[Recenzja] Deep Purple - "Stormbringer" (1974)

Autor: Opublikowano:


Podczas nagrywania "Stormbringer" doszło do zaskakującego obrotu spraw. Gdy zdecydowanie odrzucony został pomysł Ritchiego Blackmore'a aby nagrać kilka cudzych kompozycji, gitarzysta się obraził i praktycznie przestał angażować w dalsze prace nad albumem, ograniczając swój wkład do minimum. Sytuację wykorzystał Glenn Hughes, który przejął stery i skierował zespół na bardziej funkowe tory. To jeszcze bardziej zniechęciło Blackmore'a, nieprzepadającego za taką muzyką.

Niestety, odbiło się to negatywnie na tym albumie. Gdzieś uleciała cała świeżość i radość z grania, obecne jeszcze na "Burn". Jest tutaj kilka naprawdę niezłych momentów, jak energetyczny utwór tytułowy, chwytliwy "The Gypsy", zgrabna ballada "Soldier of Fortune", czy najbardziej funkowy - a dzięki temu brzmiący najbardziej świeżo - "You Can't Do It Right". Od biedy ujdzie jeszcze "Lady Double Dealer", który swoją banalność nadrabia sporą energią. Longplay w znacznej części wypełniony jest jednak kompletnie bezbarwnymi, pozbawionymi energii kawałkami (zupełnie nijaki "Love Don't Mean a Thing", mdła ballada "Holy Man", czy sztampowe "Hold On" i "High Ball Shooter").

Po tym, co zespół zaprezentował na poprzednim w dyskografii "Burn", można było oczekiwać znacznie lepszego albumu. Niestety, po raz kolejny dały o sobie znać wewnętrzne konflikty, które znów odbiły się na jakości materiału.

Ocena: 6/10


Deep Purple - "Stormbringer" (1974)

1. Stormbringer; 2. Love Don't Mean a Thing; 3. Holy Man; 4. Hold On; 5. Lady Double Dealer; 6. You Can't Do It Right (With the One You Love); 7. High Ball Shooter; 8. The Gypsy; 9. Soldier of Fortune

Skład: David Coverdale - wokal (1,2,4-9); Glenn Hughes - wokal (1-8) i bass; Ritchie Blackmore - gitara; Jon Lord - instr. klawiszowe; Ian Paice - perkusja
Producent: Martin Birch i Deep Purple

Etykiety:

Komentarze

  1. Unknown6 sierpnia 2016 22:11

    Ta płyta jest dla mnie szczególna, bo dzięki niej poznałem moich ukochanych Purpli. Zatem moja ocena może nie być do końca obiektywna. Zdaje sobie sprawę że nie jest to album wysoko oceniany przez fanów rocka. W mojej ocenie aż tak źle nie jest. Jest to po prostu bardzo nierówna płyta. Otwieracz jest genialny. Stormbringer to rewelacyjnie zagrany i zaśpiewany hard rock. Udane partie solowe Lorda i Blackmore`a. Do tego niesamowity wokal Davia to daje nam razem jeden z najlepszych numerów MK 3. Na koncertach ten numer dostaje jeszcze większego kopa. Drugi z kolei Love Don`t Mean a Thing to klapa. Jak mozna było bo tak fantastycznym otwarciu nagrać coś takiego? Holy Man i Hold On - lubię te kawałki. Jest w nich taki luzacki klimat. Szczególnie Holy Man z piękną, króciutką solówką Ritchiego. Lady Doble Dealer wydaje się trochę niedopracowany. Można było z tego więcej wycisnąć. Fajnie wypada na żywo. Kolejny numer wypada przemilczeć. High Ball Shooter to kolejny niedopracowany numer z potencjałem, a tak jest tylko średniakiem. No i na koniec The Gypsy i Soldier of Fortune. Pierwszy z nich fantastycznie wykonywany był na koncertach a szczególnie na MK 3 The Final Concerts - fenomenalne partie gitary Ritchiego. Natomiast Soldier of Fortune to jedna z najpiękniejszych ballad rocka w ogóle. Niezwykle uduchowiona parta wokalna Davida - tak śpiewał tylko On! Chociażby dla tego utworu warto mieć tą płytę. Pamiętam jak pierwszy raz jej słuchałem. To było autentyczne przeżycie i od tamtego czasu jestem fanem Deep Purple. Było to na początku lat 90. Często wracam do tej płyty, mimo że większość albumów tej grupy cenię wyżej niż Stormbringer.

    OdpowiedzUsuń
  2. Marcin Baj26 sierpnia 2021 11:44

    Bardzo lubię ten album, w mojej ocenie jest strasznie niedoceniany.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Komentarze niezwiązane z tematem posta nie będą publikowane. Jeśli jesteś tu nowy, przed zostawieniem komentarza najlepiej zapoznaj się ze stroną FAQ oraz skalą ocen.

Popularne w ostatnim tygodniu:

[Recenzja] Pearl Jam - "Dark Matter" (2024)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Jeśli nowy album takiego  zespołu nie dostaje w "Teraz Rocku" kompletu gwiazdek, to coś musi być na rzeczy. Teoretycznie wszystko jest tu jednak na miejscu. Pearl Jam na "Dark Matter" uparcie trzyma się stylistyki dziaderskiego rocka, ale wróciła tu energia - może z wyjątkiem coraz bardziej niedomagającego wokalnie Veddera - i radość z grania, jakich nie było chyba aż od czasu "Backspacer" sprzed lat piętnastu, a i wcześniej już zdarzało się jej brakować. Ta zmiana jest zapewne zasługą dość spontanicznego podejścia do prac nad płytą - pisanie materiału i nagranie go zajęło ponoć około miesiąca. W całym tym procesie wspierał grupę młody producent, kompozytor (współautor wszystkich kawałków) oraz multiinstrumentalista Andrew Watt - w ostatnim czasie główny specjalista od reanimowania podstarzałych gwiazd rocka,  vide  zeszłoroczne albumy The Rolling Stones i Iggy'ego Popa. Tyle tylko, że sam entuzjazm, jaki pojawił się podczas sesji, to trochę za mało, ż

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] ||ALA|MEDA|| - "Spectra Vol. 2" (2024)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Płyta tygodnia 15.04-21.04 Tydzień z aż dwiema dużymi premierami, na których skupiły się media - nowej, nudnej Taylor Swift i maksymalnie bezpiecznym, ale lepszym od moich przewidywań "Dark Matter" Pearl Jam - jednak najciekawsze rzeczy dzieją się oczywiście poza mainstreamem. "Spectra Vol. 2" kwintetu ||ALA|MEDA|| przypomina mi, jak dobry może być współczesny polski niezal. Pod szyldem Alameda - zapisywanym na różne sposoby, przeważnie z dodatkiem cyfr wskazujących na aktualną liczbę członków - działały do tej pory różne efemeryczne projekty Jakuba Ziołka. Towarzyszący mu muzycy oraz stylistyka zmieniały się z płyty na płytę. Tym razem otrzymujemy jednak bezpośrednią kontynuację "Spectra Vol. 1" sprzed dwóch lat, nagraną w tym samym składzie, co poprzednio. Po takim tytule należało się tego zresztą spodziewać. Niewykluczone, że po latach poszukiwań Ziołek znalazł odpowiednią dla siebie niszę, która w dodatku nie jest licznie reprezentowana na polskiej sce

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] Death - "Human" (1991)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Cykl "Ciężkie poniedziałki" S02E05 Od tego albumu zaczyna się ten właściwy Death. Na "Human" zespół jeszcze bardziej niż dotychczas komplikuje swoją muzykę, czego efektem jest płyta niezwykle, jak na ówczesny metal ekstremalny, błyskotliwa. Pomogła w tym niewątpliwie kolejna zmiana składu, jaka nastąpiła tuż po pierwszych przymiarkach do nagrania tego longplaya. Dążący do absolutnej perfekcji Chuck Shuldiner, nie po raz pierwszy i nie ostani, skonfliktował się z pozostałymi muzykami, w rezultacie czego musiał stworzyć zespół od podstaw. Propozycję dołączenia do Death przyjęli gitarzysta Paul Masvidal i perkusista Sean Reinert - obaj z właśnie formułującego się Cynic - a także Steve Di Giorgio, wcześniej basista Sadus i Autopsy. Ten ostatni nie dotrwał jednak do końca prac nad albumem i część partii basu w "Cosmic Sea" dograł już jego następca, Scott Carino. Di Giorgio wrócił do zespołu w 1993 roku. Nie ma sensu udawać, że na "Human" nie chodzi gł

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] Van der Graaf Generator - "The Least We Can Do Is Wave to Each Other" (1970)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Po przejściach z Mercury Records, ani sami muzycy Van der Graaf Generator, ani menadżerujący im Tony Stratton-Smith, nie zamierzali wikłać się w kolejną niepewną współpracę z firmą fonograficzną. Zamiast tego menadżer założył własną wytwórnię Charisma, do której szybko ściągnął też inne prowadzone przez siebie grupy. Całe przedsięwzięcie udało się utrzymać dzięki pozyskaniu Genesis i, w mniejszym stopniu, folk-rockowego Lindisfarne. Sam Van der Graaf Generator zwrócił się tymczasem w stronę muzyki o mniej komercyjnym charakterze, która nie zapewniłaby firmie płynności finansowej. Z początku nie było jeszcze najgorzej: album  "The Least We Can Do Is Wave to Each Other" dotarł do 47. pozycji brytyjskiego notowania. Kolejne wydawnictwa grupy przepadły jednak kompletnie na tych najbardziej liczących się rynkach. "The Least We Can Do Is Wave to Each Other" to nie tylko pierwsze wydawnictwo Van der Graaf Generator dla Charismy, ale także prawdziwy debiut zespołu. Popr

CZYTAJ DALEJ »

[Recenzja] Santana - "Welcome" (1973)

Autor: Opublikowano:
Obraz
Ależ tu jest świetna lista płac! W nagraniach "Welcome" - poza zrekonstruowanym składem grupy Santana - udział wzięli m.in. Alice Coltrane, John McLaughlin czy dwoje muzyków z oryginalnego wcielenia Return to Forever Chicka Corei - Flora Purim i Joe Farrell. Dodatkowo jako wokalista zespołu zadebiutował Leon Thomas znany ze współpracy z Pharoahem Sandersem. Patrząc na te nazwiska nie trudno domyślić się, że zawarty tu materiał idzie jeszcze dalej w tym jazzowym kierunku, jaki wyznaczył poprzedni album, "Caravanserai". Jeśli jednak ktoś spodziewa się tu równie interesującego grania - albo poziomu, jakiego można by oczekiwać po tych wszystkich grających tu jazzmanach - to może poczuć się nieco zawiedziony. Płyta niewątpliwie ma momenty godne uwagi. Na plus wypadają wszystkie instrumentale. To choćby spinające album klamrą nagrania z udziałem Alice Coltrane. "Going Home", oparty na symfonii Antonina Dvoráka "Z nowego świata", za pomocą niemal wyłącz

CZYTAJ DALEJ »