Pablo's Reviews: Recenzje płyt

Przez kilkanaście lat, w okresie 1968-80, grupie Jethro Tull udawało się wydawać każdego roku nowy album. W 1981 roku nie pojawiło się jednak żadne nowe wydawnictwo sygnowane tą nazwą. Zespół przechodził zresztą w tamtym czasie kolejny kryzys. Po zakończeniu trasy promującej "A" ze składu odeszli Eddie Jobson i Mark Craney. Ian Anderson próbował ściągnąć z powrotem któregoś z byłych klawiszowców, Johna Evana lub Dave'a Palmera, jednak obaj omówili. Ostatecznie lider wziął na siebie tę rolę, a towarzyszyć mieli mu wyłącznie Martin Barre, Dave Pegg oraz nowy bębniarz Gerry Conway, były muzyk Steeleye Span i Cata Stevensa. Kwartet nagrał wystarczająco utworów, by skompilować nowy album, jednak Anderson nie był zadowolony z efektów. Przede wszystkim zaś ze swoich partii klawiszowych. Materiał opublikowano dopiero po latach, częściowo w boksie "20 Years of Jethro Tull" (1988), a resztę nagrań na kompilacji "Nightcap: The Unreleased Masters 1973-1991" (1

Trzeci album koncertowy Rory'ego Gallaghera. W przeciwieństwie do "Live in Europe" i "Irish Tour '74" znalazł się tutaj wyłącznie autorski materiał, znany już ze studyjnych albumów Irlandczyka. Zresztą obecne na wcześniejszych koncertówkach przeróbki bluesowych standardów nie pasowałaby do reszty materiału. "Stage Struck" to podsumowanie najbardziej hardrockowego okresu w twórczości Gallaghera. Zwieńczenie nieformalnej trylogii, tworzonej wraz z nagranymi w tym samym składzie, z basistą Gerrym McAvoyem i perkusistą Tedem McKenną, albumami "Photo-Finish" i "Top Priority". Oba mają tu silną reprezentację: pierwszy w postaci czterech utworów ("Shin Kicker", "Brute Force and Ignorance", "The Last of the Independents", "Shadow Play"), drugi dwóch ("Wayward Child", "Follow Me"), aczkolwiek na kompaktowych reedycjach doszły kolejne dwa ("Bad Penny", "Keycha

"Strangers in the Night" to zwieńczenie i podsumowanie okresu, gdy grupa UFO odnosiła największe sukcesy komercyjne. Ich cena była jednak wysoka. Po nagraniu na początku lat 70. dwóch albumów łączących hard rock ze space rockiem, z zespołu odszedł lub został wyrzucony Mick Bolton. Gitarzysta o faktycznie niewielkich zdolnościach technicznych, ale nadrabiający wyobraźnią. Pozostali muzycy szukali jednak kogoś potrafiącego grać w bardziej efektowny sposób. Przez kilka miesięcy próbowali zgrać się z Larrym Wallisem, późniejszym członkiem Pink Faires i Motörhead, jednak bez większych efektów. Jego miejsce zajął Bernie Marsden, z którym szło już na tyle dobrze, że postanowiono wkrótce wejść w tym składzie do studia. Wcześniej zaplanowano jednak koncerty w Niemczech. Po dotarciu do brytyjskiej granicy okazało się, że gitarzysta zapomniał paszportu. Choć miał jak najszybciej dołączyć do reszty, nigdy nie dotarł na miejsce. Zmusiło to zespół, by skorzystać z pomocy muzyka sportuj

Mahavishnu Orchestra od samego początku był projektem zdradzającego dyktatorskie zapędy Johna McLaughlina. Okładka "Inner Worlds" - piątego studyjnego albumu wydanego pod tym szyldem - dobitnie uświadamia, kto jest tutaj szefem. Co jednak ciekawe, właśnie na tym wydawnictwie po raz pierwszy naprawdę udało się przełamać kompozytorski monopol lidera (choć trzeba pamiętać, że już na "Between Nothingness & Eternity" i "Visions of the Emerald Beyond" trafiły pojedyncze utwory nie jego autorstwa). Pod poszczególnymi utworami znalazły się tym razem nazwiska wszystkich muzyków ówczesnego, nieco okrojonego składu. McLaughlin samodzielnie napisał cztery utwory, dwa kolejne z perkusistą Michaelem Waldenem i jeden z nowym klawiszowcem Stu Goldbergiem. Z trzech pozostałych pod dwoma podpisany jest Walden (w tym raz wspólnie z nienależącą do zespołu Cynthią Anderson), a pod jednym basista Ralphe Armstrong. "Inner Worlds" to kolejny krok w stronę bardziej k

Przed dwoma dniami zmarł Chris Squire. Jeden z najbardziej rozpoznawalnych rockowych basistów. Do inspiracji nim przyznają się m.in. Geddy Lee z Rush i Steve Harris z Iron Maiden. Zasłynął przede wszystkim jako członek progresywnej grupy Yes, której był współzałożycielem i jedynym muzykiem występującym we wszystkich składach. Dopiero gdy przed miesiącem zdiagnozowano u niego białaczkę szpikową, został zmuszony do opuszczenia zespołu. Był kompozytorem lub współautorem wielu utworów grupy, a swój ogromny wpływ na jej brzmienie oraz stylistyczne wybory potwierdził solowym albumem "Fish Out of Water". Dzieło to spokojnie mogłoby zostać wydane pod szyldem Yes. I byłoby jedną z ciekawszych, a zarazem najbardziej udanych pozycji w jego dyskografii. W połowie lat 70. muzycy Yes mieli już za sobą kilka intensywnych lat kariery. Relacje między nimi były coraz bardziej napięte, a dwa ostatnie albumy - "Tales from Topographic Oceans" i "Relayer" - spotkały się z

W chwili nagrywania tego albumu grupa Jethro Tull nie istniała. Początkiem końca były problemy zdrowotne Johna Glascocka. W ich wyniku basista nie mógł uczestniczyć do końca w sesji nagraniowej poprzedniego albumu, "Stormwatch", ani w promującej go trasie koncertowej. Jego miejsce zajął wówczas na krótko Tony Williams (nie mylić z wybitnym jazzowym perkusistą, noszącym to samo imię i nazwisko), a następnie Dave Pegg, były członek folk-rockowego Fairport Convention. Ian Anderson cały czas liczył na powrót do składu Glascocka, jednak pod koniec trasy zespół dowiedział się o jego przedwczesnej śmierci. Wiadomość ta przygnębiła wszystkich, a szczególnie przeżywał to Barriemore Barlow, który postanowił wycofać się z muzycznego biznesu (nie do końca dotrzymał słowa, bo w późniejszym czasie sporadycznie udzielał się chociażby na płytach byłych muzyków Led Zeppelin). W obliczu tych wydarzeń, podjęto prawdopodobnie najbardziej słuszną decyzję - o zakończeniu działalności. Anderson

Kontynuując drogę obraną na "Photo-Finish", następnym krokiem Rory'ego Gallaghera było nagranie albumu praktycznie już stricte hardrockowego. "Top Priority" to album wyjątkowo jednorodny jak na twórczość Irlandczyka. Po raz pierwszy w karierze nie zaproponował żadnej ballady ani czegoś w folkowym klimacie, choć przecież właśnie takie nagrania często okazywały się najlepszymi punktami jego albumów. Nawet jeśli zdarzają się tutaj kawałki w innym stylu, jak rock'n'rollowy "At the Depot", bluesrockowe "Wayward Child" i "Off the Handle" czy podbity nieco jakby funkowym pulsem "Public Enemy No. 1", to charakteryzują się tak samo ciężkim brzmieniem, jak reszta materiału. Takie oblicze Gallaghera najbardziej u mnie straciło na przestrzeni lat. Wciąż jednak sporo tu fajnego grania. Zawsze lubiłem przebojowe "Philby" i "Bad Penny", oba z wyrazistymi melodiami, charakterystycznymi riffami oraz porywają

"UFO II: Flying", opatrzony wiele mówiącym podtytułem "Space Rock", to album wyjątkowo długi, jak na czasy przedkompaktowe. Zabrakło dosłownie kilku sekund do pełnej godziny. Mimo tego, wydano go na jednej płycie winylowej, dzięki czemu oszczędzono słuchaczom konieczności zmieniania co chwilę stron (najkrótsza trwałaby siedem minut). Dziś wytwórnie muzyczne nie są już tak wyrozumiałe i nawet znacznie krótsze albumy ukazują się na dwóch płytach, dzięki czemu można je sprzedawać w wyższej cenie... Ale nie o tym miał być ten tekst, a o najbardziej niezwykłym albumie w dorobku brytyjskiej grupy UFO. Zaskakujący jest już sam postęp, jaki muzycy poczynili w ciągu ledwie roku, jaki minął od ich debiutanckiej sesji. Zaledwie dwanaście miesięcy po wydaniu niemalże amatorskiego "UFO 1", zaproponowali dojrzałe, w pełni świadome i dość oryginalne dzieło. Bardzo rozwinął się przez ten czas gitarzysta Mick Bolton. Wciąż gra w nieskomplikowany sposób, ale bardziej p