Pablo's Reviews: Recenzje płyt

Cykl "Ciężkie poniedziałki" #12 Saxon, najbardziej pracowity zespół wywodzący się z Nowej Fali Brytyjskiego Heavy Metalu, do dziś wydaje kolejne płyty co dwa, trzy lata. Nigdy jednak nie odnosił aż takich sukcesów komercyjnych, jak Iron Maiden czy Def Leppard, ani nie wydaje się otoczony kultem w stopniu zbliżonym do Venom lub Diamond Head. Duża aktywność studyjna mogła w tym przypadku zadziałać na niekorzyść grupy. Co lepsze kawałki są rozproszone na różnych płytach i otoczone tam mniej wyrazistym materiałem. Najlepiej więc siegnąć po jakąś kompilację lub koncertówkę. A jeśli to drugie, to zdecydowanie po "The Eagle Has Landed". Tyle że raczej w wersji rozszerzonej z szesnastoma utworami, zamiast oryginalnej z ledwie dziesięcioma. Dopiero w takim wydaniu jest to prawdziwe best of Saxon, nawet jeśli nie do końca wyczerpuje temat. Pierwsza koncertówka zespołu podsumowuje najlepszy okres jego twórczości, czyli same początki, z przełomu lat 70. i 80., złotych czasów NW

Do tak zwanej wielkiej szóstki rocka progresywnego zwykło się zaliczać trio Emerson, Lake & Palmer oraz zespoły Genesis, Jethro Tull, King Crimson, Pink Floyd i Yes. Jest w tym sporo sensu. W końcu to właśnie te kapele odniosły największy sukces komercyjny pośród przedstawicieli głównego nurtu postępowego rocka. Trzeba im też sprawiedliwie oddać, że każda z tych grup miała własny pomysł na poszerzanie ram gatunku, wypracowała sobie rozpoznawalny styl i inspirowała innych twórców. Tylko jeśli przyjmować też takie kryteria - zamiast brać pod uwagę jedynie popularność - to lista powinna być dłuższa o dwie nazwy: Van der Graaf Generator oraz Gentle Giant to także zespoły, które miały na siebie własny pomysł i bez których obraz głównonurtowego proga jest po prostu niepełny. O ile jednak pierwsza z tych kapel wydaje się dość rozpoznawalna wśród miłośników starego rocka w naszym kraju, tak druga pozostaje relatywnie nieznana. Grupa Gentle Giant powstała w 1970 roku z inicjatywy trzech

Inicjatorem powstania Blodwyn Pig był Mick Abrahams, oryginalny gitarzysta Jethro Tull. Z grupą Iana Andersona rozstał się wkrótce po wydaniu debiutanckiego "This Was" z powodu różnic artystycznych. Abrahams szybko zebrał muzyków do nowego zespołu. Byli to: saksofonista i flecista Jack Lancaster, basista Andy Pyle oraz perkusista Ron Berg. Na przełomie lat 60. i 70. kwartet wydał dwa albumy, które odniosły spory sukces komercyjny - doszły odpowiednio do 9. oraz 8. miejsca na UK Albums Chart, a ogólnie sprzedawały się niewiele gorzej od ówczesnych wydawnictw Jethro Tull. Kariera i popularność Blodwyn Pig nie trwały jednak długo. W 1971 roku Abrahams postanowił rozpocząć działalność pod własnym nazwiskiem, a choć pozostali muzycy znaleźli dla niego następcę - Petera Banksa, który właśnie odszedł z Yes - to zespół bez dotychczasowego lidera szybko się posypał. Jego późniejsze reaktywacje, z udziałem Abrahamsa, przeszły bez żadnego echa. Obecnie nazwę Blodwyn Pig kojarzą chy

Cykl "Ciężkie poniedziałki" #11 Nurt Nowej Fali Brytyjskiego Heavy Metalu (NWOBHM) powstał w sprzeciwie do wybuchu popularności punk rocka. Przedstawiciele tej sceny pokazywali swoje przywiązanie do niemodnego już hard rocka i metalu. Paradoksalnie mieli jednak wiele z punkiem wspólnego - od często amatorskiej produkcji nagrań, po nie zawsze dobry warsztat wykonawczy. Z dziesiątek zespołów tylko nielicznym udało się szerzej zaistnieć. Wielkie komercyjne sukcesy odniosły przede wszystkim grupy Iron Maiden i Def Leppard - choć ta druga dopiero po zmianie stylu na bardziej popowy - a także, na mniejszą skalę, Saxon. Parę innych kapel dorobiło się kultowego statusu, jak uznawany za prekursora thrash i black metalu Venom czy Diamond Head, będący głównym źródłem inspiracji dla wczesnej Metalliki oraz Megadeth. Metallica nigdy nie kryła się ze swoją fascynacją brytyjskim zespołem. Już na pierwszych występach muzycy włączali do swojego repertuaru takie kompozycje Diamond Head, jak &q

Soft Machine to jeden z najbardziej oryginalnych i intrygujących zespołów wywodzących się ze sceny rockowej, której ramy szybko okazały się zbyt ciasne dla tworzących go muzyków. Właściwie już pierwsze płyty, nawiązujące do stylistyki psychodelicznego rocka, mogą odstraszać miłośników rocka brakiem gitary oraz już wtedy dającej się usłyszeć inspiracji nowoczesnym jazzem czy współczesną muzyką poważną. Póżniej nastąpił zdecydowany zwrot ku jazzowej awangardzie, gdzieś na pograniczu fusion i free jazzu, z elementami post-minimalizmu. Po tym najbardziej hermetycznym okresie, obejmującym albumy "Third", "Fourth" i "Fifth", grupa zaczęła stopniowo deradykalizować swoją muzykę, by od "Bundles" prezentować mainstreamowy jazz-rock, po raz pierwszy od czasów sprzed płytowego debiutu z gitarą w podstawowym składzie. Pomiędzy sąsiadującymi ze sobą w dyskografii albumami nierzadko muzyka Soft Machine zmieniała się drastycznie, ale tak naprawdę była to pł

Po kilkunastu miesiącach eksplorowania brytyjskiej sceny bluesowej trudno o znalezienie kolejnych wartych opisania zespołów tego typu. Pod koniec lat 60. na terenie Zjednoczonego Królestwa działały dziesiątki tego typu kapel, z których tylko niektórym udawało się wypracować własny styl. Jedną z mniej obiecujących grup mógł się wydawać The Climax Chicago Blues Band - nazwa odnosiła się oczywiście do inspiracji chicagowskim bluesem, nie do pochodzenia - którego eponimiczny debiut z 1969 roku to niczym się nie wyróżniający zbiór przeróbek bluesowych standardów oraz nawiązujących do nich własnych kawałków. Na tle stereotypowego, przeciętnie wykonanego brytyjskiego bluesa błyszczą tam jedynie dwa ostatnie utwory: pełna dramatyzmu ballada "And Lonely" oraz żartobliwa miniatura "The Entertainer" na bazie kompozycji Scotta Joplina. Niedługo po nagraniu pierwszej płyty doszło jednak do kilku zmian, z których najmniej istotne było skrócenie szyldu do The Climax Blues Band. Po

Cykl "Ciężkie poniedziałki" #10 Od połowy lat 70. muzyka hardrockowa stawała się coraz bardziej wtórna, toporna, sztampowa i merkantylna. Najlepszym tego przykładem zyskujące wówczas coraz większą popularność grupy w rodzaju Kiss czy Aerosmith. Tymczasem zespoły, które niegdyś zdefiniowały tę stylistykę i miewały większe ambicje, albo zakończyły działalność, albo przechodziły poważny kryzys. W 1978 roku Deep Purple był już w zawieszeniu, Led Zeppelin mozolnie pracował nad swoim ostatnim, zdecydowanie najsłabszym albumem, a Black Sabbath coraz bardziej się sypał, muzycznie i personalnie. Na tym tle czymś świeżym i ekscytującym mógł wydawać się eponimiczny debiut grupy Van Halen. Amerykański kwartet dowodzony przez gitarzystę Eddiego Van Halena - z jego bratem Alexem na bębnach, basistą Michaelem Anthonym oraz wokalistą Davidem Lee Rothem - zaproponował tu muzykę, która wyznaczyła kierunek rozwoju ciężkiego rocka. A może raczej kierunek dalszej dewaluacji tej muzyki. Pomysł

Kariera grupy Santana zaczęła się chyba w najlepszy sposób, jaki można było sobie wówczas wyobrazić. W sierpniu 1969 roku nikomu nieznany sekstet - założony kilkanaście miesięcy wcześniej w San Francisco przez meksykańskiego gitarzystę Carlosa Santanę - pojawił się na największym i najłsynniejszym muzycznym wydarzeniu, jakie odbyło się do tamtej pory. Chodzi oczywiście o festiwal Woodstock. Było to możliwe wyłącznie dzięki uporowi menadżera Billa Grahama, który przekonał organizatorów, by dali szansę grupie bez żadnego wydanego albumu. Trwający ledwie trzy kwadranse występ okazał się jednym z najbardziej porywających momentów festiwalu. Twórczość grupy -:w oryginalny sposób łącząca elementy psychodelicznego rocka, jazzu, bluesa oraz muzyki latynoskiej i afrykańskiej - była czymś niewątpliwie świeżym, odmiennym od tego, co zaprezentowali inni wykonawcy. Na trwałe w historii muzyki rozrywkowej zapisało się zwłaszcza niesamowite wykonanie "Soul Sacrifice" z porywającymi soló