[Recenzja] Deep Purple - "The Battle Rages On..." (1993)

Autor: Opublikowano:


Po komercyjnej porażce "Slaves and Masters", instrumentaliści Deep Purple postanowili ściągnąć z powrotem Iana Gillana. Dzięki temu powstał jeszcze jeden album najbardziej znanego składu grupy. Wkrótce jednak bitwa rozgorzała na nowo i w trakcie trasy promującej longplay odszedł Ritchie Blackmore. Tym razem na dobre. A jak prezentuje się "The Battle Rages On..."? Cóż, na pewno lepiej od poprzednika. Muzycy porzucili jego wstydliwy styl i wrócili do cięższego grania z okolic "Perfect Strangers". Niestety, tym razem materiał jest znacznie słabszy. Utwory brzmią bardzo klasycznie (czasami aż za bardzo - "One Man's Meat" opiera się na riffie z "L.A. Connection" Rainbow), ale jednocześnie zupełnie bezbarwnie i sztampowo. Na tle całości wyróżniają się utwór tytułowy i "Anya", oba z nieco orientalizującymi melodiami, a także bluesowy "Ramshackle Man" plus ewentualnie melodyjny "Solitare". Żaden z nich nie jest jednak na tyle dobry, by warto było tracić czas na wracanie do tego albumu.

Ocena: 4/10


Deep Purple - "The Battle Rages On..." (1993)

1. The Battle Rages On; 2. Lick It Up; 3. Anya; 4. Talk About Love; 5. Time to Kill; 6. Ramshackle Man; 7. A Twist in the Tale; 8. Nasty Piece of Work; 9. Solitaire; 10. One Man's Meat

Skład: Ian Gillan - wokal; Ritchie Blackmore - gitara; Jon Lord - instr. klawiszowe; Roger Glover - gitara basowa; Ian Paice - perkusja
Producent: Thom Panunzio i Roger Glover

Etykiety:

Komentarze

  1. Anonimowy23 lipca 2015 12:28

    Steve Morse już 20 lat całkiem godnie zastępuje Ritchiego. Dobrym gitarzystą jest ale ... brakuje mu tego czegoś. Choć nie ukrywam, że na kocertach przyjemniej ogląda się współpracującego z zespołem Morse'a niż zamkniętego w swoim świecie Blackmore'a.

    OdpowiedzUsuń
  2. Unknown24 stycznia 2016 20:35

    Prawdziwa magia utworu Anya wychodzi dopiero na koncertach. Wersja z koncertówki Come Hell or High Water jest obłędna. Zaryzykuję stwierdzenie że to jedno z najlepszych koncertowych wykonań grupy w ogóle. Utwór za sprawą niesamowitych partii gitarowych Ritchiego trwa aż 12 minut! Sama płyta The Battle Rages On jest bardzo nierówna. Ale przeważają świetne utwory. Do tych dobrych oprócz 3 wspomnianych w recenzji dodałbym Time to Kill i mimo
    wszystko Nasty Piece of Work oraz Ramschackle Man. Ten ostatni fantastycznie wykonał na koncertach Joe Satriani.

    OdpowiedzUsuń
  3. Anonimowy23 września 2016 20:10

    Płyta nierówna, ale niejako "z urzędu" nimbu przydaje jej fakt, że jest ostatnią płytą klasycznego składu, czyli Mark II. TBRO posiada jedną z bardzo typowych wad, która dała się we znaki mocno choćby fanom AC/DC. Mianowicie stara strona A i B mocno różnią się jakością. Nie inaczej jest w tym wypadku. Pierwsze 5 utworów jeżeli nie zachwyca, to przynajmniej trzyma przyzwoita purplową średnią. Utwór tytułowy zdecydowanie jednak zachwyca. Choćby ze względu na subtelne, nie "kawa na ławę" nawiązania do orientu w warstwie dźwiękowej i chwytliwy refren (z mocnym przekazem). Tu rządzi "TEN" niepowtarzalny klimat. Podobnie jak w nieco hiszpańsko zaczynającej się Anyi. Jest przebojowo owszem, ale nie banalnie! Zawodzący, nieco już styrany wokal Gillana absolutnie nie razi, on robi tu sporo klimatu, dodaje tylko kompozycji egzotyki i tajemniczości. Nie wiem dlaczego, ale Anya zawsze kojarzyła mi się z inną balladą wykonawcy z kompletnie innej parafii - mowa tu o Liberian Girl Michaela Jacksona. Moim zdaniem panuje to podobny klimat, na zasadzie niezwykłej symbiozy między egzotycznym klimatem a chwytliwością. Bardziej bezpośrednie uderzenie mamy w Talk About Love, z riffem przywodzącym na myśl tęczowy Starstruck. Interpretacja Gillana jest tu niezrównana. W Lick it Up wkraczamy na terytorium blues-rocka. Jest bardzo dobrze, choć już nie wybitnie. Utwór może przywoływać skojarzenia z wczesną twórczością Aerosmith. Natomiast Time to Kill ma zbyt banalną melodię, zwłaszcza refrenu, jednak nadal to kawał porządnego, purpurowego hard rocka. Niestety dużo mniej dobrego można rzec o drugiej połowie longplaya. Właściwie jedynie Solitaire zasługuje na uwagę, z jednym wszakże zastrzeżeniem, na takim In Rock czy Machine Head robiłby za przeciętniaka. Ani podbluesowiony Ramshackle Man, zagoniony A Twist in the Tale i toporne One Man's Meat nie robią niestety większego wrażenia i psują trochę wizerunek tej płyty. Trójka z plusem.
    Pozdrawiam
    Kuba Jasiński

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Komentarze niezwiązane z tematem posta nie będą publikowane. Jeśli jesteś tu nowy, przed zostawieniem komentarza najlepiej zapoznaj się ze stroną FAQ oraz skalą ocen.

Popularne w ostatnim tygodniu:

[Recenzja] Death - "Human" (1991)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Cykl "Ciężkie poniedziałki" S02E05 Od tego albumu zaczyna się ten właściwy Death. Na "Human" zespół jeszcze bardziej niż dotychczas komplikuje swoją muzykę, czego efektem jest płyta niezwykle, jak na ówczesny metal ekstremalny, błyskotliwa. Pomogła w tym niewątpliwie kolejna zmiana składu, jaka nastąpiła tuż po pierwszych przymiarkach do nagrania tego longplaya. Dążący do absolutnej perfekcji Chuck Shuldiner, nie po raz pierwszy i nie ostani, skonfliktował się z pozostałymi muzykami, w rezultacie czego musiał stworzyć zespół od podstaw. Propozycję dołączenia do Death przyjęli gitarzysta Paul Masvidal i perkusista Sean Reinert - obaj z właśnie formułującego się Cynic - a także Steve Di Giorgio, wcześniej basista Sadus i Autopsy. Ten ostatni nie dotrwał jednak do końca prac nad albumem i część partii basu w "Cosmic Sea" dograł już jego następca, Scott Carino. Di Giorgio wrócił do zespołu w 1993 roku. Nie ma sensu udawać, że na "Human" nie chodzi gł

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] Republika - "Nowe sytuacje" (1983) / "1984" (1984)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Cykl "Polskie ejtisy" #4 W momencie wydania debiutanckiego albumu grupa Republika była już prawdziwą gwiazdą na krajowej scenie. Zespół dorobił się czterech numerów jeden na wyznaczającej wówczas popularność Liście Przebojów Trójki: "Kombinat", "Sexy Doll", "Telefony" i "Biała flaga". Piąty, "Gadające głowy", dotarł zaledwie do miejsca piątego. Muzycy i ich otoczenie byli na tyle pewni swojej renomy, że żadnego z tych kawałków nie powtórzono na pierwszym długograju. "Nowe sytuacje", jak zresztą sugeruje tytuł, składają się wyłącznie z premierowego materiału. Kilka z nich zresztą też stało się wkrótce wielkimi przebojami - "Śmierć w bikini", "Znak równości" oraz "Arktyka" doszły na szczyt, "Halucynacje" do miejsca drugiego - a całkiem spory nakład płyty rozszedł się błyskawicznie i to pomimo ceny kilkukrotnie wyższej od innych ówczesnych wydawnictw.  Na repertuar oryginalnego w

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] Present - "This Is NOT the End" (2024)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Tytuł ósmego albumu Present - ukazującego się po piętnastoletniej przerwie wydawniczej - bardzo wyraźnie podkreśla, że to jeszcze nie koniec. Najprawdopodobnie to jednak właśnie koniec, biorąc pod uwagę, że w trakcie prac nad materiałem zmarł Roger Trigaux - gitarzysta, klawiszowiec i główny kompozytor grupy. To on pod koniec lat 70., gdy po nagraniu dwóch płyt z Univers Zero opuścił tamten zespół, założył Present i przez kolejne dziesięciolecia niestrudzenie stał na jego czele, pomimo braku komercyjnych sukcesów, o jakie zresztą grupy z kręgu Rock In Opposition wcale nie zabiegały. W nagraniach, oprócz Trigaux, udział wzięło wiele znaczących postaci sceny avant-progowej, jak perkusista Dave Kerman (5uu's, Thinking Plague, U Totem), gitarzysta François Mignot (Scherzoo) czy klawiszowiec Pierre Chevalier (Aranis, Univers Zero). Nie trudno więc zgadnąć, w jakim stylu utrzymany jest "This Is NOT the End". To rock progresywny w tej najbardziej awangardowej odmianie, przy czym

CZYTAJ DALEJ »

[Zapowiedź] Premiery płytowe kwiecień 2024

Autor: Opublikowano:
Obraz
Nie widzę w kwietniu żadnych oczywistych kandydatów na płyty tygodnia, ale wciąż któryś z poniższych - lub pominiętych w tym zestawieniu - albumów może mnie pozytywnie zaskoczyć. Z dobrych wiadomości widać w końcu jakieś wyraźniejsze przebudzenie sceny Windmill. Wprawdzie nowe wydawnictwa grup Ugly i Maruja to tylko EPki, z których większość materiału jest już znana z singli, ale dobre i tyle. W kwietniu pewnie odrobinę zmniejszy się częstotliwość nowych recenzji, po bardzo intensywnym marcu, gdy chciałem zmieścić jak najwięcej tekstów w ramach miesiąca kobiet. Najwyraźniej pomysł ten się spodobał, bo liczba wyświetleń w marcu była jedną z najwyższych (konkretnie drugą najwyższą). Myślę, że podobna akcja będzie powtarzana co roku. Oczywiście, w międzyczasie też nie zabraknie recenzji płyt z pierwszoplanową rolą kobiet. Może pojawią się też inne specjalne miesiące. Muzyczne premiery kwietnia 2024 2 kwietnia: Xploding Plastix - Thus EP 3 kwietnia: Ugly - Twice Around the Sun EP 5 kwiet

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] Extra Life - "The Sacred Vowel" (2024)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Płyta tygodnia 1.04-7.04 Naprawdę sporo tym razem przesłuchałem albumów, aby wybrać ten najciekawszy. I ostatecznie padło na jeden z przesłuchanych najwcześniej, bo i najbardziej przeze mnie wyczekiwanych. Extra Life należy w końcu do grona tych rockowych zespołów, którym w XXI wieku udało się wypracować bardzo idiomatyczny styl. Debiutancki album "Secular Works" z 2008 roku przyniósł intrygującą fuzję klasycznego proga, math rocka oraz klasycznej muzyki mediewalnej. Kolejne dwie płyty nie były już tak porywające, a zespół zawiesił działalność. Dwa lata temu powrócił jednak z zaskakująco udanym "Secular Works, Vol. 2", bardziej dojrzałym i dopracowanym od pierwowzoru. Z oryginalnego składu pozostał wyłącznie śpiewający gitarzysta i klawiszowiec Charlie Looker, jednak to on był zawsze mózgiem Extra Life, a jego niekonwencjonalny, jak na rock, sposób śpiewania - inspirowany twórczością Guillauma de Machauta i ogólnie muzyką epoki ars nova - jest głównym wyróżnikiem ze

CZYTAJ DALEJ »