wolniejszy, o takie bym rzekl bardziej alternatywny rock niz typowy Ozzy-metal. Tylko ktos bez wrazliwowci muzycznej moze uznac Tommorow za slaby utwor, niedocenic I Just Want You czy uznac koncowe ballady za cukierkowate gowno. Inna plyta, ale świetna. Podobnie mam z Down To Earth - dwie piekne ballady - rozmarzony Dreamer oraz rownie chwytliwy, ale i zlowrogi Running Out The Time ( te dzwieki gdy utwor sie konczy, brrr), do tego najlepszy opener utwor uklon wobec fanów, klasyczno Ozzy granie Fancing Hell, sabbathowy Junkie... Niestety z Ozzym tak jest. Jak gra klasycznie, to wszystko jest git. Jak tylko pojdzie w inny klimat, to choćby bylo to zlotem czesc fanow kreci nosem i opluwa album. Ozzmozis - no 1!

      Usuń
    2. Ten album nie jest kiepski dlatego, że jest trochę inny od innych Ozzy'ego. Z perspektywy całej istniejącej muzyki wszystkie jego płyty są praktycznie identyczne. Troszkę inaczej mają rozłożone akcenty i tyle. Pozostałe oceniam podobnie, bo po prostu zdecydowana większość metalu nie jest muzyką wysokich lotów.

      Z tą wrażliwością muzyczną to też nie jest tak, że wszyscy mają się wzruszać przy rockowych / metalowych balladach i uważać to za jakiś muzyczny absolut. Ktoś może mieć wrażliwość na tym poziomie, że doznaje największych emocji przy ckliwych piosenkach Osbourne'a, a ktoś inny dopiero przy kompozycjach Bacha, Coltrane'a czy Wolfganga Voigta.

      Usuń
    3. Masz rację. Tylko po co sluchac metalu, czy ballad metalowych gdy sie ich nie czuje? Ja nie slucham muzyki klasycznej, ale nie bede z tego powodu mówił ze jest mialka bo emocji w niej nie brakuje. Ale skoro mi nie pasuje, to o niej nie rozprawiam. A Ozzy obiektywnie tworzyl ballady na wysokim poziomie, a mialkke to moze byc Don't Cry Gunsów, co i tak nie znaczy ze to zla kompozycja. Lubie Twoje recenzje, czytam od lat ale skoro za Ozzym zdecydowanie nie przepadasz,po co oceniasz jego albumy skoro nie porywa cie jego muzyka, czy muzyka tego typu? Ja np nie znosze zespołów typu Coldplay. Po co mialbym recenzowav ich albumy,skoro nie czuje tej muzyki a wrecz mnie ona wkurwia?

      Usuń
    4. Kiedyś lubiłem taką muzykę, więc jej dużo słuchałem i tutaj opisywałem. Z czasem, pod wpływem nowych muzycznych doświadczeń, zmieniłem o niej diametralnie zdanie (choć nie o wszystkim, czego wtedy słuchałem), więc część recenzji została zaktualizowana, a kilka zdjąłem. Uważam, że nie powinienem po prostu wymazywać tamtego etapu swojego muzycznego rozwoju i usunąć te stare recenzje, ale też chciałbym, żeby były aktualne z moim obecnym odbiorem.

      Usuń
  4. A to jesli mozna, w jaka strone poszly Twoje muzyczne gusta?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zamieszczane tu recenzje w pewnym stopniu, choć często z opóźnieniem, pokazują jak się rozwijał mój gust na przestrzeni ostatniej dekady. W skrócie wyglądało to mniej więcej tak:

      2012-13 - słuchałem wtedy właściwie wyłącznie przedstawicieli rockowego mainstreamu, reprezentujących głównie takie style, jak hard rock, heavy metal, thrash metal, ale też trochę psychodelii i rocka progresywnego.
      2014-15 - początek fascynacji bluesem i przede wszystkim blues rockiem, ale też stopniowo poznawałem coraz więcej psychodelii i proga; wciąż bardzo lubiłem hard rock, natomiast praktycznie przestałem słuchać metalu.
      2016 - dzięki koncertowym improwizacjom grup blues-rockowych jeszcze bardziej zainteresowałem się progiem, ale też jazz-rockiem i jazz fusion; zacząłem też słuchać folku czy akustycznego jazzu; jednocześnie zacząłem odczuwać przesyt bluesem i hard rockiem.
      Od 2017 roku coraz bardziej zagłębiałem się w różne odmiany jazzu, rock progresywny spoza głównego nurtu (scena Canterbury, krautrock, zeuhl, Rock in Opposition itp.) czy post-punk, stopniowo wchodziłem w szeroko pojętą elektronikę, a z czasem też eksperymentalny hip-hop; powoli też zapoznaję się z muzyką poważną, z której najlepiej orientuję się w XX wieku, ale zacząłem też słuchać tej z klasycznych epok.

      Usuń
    2. Dzieki tej wypowiedzi, rozumiem Twoj punkt widzenia. Bo gdybys napisal ze z wiekiem zaczales sluchac nie wiem mainstremowego rapu gdzie na auto tunie wyjękiwane są peany o zaliczaniu panienek, cpaniu acodinu i zgrywaniu gangsta i to otworzylo ci oczy ze muzuka Osbournea jest miałka, to uznalbym cie za wariata. Ale skoro teraz twoimi uszami rzadza rzeczy prog, bluesowe itd to rozumiem ze jakby nie patrzec prosty metal moze cie nie jarac. Nie mniej, uwazam ze oceniajac dyskografie powinienes oceniac ja względem innych wykonawców ktorzy proponuja podobne brzmienie , wiadomo ze rzeczy progresywne, psychodela lat 70tych sa ambitniejsze niz hardrock lat 80tych

      Usuń
    3. Tak właśnie robię. Znaczy solowego Osbourne'a porównuje do szeroko pojętego hard & heavy. Czyli np. do jego własnych dokonań z Black Sabbath, które nadal oceniam bardzo wysoko (debiut i "Master of Reality" nawet na 10). I serio słyszę teraz tak dużą różnicę jakościową między BS z OO, a solowym OO. Wcześniej nie, bo trochę na inne elementy muzyki zwracałem uwagę.

      Usuń
  5. Ja lubię tą płytę, może przez sentyment bo to pierwsza kastra Ozzyego. Ale słucham tylko tej płyty i koncertu Speek od the devil" . Swoją drogą dwie najgorzej oceniane płytę O. a dla mnie najlepsze. Chciałbym przeczytać Twoja recenzje SOTD, te wszystkie niedoskonałości to jednak zaletą tej płyty. Pozdr.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Komentarze niezwiązane z tematem posta nie będą publikowane. Jeśli jesteś tu nowy, przed zostawieniem komentarza najlepiej zapoznaj się ze stroną FAQ oraz skalą ocen.

Popularne w ostatnim tygodniu:

[Recenzja] Julia Holter - "Something in the Room She Moves" (2024)

[Recenzja] Alice Coltrane - "The Carnegie Hall Concert" (2024)

[Recenzja] Laurie Anderson - "Big Science" (1982)

[Recenzja] Księżyc - "Księżyc" (1996)

[Zapowiedź] Premiery płytowe marzec 2024