Pablo's Reviews: Recenzje płyt

Niewiele zespołów wydało tyle koncertówek, co Deep Purple. Zapowiedzi kolejnych - pojawiające się nawet po kilka razy w ciągu roku - nie robią już na mnie żadnego wrażenia. Czasem jednak któreś z tych wydawnictw zwróci moją uwagę. Tak też jest w przypadku "Long Beach 1976", którego już jutro będzie miał swoją premierę. Jest to bowiem zapis występu składu znanego jako Mark IV, który istniał zaledwie kilka miesięcy i pozostawił po sobie tylko jeden album - niedoceniany, choć przecież bardzo dobry "Come Taste the Band". Dotąd miałem okazję zapoznać się tylko z jedną koncertówką tego wcielenia Deep Purple, wydaną jeszcze w latach 70. "Last Concert in Japan". Niestety, jest to akurat zapis niezbyt udanego koncertu, na co wpłynęły problemy Tommy'ego Bolina z ręką, będące rezultatem leżenia na niej przez kilka godzin po zapadnięciu w narkotykowy trans, co uniemożliwiło mu precyzyjną grę na gitarze. Dlatego też postanowiłem sprawdzić, na co naprawdę było s

Tytuł "Bullinamingvase" kieruje skojarzenia w stronę jednego z wcześniejszych albumów Harpera, "Folkjokeopus". I jest to niezły trop, gdyż po bardziej rockowym "HQ", tutaj znów dominują brzmienia akustyczne. Amerykanie znają to wydawnictwo pod mniej oryginalnym tytułem "One of These Days in England", zaczerpniętym od jednej z kompozycji. Jednej, ale podzielonej na dwie osobne ścieżki, spinające album jak klamra, wypełniające ponad połowę jego długości. Na otwarcie otrzymujemy wersję piosenkową - krótki, bardzo pogodny kawałek o jednym z najbardziej chwytliwych refrenów w dorobku Roya. Ciekawe, że usłyszymy tu i Alvina Lee z Ten Years After na gitarze, i Ronnie'ego Lane'a z The Faces na basie, a nawet Paula oraz Lindę McCartneyów robiących chórki. "One of These Days in England (Parts 2-10)" to już blisko dwudziestominutowe nagranie, składające się z kilku zróżnicowanych sekcji. Jest to rzecz bliska innych tego typu utworów Ha

Mike Bloomfield, wówczas gitarzysta The Butterfield Blues Band, po raz pierwszy miał okazję grać z Alem Kooperem - późniejszym współzałożycielem Blood, Sweat & Tears - latem 1965 roku, gdy obaj wzięli udział w sesjach "Highway 61 Revisited" Boba Dylana. Muzycy pozostali w kontakcie i jakiś czas później narodził się pomysł wspólnego jamowania. Kooper wynajął na dwa dni studio w CBS Columbia Square. Bloomfield zjawił się wraz z dwoma muzykami swojego ówczesnego zespołu The Electric Flag - basistą Harveyem Brooksem (który zresztą także grał na wspomnianym albumie Dylana, a w przyszłości miał wspomagać m.in. The Doors i Milesa Davisa) oraz klawiszowcem Barrym Goldbergiem. Składu dopełnił ceniony perkusista sesyjny Eddie Hoh, a także niewymieniona z nazwisk sekcja dęta. Pierwszego dnia sesji wszystko przebiegało zgodnie z planem. Zebrany ad hoc  zespół zarejestrował kilka jamów, a także interpretacje "Stop" z repertuaru Howarda Tate'a (możecie kojarzyć wersję J

"Toys in the Attic" bywa uznawany za największe osiągnięcie Aerosmith, a przynajmniej wśród płyt z wczesnego etapu działalności. Możliwe, że właśnie tutaj udało się najlepiej połączyć komercyjne dążenia zespołu z jako takim poziomem muzycznym. Jeżeli nie oczekuje się grania ambitnego, a przyjemnej, bezpretensjonalnej rozrywki, to trzeci album amerykańskiej kapeli sprawdzi się doskonale. Jedynie ociężały, monotonny "Round and Round" odstaje od imprezowego charakteru całości. Świetnie pasują do niego natomiast inne urozmaicenia, jak "Big Ten Inch Record", przeróbka rhythm'n'bluesowego kawałka Moose'a Jacksona z 1952 roku, a także "No More No More", oba zaaranżowane w stylu staromodnego rock and rolla, czy ballada "You See Me Cryin'" z pianinem i smyczkami, ale jeszcze bez takiej tony lukru, jak późniejsze kawałki zespołu tego typu. Poza tym znajdziemy tu sporą dawkę energetycznego hard rocka, na czele z dwoma singlowy

Niespełna pół roku po debiutanckim "Mr. Tambourine Man", w tym samym roku kalendarzowym, kwintet The Byrds opublikował kolejny longplay, "Turn! Turn! Turn!". To zdecydowanie za mało czasu, by określić się na nowo, Trzeba być zatem wyrozumiałym dla zespołu, który nie proponuje tu właściwie niczego nowego. Po raz drugi otrzymujemy mieszankę dylanowskiego folku z beatlesowskim proto-rockiem, antycypującą stylistyki folk rocka i jangle popu. Ponownie dużą część repertuaru stanowią przeróbki cudzych kompozycji. Wśród nich nie zabrakło kawałków Boba Dylana ("Lay Down Your Weary Tune", "The Times They Are a-Changin'") i Petera Seegera (tytułowy "Turn! Turn! Turn!"), znalazło się też miejsce dla "A Satisfied Mind" z repertuaru Portera Wagonera, tradycyjnej folkowej pieśni "He Was a Friend of Mine" - znanej też z wersji… Dylana - a nawet XIX-wiecznej piosenki "Oh! Susannah", napisanej przez Stephena Fostera.

Swego czasu Grand Funk Railroad był w ścisłej czołówce najgłośniej i najbardziej energetycznie grających zespołów amerykańskich. Wiąże się z tym pewna anegdota. W październiku 1969 roku trio rozgrzewało publiczność przed występem Led Zeppelin. Reakcja publiczności na tak intensywną muzykę była do tego stopnia entuzjastyczna, że Peter Grant, menadżer Zeppów, odłączył grupie prąd i wyrzucił ją z reszty trasy. Wszystko z obawy, że Amerykanie przyćmią jego podopiecznych. Ale przecież sceniczna energia i odkręcone na maksa przestery to nie wszystko. Brytyjczycy oferowali także dobrze napisane utwory - fakt, częściowo podprowadzone innym twórcom - a także starannie dopracowane aranżacje. W przypadku Grand Funk było po tym względem zdecydowanie gorzej. Na debiutanckim "On Time" kompozycje można nazwać szczątkowymi i, eufemistycznie, mało atrakcyjnymi. Jego następca wypada pod tym względem podobnie. Główna różnica między dwiema płytami tria z 1969 roku to brzmienie. Na "Gran

Drugi album Aerosmith zarejestrowano zaledwie rok po poprzednim, w dokładnie tym samym składzie, choć z większą liczbą gości. Stylistycznie też nie ma na "Get Your Wings" większych zmian. To wciąż hard rock osadzony w bluesie, dość jednak wygładzony i zdradzający zdecydowanie merkantylne podejście muzyków. A jednak słychać tu pewien postęp, szczególnie w kwestii piosenkopisarstwa, gdzie mniej tym razem rock'n'rollowej sztampy, a więcej naprawdę porządnego grania. Szczególnie dobrze wypadają nieco lżejsze, choć energetyczne "Lord of the Thights" i "Spaced", oba przebojowe w dobrym znaczeniu, a zwłaszcza ballada "Seasons of Whiter", całkiem pozbawiona lukru i ckliwości, mająca w sobie coś z klimatu czy melodyki późniejszego o dobre kilkanaście lat grunge'u. We wszystkich tych kawałkach zespół ujawnia zdolność do pisania całkiem niezłych melodii. Wykonanie instrumentalne też jest całkiem przyzwoite, ale na tle hardrockowej średniej

"HQ" to jeden z najbardziej docenianych albumów Roya Harpera. Sam twórca twierdził niegdyś, że to jego największe dzieło z nagranych do tamtej pory. Z tym akurat można polemizować. Materiał został nagrany w marcu 1975 roku w słynnym londyńskim Abbey Road Studios. W tym samym czasie, tuż za ścianą, grupa Pink Floyd pracowała tam nad albumem "Wish You Were Here". Kiedy muzycy mieli problem z zarejestrowaniem partii wokalnej "Have a Cigar", Harper zaoferował swoją pomoc i nalegał tak długo, aż pozwolono mu zaśpiewać. Właśnie ta wersja trafiła na album, stając się najsłynniejszym nagraniem z udziałem muzyka. I pewnie jednym z niewielu, za które nigdy nie dostał żadnego wynagrodzenia. Chyba, że uznać za nie rewanż w postaci występu Davida Gilmoura na "HQ". A to tylko jedno z wartych odnotowania nazwisk na liście płac, by wymienić jeszcze Johna Paula Jonesa z Led Zeppelin, Billa Bruforda z King Crimson i Yes czy gitarzystę Chrisa Speddinga z jazz-r