[Recenzja] Quicksilver Messenger Service - "Happy Trails" (1969)

Drugi album Quicksilver Messenger Service to być może najlepszy dowód na to, by nie oceniać płyty po okładce. Grafika zdaje się sugerować klimaty westernowe i country, które wprawdzie faktycznie się tutaj pojawiają, ale w homeopatycznych ilościach. Zapewne miał to być tylko żart, jednak ciekawe, jak wiele osób przeszło obok tego albumu obojętnie, nie zdając sobie nawet sprawy, że to jedno z największych arcydzieł rocka psychodelicznego, jeśli nie całej, szeroko pojętej muzyki rockowej. "Happy Trails" to jednak dość specyficzny album. Zarejestrowany został bowiem głównie podczas koncertów - konkretnie dwóch występów w bliźniaczych salach Fillmore East i Fillmore West - ale później tak go zmiksowano, by brzmiał jak wydawnictwo studyjne. Odgłosy publiczności zostały niemal całkiem wycięte, a mimo tego doskonale udało się uchwycić magię koncertowych improwizacji zespołu i żywioł, jaki trudno byłoby odtworzyć w warunkach studyjnych.

Całą pierwszą stronę winylowego wydania wypełnia 25-minutowe wykonanie rhythm'n'bluesowego klasyka "Who Do You Love". Kompozycja Bo Diddleya stanowi punkt wyjścia do rozbudowanych improwizacji wszystkich muzyków, wyodrębnionych na płycie jako osobne ścieżki, z autorstwem przypisanym poszczególnym solistom - zapewne chodziło o tantiemy, bo całość jest bardzo spójna. Kwartet zaczyna od dość wiernego odegrania pierwowzoru, choć robi to z niesamowitą energią i mnóstwem porywających solówek. Następnie muzycy płynnie przechodzą w pierwszą improwizację, "When You Love", w której główną rolę odgrywa fenomenalna solówka Gary'ego Duncana o jazzowo-rockowym charakterze, ale uwagę przyciąga także świetna partia basu Davida Freiberga. Kolejny fragment, "Where You Love", podpisany jest nazwiskiem Grega Elmore'a, jednak nie jest to perkusyjna solówka, jak można by się spodziewać. Elmore wybija tutaj stały, transowy rytm, któremu towarzyszą gitarowe zgrzyty. W dalszej części zespół aktywizuje publiczność do interakcji i jest to jeden z niewielu fragmentów, kiedy ją wyraźnie słychać. Muzycy gwałtownie przyśpieszają w części "How You Love", będącej ostrym, rockowym popisem Johna Cipolliny, po czym zwalniają w "Which Do You Love", gdziepierwszeństwo przejmuje Freiberg. Ostatnie sześć minut to powrót do tematu "Who Do You Love", najpierw granego wolno, bardziej bluesowo, by niespodziewanie wróciła rockowa energia. To wykonanie to jeden z najbardziej elektryzujących przykładów koncertowej improwizacji, a Dunkan i Cipollina wyrastają tu na być może najlepszy gitarowy duet wszech czasów.

Druga strona rozpoczyna się od... kolejnej przeróbki Bo Diddleya, "Mona", znanej też  chociażby z zachowawczej wersji The Rolling Stones. W wykonaniu Quicksilver Messenger Service utwór nabrał bardziej psychodelicznego charakteru i rozrósł się do siedmiu minut za sprawą gitarowych popisów Cipolliny i Duncana. Płynnie przechodzi w instrumentalny "Maiden of the Cancer Moon", o wyrazistej melodii, a nawet niemal piosenkowej strukturze - z cichszymi fragmentami pełniącymi rolę "zwrotek" i głośniejszymi "refrenami". To kompozycja Duncana, jednak za świetną partię gitary prowadzącej odpowiada Cipollina. Także ten utwór płynnie przechodzi w kolejny, ponownie podpisany nazwiskiem Duncana, "Calvary". To już jednak rzecz zupełnie innego rodzaju - trzynastominutowa improwizacja, trudna do przypisania do konkretnego gatunku. To mieszanka rocka, jazzu i muzyki z westernów, nad którą unosi się kwaśny, psychodeliczny klimat. Finałowa solówka Duncana wypada przepięknie, jednak cały utwór robi wielkie wrażenie. Na zakończenie albumu czeka jeszcze półtoraminutowy żart, w postaci tytułowego "Happy Trails" - przeróbki tematu z radiowego programu Roya Rogersa i Dale'a Evansa, nadawanego w latach 40. i 50. ubiegłego wieku. W tym jednym jedynym fragmencie zespół rzeczywiście mierzy się z muzyką country. Utwór jest tym bardziej nietypowy, że w roli wokalisty wystąpił w nim Elmore, zaś Freiberg porzucił gitarę basową na rzecz pianina. Spokojnie mogło się tu obyć bez tego fragmentu, ale nie przysłania on wspaniałości reszty płyty.

Pierwsza strona "Happy Trails" to jeden z najwspanialszych, najbardziej porywających przykładów rockowej improwizacji i interakcji, z którą mogą równać się chyba tylko koncertowe popisy The Allman Brothers Band, Cream czy Jimiego Hendrixa z czasów Band of Gypsys. Druga strona - pomijając wspomniany żart - wypada pod tym względem niemal tak samo wspaniale. Niewątpliwie jest to jeden z tych albumów, których wstyd nie znać będąc miłośnikiem klasycznego rocka.

Ocena: 9/10

Zaktualizowano: 11.2022

---

Quicksilver Messenger Service - "Happy Trails" (1969)

1. Who Do You Love (Part 1); 2. When You Love; 3. Where You Love; 4. How You Love; 5. Which Do You Love; 6. Who Do You Love (Part 2); 7. Mona; 8. Maiden of the Cancer Moon; 9. Calvary; 10. Happy Trails

Skład: Gary Duncan - gitara, wokal; John Cipollina - gitara, wokal; David Freiberg - gitara basowa, pianino, wokal; Greg Elmore - perkusja i instr. perkusyjne, wokal
Producent: Quicksilver Messenger Servivice

---